Sunday, May 30, 2010

Μικρά αποδημητικά πουλιά με μαύρη ράχη, άσπρη κοιλιά και με διχαλωτή ουρά, που η εμφάνισή τους σε έναν τόπο είναι προάγγελος της άνοιξης



Σκεφτόμουν ποιο τραγούδι να βάλω στο blog μου για να συνοδεύει τις παρακάτω φωτογραφίες.
Στην αρχή, το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν αυτό που έρχεται και στο δικό σας μόλις δείτε τις φώτο.
Αλλά αν έβαζα Πυξ Λαξ στο blog μου θα ήταν σα να γυρνούσα το χρόνο 13 χρόνια πίσω και υπήρχαν πολλοί λόγοι για να μην το κάνω:
1. Γρουσούζικο νούμερο για τους προληπτικούς
2. Περσινά ξυνά σταφύλια για τους λάτρεις των παραδοσιακών γνωμικών
3. Παραδοχή γεραμάτων για τους μοιρολατρικούς κ.ο.κ.

Το δεύτερο τραγούδι που σκέφτηκα ήταν το "Ένα το χελιδόνι". Αλλά μου έπεφτε κομματάκι βαρύ. Το "Αχ, χελιδόνι μου" μου θυμίζει κατευθείαν Νταλάρα οπότε το προσπερνάμε.
Το "τραγούδι του χελιδονιού" μου αρέσει πάρα πολύ σα τραγούδι αλλά καταλήγουμε στην Αλεξίου. (Σκέψη συντάκτριας (σ.σ): μήπως η ελληνική μουσική σκηνή πάσχει λιγουλάκι; είναι φυσιολογικό να γυρνάμε γύρω από τα ίδια ονόματα 50 χρόνια τώρα; Θα μου πεις, σίγα το θέμα εδώ στην πολιτική γυρνάμε γύρω από τα ίδια ονόματα 200 χρόνια τώρα...)->έκλεισε η παρένθεση.
Έτσι λοιπόν, κατοχυρώθηκαν οι Apurimac που και το τραγούδι μου άρεσε και οι στίχοι άγγιξαν την παρούσαν συναισθηματική μου κατάσταση... :)

Να μ' αγαπάς όπως ο αέρας φυσά...

Σας έπρηξα τόση ώρα μόνο και μόνο για να σας δείξω τις παρακάτω φωτογραφίες.

Τα συναντήσαμε πριν λίγες μέρες στη Χώρα και όλος ο κοσμος ήταν ξετρελαμένος μαζί τους. Μόλις τα εντόπιζαν έβγαζαν χαρούμενες κραυγές, τα έδειχναν ο ένας στον άλλον, χαμογελούσαν και γενικότερα έκαναν σαν παιδιά.
Αυτά, καθόντουσαν ήσυχα στη φωλιά τους και μας γύρναγαν τον ποπό μόνο όταν χρειαζόταν να αφήσουν τις κουτσουλιές έξω από τη φωλιά τους. Πάνω δηλαδή στον άτυχο που μπορεί να πέρναγε εκείνη τη στιγμή από κάτω. Δέχτηκαν να φωτογραφηθούν. Ανοίγαν δε διάπλατα το στόμα τους όταν άναβε το φλας. Οι μόνοι που ανησύχησαν ήταν οι γονείς τους, που στάθηκαν λίγο πιο μακριά περιμένοντας με αγωνία να τελειώσει η φωτογράφηση.





Όταν ήμουν μικρή, τα χελιδόνια είχαν φτιάξει μία φωλιά σε μια γωνία του σπιτιού. Πήγαινα κάθε μέρα και τα παρακολουθούσα με τις ώρες. Ήμουν ευτυχισμένη. Την επόμενη χρονιά η φωλιά έλειπε. Η γιαγιά μου μου είπε ότι τη χάλασε γιατί αλλιώς θα χάλαγε ο τοίχος. Τα χελιδόνια δεν ξανάρθαν, εγώ σταμάτησα να είμαι ευτυχισμένη και τη γιαγιά δεν την συγχώρεσα ποτέ.

Υ.Γ. Υπόσχομαι στο επόμενο ποστ μου να μιλάω για τη Χώρα και το Μάκη.

