Missing calls

Το μόνο κακό με το να αφήνεις το γάτο σου μόνο στο σπίτι είναι ότι δε μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο, να δεις τι κάνει, να του πεις να μην κάνει αταξίες, να μη σηκώνει την πολυκατοικία στο πόδι, να προσέχει τον εαυτό του και το σπίτι...
Το καλό είναι ότι υπάρχουν καλοί πρόθυμοι φίλοι που βγάζουν το φίδι από την τρύπα, που πληρώνουν τη νύφη και άλλες τέτοιες παρόμοιες παροιμίες.

Ευχαριστούμε πολύ Νατ, Φοίβο, Ελένη και λοιποί...!

Ποιος πληρώνει τα σπασμένα;

Τα αποτελέσματα του να κρεμάς/ακουμπάς ασυνείδητα στην άκρη του μπαλκονιού σου μια μικρή, αθώα γλαστρούλα...

Είπαμε, χρειαζόμαστε οξυγόνο σε αυτή την πόλη, αλλά ας σκεφτόμαστε και λίγο....

Το σκουπιδιάρικο και οι εφτά νάνοι...

Κατέβαινα, σήμερα, ένα δρόμο στο κέντρο της Αθήνας. Τα αυτοκίνητα ήταν στη σειρά σταματημένα (εγώ τα προσπερνούσα με το ποδήλατο από δεξιά! Πάντα μου αρέσει όταν συμβαίνει αυτό). Μπροστά ένα σκουπιδιάρικο που άδειαζε έναν κάδο!
Το φανάρι άναψε πράσινο, κόκκινο και πάλι πράσινο. Κανένα αμάξι δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Αλλά δεν ακούστηκε και κανένα κορνάρισμα.
Τότε ήταν που σκέφτηκα ότι κάτι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα!
Ότι κάτι σοβαρό έχει συμβεί στην Ελλάδα!
Ότι αυτή δεν ήταν εικόνα που ξεπήδησε από το κέντρο της Αθήνας!
Ότι ξεπήδησε από κάποιο παραμύθι!

Ο δολοφόνος που γυρνά στον τόπο του εγκλήματος...

Να 'μαι λοιπόν πάλι στα παλιά λημέρια...
Το απίστευτο με αυτό το μέρος είναι ακόμη και τη χιλιοστή φορά που θα περάσεις από το ίδιο ακριβώς σημείο, βρίσκεις πράγματα που θες να φωτογραφίσεις...

Μόνο εγώ βλέπω 3 πρόσωπα σε αυτή τη φωτογραφία; (Ο Μίμης με τη Νένα που θα δουν 15 δεν πιάνονται)

χρώμα, χρώμα, χρώμα


Ναι. Την ίδια μέρα είναι τραβηγμένες οι φωτογραφίες. Μην κοιτάτε που τη μία είναι καλοκαίρι και την άλλη χειμώνας. Είθισται!


Που κολλάει αυτός; Μα είναι ο λατρεμένος μου! Αλεξανδρινό κουαρτέτο! 4 βιβλία-αριστουργήματα. Που παρεπιπτόντως τον προηγούμενο μήνα ανατυπώθηκαν σε έναν και μόνο τόμο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο! Που μπορείτε να το δείτε εδώ . Χαχ. Από δω το πήγα, από κει το πήγα, στη διαφήμιση το έριξα. (Μεταξύ μας προτιμώ τα τέσσερα χωριστά βιβλιαράκια από τις εκδόσεις Γρηγόρη. Μου φαίνεται ότι είχαν περισσότερο προσωπικότητα)

Η Κέρκυρα την έχει δει Κρήτη. Όταν η τοπική παραγωγή γίνει αυτάρκης θα ζητά ΚΑΙ αυτή να αποσχιστεί από το υπόλοιπο ελληνικό κράτος (να γλιτώσει). Πλάκα κάνω. Μη με πάρετε με τις πέτρες οι Κερκυραίοι!

Όταν σου λέω νεράντζι μη βγαίνεις

Κάτι έγινε σήμερα στην Ιπποκράτους.
Αλλιώς δεν εξηγούνται τα τόσα στραπατσαρισμένα νεράντζια που είχε ο δρόμος.
Όταν πάντως πέρασα εγώ αυτή η γνωστή (;) μυρωδιά των εσπεριδοειδών πλημμύριζε τα ρουθούνια σου και η αίσθηση ήταν τέλεια.
Σε αντίθετη με όλες τις άλλες φορές που διασχίζεις το δρόμο και αναπνέεις καθαρό καυσαέριο. Μήπως μια φορά τη μέρα να μαζευόμαστε για νεραντζοπόλεμο να παρεμβαίνουμε στις μυρωδιές της γειτονιάς;


Υ.Γ. Πείραζει που έκλεισα τα 26 και μετά έμαθα τη φράση: "Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις;". Μέχρι πριν λίγες μέρες νόμιζα ότι είναι απλά και μόνο δίσκος των Κατσιμιχαίων.

Οδός Ηρώδου Αττικού

Delirium απεγνωσμένου μπαμπά:

- Βλέπω μπροστά μου κουκλόσπιτα, barbie, tinkerbell. Κλείνω τα μάτια μου και αναβοσβήνουν φωτάκια...