Wednesday, May 26, 2010

Ο μαγικός κόσμος της Νένας

Την Νένα την γνωρίζουμε αρκετά χρόνια.
Τα Κουφονήσια ακόμη περισσότερα.
Μόλις φέτος όμως ανακαλύψαμε ότι η Νένα, τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε,
ζει σε έναν άλλο κόσμο. Σε αυτόν που βλέπει μέσα από τα γυαλιά της.
Όχι στον δικό μας!

Ιδού:!

Tuesday, May 25, 2010

Ημερολόγια καταστρώματος

Σημείωση: δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαβάσετε αυτό το post αν έχετε περιορισμένο χρόνο ή κάτι καλύτερο να κάνετε.

Κατάστρωμα πλοίου. Τέλη Μαΐου. Ο κόσμος δεν έχει αυτό το ιδιαίτερο που για κάποιο περίεργο λόγο περίμενα. Σίγουρα δεν είμαι περιτριγυρισμένη από ποιητές, ζωγράφους και καλλιτέχνες γενικότερα. Η κοπέλα στο πίσω διαγώνιο τραπέζι φοράει πλατφόρμες με 10ποντο πλαστικό διάφανο τακούνι. Έχει τα νύχια των ποδιών βαμμένα ροζ-
barbie. Στα μακριά νύχια των χεριών έχει κάνει γαλλικό: μανικιούρ που γενικότερα μου αρέσει όχι όμως όταν το λευκό καλύπτει το μισό νύχι, δη όταν το νύχι έχει αρχίσει να γαμψιάζει (θα εισηγηθώ για την κατοχύρωση του όρου). Έχει μαύρα μακριά μαλλιά τιγκαρισμένα στον αφρό α λα wet style για να κρατάει η μπούκλα. Στο πρόσωπο είναι υπερβολικά βαμμένη. Eye liner πάνω, μολύβι κάτω, έντονη μάσκαρα, make up. Σκέφτομαι τι θα τραβάει κάθε βράδυ για να ξεβαφτεί και πώς άραγε να τα καταφέρνει. Έπειτα αναρωτιέμαι όταν ξαπλώνει με το αγόρι (έρχεται και η δική του η σειρά) αν άραγε ξεβάφεται. Αν κυκλοφορεί πάντα έτσι πώς είναι δυνατόν να τολμάει να παρουσιάζεται μπροστά του ξεβαμμένη; Τη λένε Μαρία. Άκουσα το φίλο της να τη φωνάζει κρατώντας ένα sac à voyage louis vuitton, με το χέρι από το μπράτσο μέχρι τον αγκώνα κολλημένο στο στέρνο και το υπόλοιπο στον αέρα έτσι ώστε να διαγράφεται το μπράτσο που σχηματιζόταν λόγω του βάρους. Χέρια φυσικά ξυρισμένα και στέρνο, το οποίο φαινόταν λόγω του V στο μπλουζάκι. Και στα δύο αυτιά δύο διαμάντια σε μέγεθος φασολιού (όχι μαυρομάτικου, γίγαντα). Φοράει τεράστια γυαλιά ηλίου που εξέχουν κατά πολύ από το πρόσωπό του. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι ωραίος. Θα μου πεις, υπό άλλες συνθήκες μπορεί και η Ελλάδα να μην έμπαινε στο ΔΝΤ.

Σκέφτομαι ότι πιθανότατα αυτοί οι δύο θα χωρίσουν αν η κοπέλα σταματήσει να βάφεται και το αγόρι να ξυρίζεται. Κάποιος θα μου αντιτείνει ότι αυτοί οι δύο μπορεί να έχουν μία πολύ βαθύτερη σχέση απ’ όσο εγώ φαντάζομαι και ότι εγώ είμαι μια κακιασμένη που κρίνω τους ανθρώπους από την εξωτερική εμφάνιση. Ίσως.

***

Στο διπλανό τραπέζι κάθονται δύο τουρίστριες με ένα 3χρονο παιδάκι με καταγάλανα μάτια και κατάξανθα μαλλιά. Το παιδάκι έχει ένα παιχνίδι-τσάντα-βιβλίο “Sophie la giraffe”.

Το γαλλικό του πράγματος δε μου κολλάει με την εμφάνιση των κυριών. Τελικά τις ακούω να μιλάνε αγγλικά και είμαι σίγουρη ότι είναι Αμερικανίδες χωρίς να έχω ακούσει την προφορά τους. Η μία σηκώνεται και επιστρέφει με ένα δίσκο goodys (σωστά μαντέψατε, είμαι στο blue star). Το μικρό τρώει τηγανιτές πατάτες και μέσα σε δευτερόλεπτα η μούρη του γεμίζει goodys σως. Σκέφτομαι ότι αν αποκτήσω ποτέ παδί δε θα του δίνω τίποτα από όλα αυτά να τρώει μέχρι να φτάσει στην ηλικία που θα αποφασίζει μόνο του τι θα φάει. Το παιδί μου θα είναι περιθωριακό. Όχι μόνο δε θα πηγαίνει στα goodys αλλά κατά πάσα πιθανότητα δε θα έχει και τηλεόραση. Θα συζητάνε τα άλλα παιδάκια για τις σειρές και τα reality και αυτό δε θα έχει τι να πει. Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι επίσης πολύ συχνά ότι το να κάνεις παιδί είναι μια πράξη καθαρά εγωιστική και εγωκεντρική. Αν θες πραγματικά παιδί τουλάχιστον υιοθέτησε. Αλλά αυτό είναι μία άλλη μεγααααλη κουβέντα.

***

Πριν 4 χρόνια στη Δημητρούλα προς τον ίδιο προορισμό σου έβαζα να ακούσεις το: «Πάμε να φύγουμε απ’ αυτή την πόλη, πώς μας στρίμωξαν για τα καλά, απ’ το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά». 4 χρόνια μετά, η πόλη έγινε χώρα, σε λίγο η χώρα θα γίνει κόσμος. Τουλάχιστον είμαστε ακόμη μαζί.


Sunday, May 16, 2010

'Ενα κινητό πιο λίγο, ένα παιδί ζωτανό. Πώς σας ακούγεται αυτό;

Αντί για 2 βιντεάκια παραπάνω στο youtube κάντε τον κόπο να διαβάσετε αυτό το ποστ ΓΑΜΩΤΟ!

Πέρασε αρκετός καιρός, αλλά έμαθα πλέον πριν αναπαράγω το οποιοδήποτε mail που λαμβάνω (τα λεγόμενα chain letters, spam ή όπως αλλιώς θέλετε, πείτε τα) να ερευνώ λιγάκι το θέμα.
Δε γίνεται να βομβαρδίζεις το ταχυδρομείο του άλλου με ένα σωρό πληροφορίες πάνω σε σοβαρά θέματα, τα οποία να είναι απλά απόρροιες της αχαλίνωτης φαντασίας ενός τρελαμένου (ναι, ναι, συνεχείστε να προωθείτε εκείνο το mail με το 1 cent. Με αυτό τον τρόπο θα σώσουμε όλα τα παιδάκια στην Αφρική).
Όσο για την μαύρη τύχη μου αυτό πλέον είναι εξακριβωμένο ότι οφείλεται στην γκαντεμιά που θα με ακολουθεί για την υπόλοιπη ζωή μου. Συσσωρεύτηκαν αιώνες ατυχίας από τα mail που δεν προώθησα ποτέ.

Αλλά για άλλη μια φορά πολυλόγισα. Έλαβα το παρακάτω mail το οποίο δε χρειάστηκε και κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια για να συνειδητηποιήσω ότι δυστυχώς είναι αλήθεια...
Ενημερώσου και εσύ λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη που τόσο μα τόσο πολύ θα ήθελα να είσαι ολίγο τι ακτιβιστής και με το που θα διαβάσεις αυτό το ποστ να πετάξεις το δεύτερο κινητό σου (στην ανακλυκλωση), να χαρίσεις το τρίτο. Το τι θα κάνεις με το πρώτο το αφήνω στη διακριτική σου ευχέρεια...

Λέει λοιπόν το mail:

Ενδεχομένως πολλοί δεν έχουν ενημερωθεί αρκετά για αυτόν τον φρικτό πόλεμο που διεξάγεται στα δάση του Κογκό, μέσα στην καρδιά της Αφρικής. Μιας και περνάμε στην φάση της Νέας Σελήνης ίσως είναι ενδιαφέρον να περάσουν και αυτού του είδους οι πρακτικές και γεγονότα από την σκέψη και την συνείδησή μας. Το κρίσιμο σημείο εδώ είναι η έμμεση συμμετοχή μας στα ωφελήματα. Οι πρώτες ύλες και στη συνέχεια τα εμπορεύματα που απολαμβάνουμε έχουν χαμηλή τιμή γιατί είναι προϊόντα ληστείας που παίρνει τη μορφή ακόμη και εμφυλίου πολέμου. Πολύ συχνά λησμονούμε ότι το επίπεδο ζωής που απολαμβάνουμε στη Δύση είναι προίόν συλλογικής προσπάθειας. Και για το κακό και για το καλό. Συλλογικά δεν είμαστε αθώοι. Και εδώ ξεκινάει η πνευματική μας ευθύνη.
ΝΛ

To να ζητάς από τον κόσμο, να καταναλώνει λιγότερο, για να προστατεύσει το περιβάλλον, μάλλον προς το παρόν, ακούγεται σε παγκόσμια εμβέλεια, ως μια καλοπροαίρετη ευχή.

Το να ζητάς να μην πετάνε έτσι για το τίποτε το κινητό τους τηλέφωνο, για να πάρουν καινούργιο, μοιάζει παλιομοδίτικο μήνυμα και μάλλον χαμογελούν με την πρότασή σου.

Αν τους φέρεις όμως στα μάτια τους ένα σκοτωμένο γορίλα, ένα πληγωμένο παιδί, μια βιασμένη κοπέλα, ίσως καταλάβουν, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλοϊκά.

Εσύ ανυποψίαστος μπαίνεις στο μαγαζί κι αγοράζεις το τελευταίο i-phone. Όμως για να έρθει αυτό το διαβολικό μηχανηματάκι στα χέρια σου, κάποια άλλα, μαύρα χέρια έχουν τραβήξει εκεί στο Κονγκό, το ζόρι.

Δηλαδή για να εξαχθεί το ταντάλιο (coltan), ένας διαρκής σιωπηλός πόλεμος μαίνεται, με χιλιάδες απώλειες από ανθρώπινες και ζωικές υπάρξεις.

Θα ήταν σκληρό, Σάββατο βράδυ, μέσα στην τρελή χαρά της εξόδου, να θυμίσω το τι συμβαίνει γι? αυτό το δραματικό γεγονός, εκεί πέρα στην Αφρική. Όμως τα μαντάτα, που μου έρχονται από κείνα τα μακρινά μέρη, δεν με αφήνουν στην νιρβάνα μου.

Πώς να το ξεπεράσεις αδιάφορα, αν έχεις λίγο ανθρωπιστική τσίπα; Διότι βρέθηκαν ακόμη 300 σφαγμένοι άμαχοι στο ανατολικό Κονγκό και εντοπίστηκαν άλλοι 14 σκοτωμένοι γορίλες, για χατίρι του coltan!

Πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες, έχουν εγκαταλείψει την εν λόγω περιοχή, για να επιζήσουν της εξόντωσης, που επιβάλλεται από τοπικούς ηγετίσκους και ιδιωτικούς στρατούς, που προσπαθούν να ελέγξουν τα μεταλλεία του coltan. To εν λόγω υλικό, είναι το βασικό στοιχείο, για να κατασκευαστούν τα κινητά τηλέφωνα και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές. Ένα χιλιόγραμμο στοιχίζει στην αγορά 600 δολ. Αυτά τα κέρδη είναι τεράστια, αν αναλογιστούμε, ότι ένας κονγκολέζος εργάτης, κερδίζει 10 δολ. το μήνα!

Λοιπόν, πριν σας πείσει η διαφήμιση της κινητής τηλεφωνίας, για την φτηνή και βολική σύνδεση, για τα προνομιακά πακέτα υπηρεσιών, σκεφτείτε, ότι για να έχεις το δικό σου μήνυμα γρήγορα και καθαρά, κάποιοι άλλοι έφυγαν από τη ζωή ετούτη για χάρη μας.

Είναι οι αθέατοι μάρτυρες, της ευημερίας μας.

Μιχάλης Μιχελής

Και ιδού και τα αποδεικτικά:







Ελπίζω μετά από όλα αυτά να το σκεφτείτε για δεύτερη φορά πριν πάτε να αγοράσετε το νέο εξελιγμένο μοντέλο της οποιασδήποτε εταιρείας μόνο και μόνο επειδή το προηγούμενό σας έχει ένα pixel χαμηλότερη ανάλυση. Και αν αποφασίσεις να πετάξεις κάποια από τα κινητά σου τουλάχιστον ανακύκλωσέ τα τα γ#&*%$#%!...

Όσο για το πού κολλάνε οι γορίλες (γιατί και εγώ το είχα απορία), να η απάντηση:





Thursday, May 13, 2010

Διάλογοι επιπέδου ή αλλιώς La Casa di Giulietta

Οι φωτογραφίες περνάνε στο shuffle στην οθόνη του υπολογιστή και κάποια στιγμή φτάνει και η σειρά της παραπάνω.

Σ: Τι ειν' αυτό καλέ;
Λ: Το σπίτι του Ρωμαίου και της Ιουλίετας
Σ: Ναι, αλλά δεν το κάνανε αυτοί έτσι. Αυτοί το κάνανε;

Wednesday, May 12, 2010

In Bruges


Κάποτε, πριν γυρίσω στην Ελλάδα και ο κόσμος (μου) γυρίσει ανάποδα, είχα πάει στην Brugge.
H Brugge είναι μία πόλη σκέτο παραμύθι. Πατάς το ποδαράκι σου στο σταθμό της και σε υποδέχεται το πρασίνο, το καταπράσινο, οι λίμνες και τα ποταμάκια με την κλασική εικόνα των ντόπιων και των τουριστών να κάνουν πικνικ στο γρασίσι πάνω από το ποτάμι.




Προχωράς προς το κέντρο και πέρνας ανάμεσα από σπίτια που θαρρείς ότι ξεπήδησαν από παραμύθι. Τα κοιτάς και λες: εδώ σίγουρα θα έμενα η Κοκκινοσκουφίτσα, εδώ ο Χάνσελ και η Γκρέτελ κ.ο.κ.








Στο δε κέντρο τα αυτοκίνητα είναι η μειοψηφία. Σαν στην Αθήνα καλήν ώρα (βλ. προηγούμενο ποστ). Κυριαρχούν τα ποδήλατα, οι άμαξες και κατι πράγματα που δεν ξέρω πως λέγονται με δύο ρόδες που ανεβαίνεις πάνω και σε πάνε. Σαν πατίνι με χερούλι φανταστείτε, όλο και κάπου θα τα έχετε δει.





Να μη μιλήσουμε για τις σοκολατερί. Κάθε δύο μαγαζιά και από μία. Περπατάς και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχεις γίνει μούσκεμα από τα σάλια. Θες να αγοράσεις τα πάντα και απορείς που δε βλέπεις γύρω σου ούτε έναν παχύσαρκο. Σκέφτεσαι ότι αν είχες γεννηθεί και ζήσει εκεί θα είχες πεθάνει από ζάχαρο στα 30 σου.




Υ.Γ. Κάποτε στην Κηφισιά είχε άμαξες. Το θυμάστε;;

Sunday, May 9, 2010

Ποδήλατα στην πόλη να σφίξουνε οι κ****


Εν έτη 2010 ο Αθηναίος ποδηλατής δεν έχει το δικαίωμα να βάλει το ποδήλατό του στο μετρό, έχει έναν ποδηλατόδρομο στη Δάφνη για του οποίου την κατάσταση μπορείτε να μάθετε κάνοντας κλικ ΕΔΩ και άλλον έναν στα Βριλήσσια που απ' ότι έμαθα από κάτοικο της περιοχής διευκολύνει κατά πολύ το παρκάρισμα των αυτοκινήτων.

Εν έτη 2010 ο Αθηναίος ποδηλάτης αντιμετωπίζεται σαν ένα σπάνιο είδος αγνώστου προέλευσης, μη προστατευόμενο, το οποίο προκαλεί μπελάδες όταν βρεθεί στο δρόμο σου.

Για τα παραπάνω και για άλλα πολλά η σημερινή ποδηλατοπορεία είχε νόημα. Και κάποια στιγμή μετά από πολλααααα χρόνια θα μπορούμε να λέμε στα δισέγγονά μας ότι για αυτούς τους ποδηλατόδρομους τους οποίους χαίρονται είχαμε παλέψει και εμείς κάποτε! LOL


213 δευτερόλεπτα βίντεο επί 10 ποδήλατα να περνάνε ανά δύο δευτερόλεπτα περίπου, πόσο μας κάνει;

Με την ευκαιρία αυτού του ποστ θα ήθελα να πω σε όσους οδηγούς αυτοκινήτων αλλά και πεζούς (ναι, συμβαίνει και αυτό) με έχουν βρίσει ότι αν ξέρανε πόσο λίγοτερο καυσαέριο αναπνέουν εξ' αιτίας μου, θα έπρεπε να μου λένε ευχαριστώ. Δε λέω γονατιστοί για να μη φανώ υπερβολική.

Friday, May 7, 2010

Όσοι δεν έζησαν χούντα, θα την ζήσουν τώρα. Και όσοι την έζησαν, θα την ξαναζήσουν!






Για περισσότερες λεπτομέρειες για την εισβολή, την κακοποίηση και την καταστροφή στο Στέκι Μεταναστών κάντε κλικ ΕΔΩ

Thursday, May 6, 2010

Είσαι Έλληνας; Καλά να πάθεις.

Σήμερα απλά κατέληξα σε ένα και βασικό συμπέρασμα.
Στο ότι δεν λυπάμαι τον ελληνικό λαό και στο ότι καλά να πάθει για όλα.
Σήμερα που όλη η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι στο δρόμο, στο Σύνταγμα μαζεύτηκαν το πολύ 2.000 άτομα.
Άρα όλα τα υπόλοιπα εκατομμύρια των Ελλήνων είναι υπέρ των μέτρων και κάθισαν σπίτι τους. Δημοκρατικές διαδικασίες. Τέλεια. Τελεία. Νίκησε η πλειοψηφία. Καλά να πάθουμε για όλα γιατί δεν είμαστε άξιοι να παλεψουμε, όχι για κάτι νέο, αλλά ούτε καν για τα κεκτημένα. Την ώρα της πορείας, η Ιπποκράτους κλειστεί και η καφετέρεια της στοάς είχε βγάλει τα τραπεζάκια της στο δρόμο, στο ΔΡΟΜΟ, στην ΑΣΦΑΛΤΟ και οι Ελληναράδες πίναν το ποτάκι τους και τη μπυρίτσας του. Θα μου πεις αυτό σε πείραξε εσένα απ' όλά; Ναι. Αυτό.

Όπως και να 'χει όμως γι' άλλη μία φορά θυμήθηκα πόσο συχαίνομαι τους ματατζήδες, αυτά τα άθλια μηχανάκια του κρατικού μηχανισμού, που απλούστατα επειδή βαρέθηκαν και απόφασισαν ότι αρκετά κράτησε, ας τους διαλύσουμε να πάμε σπίτι μας τώρα, διέλυσαν μια 100% ειρηνική διαμαρτυρία καταργώντας μου γι' άλλη μια φορά το δικαίωμα να διαδηλώσω γι' αυτό που πιστεύω. Παρατηρείστε στο βίντεο τον κόσμο που τρώει ξύλο μόνο και μόνο επειδή έτυχε να περνάει από μπροστά τους την ώρα που αυτοί ήθελαν να το διαλύσουν να πάνε σπίτι του.
Έχουμε χούντα! Πάρτε το χαμπάρι! Αλλά ξέχασα. Ο καναπές είναι πάντα πιο βολικός και η τηλεόραση λέει ΠΑΝΤΑ την αλήθεια, ανόθευτα και ειλικρινα.



Ευτυχώς που υπάρχουν και τα ξένα κανάλια και υπάρχει έστω και ένας τρόπος να μάθουμε τι συμβαίνει έξω από την πόρτα μας.

Και για να μην ψάχνεται από δω και από κει πάρτε τα όλα μαζεμένα:

πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=159033



Στέκι Μεταναστών; Μα φυσικά. Κάπου πρέπει να ξεσπάσουμε.
http://tvxs.gr/node/57838
Για περισσότερες λεπτομέρειες για την εισβολή, την κακοποίηση και την καταστροφή στο Στέκι Μεταναστών κάντε κλικ ΕΔΩ

Πώς είπαμε ονομάζεται το κράτος που χτυπάει ειρηνικές πορείες;