Tuesday, July 7, 2009

Αεροπλανικά και νοσοκομειακά...


Ποτέ μα ποτέ δε φοβόμουν τα αεροπλάνα. Πάντα μα πάντα όμως, όταν ταξίδευα με αυτά, περνούσε αστραπιαία από το μυαλό μου η σκέψη ότι μπορεί και να πέσουν. Πάντα μα πάντα όμως ακολουθούσα τις ίδιες σκέψεις και κατέληγα να συνεχίζω το ταξίδί μου μια χαρά άνετη, χωρίς κανένα φόβο και πάθος. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, λοιπόν, θεωρώ κάτι περισσότερο δεδομένο ότι αν πέσει το αεροπλάνο θα πέσει στη θάλασσα. Από τη στιγμή λοιπόν που θα πέσει στη θάλασσσα, δεν ξέρω πως και γιατί- αλλά είμαι σίγουρη ότι εγώ θα επιβιώσω. Ποτέ δεν αναλύω το πως θα καταφέρω μέσα από το αεροπλάνο να βρεθώ στο πέλαγο, στον ωκεανό. Θα τα καταφέρω. Και από τη στιγμή που θα είμαι μέσα στο αλμυρό νερό, είμαι σίγουρη ότι όσες ώρες και αν με αφήσουν ξεχασμένη εκεί, θα καταφέρω να επιβιώσω. Μπορεί να ακούγεται πολύ εγωιστικό, αλαζονικό ή ό,τι άλλο, αλλά πραγματικά είναι αυτό που σκέφτομαι.


Όλες αυτές οι σκέψεις επαναλαμβάνονταν ίδιες και απαράλλαχτες σε κάθε πτήση (τη στιγμή της πρόσδεσης συνήθως), μέχρι και την 25η Ιουλίου. Εκείνη τη μέρα μπήκα στο αεροπλάνο και τη στιγμή που πήγα να δέσω τη ζώνη μου πέρασε η κλασική σκέψη από το μυαλό μου: «Το αεροπλάνο μπορεί να πέσει». Ήταν η πρώτη φορά που απάντησα στον εαυτό μου ότι όπου και να πέσει, όπως και να πέσει, εγώ δε θα καταφέρω να επιβιώσω. Ήμουν απόλυτα σίγουρη. Δε μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που σκεφτόμουν τη θάλασσα και δεν ένιωθα ασφάλεια. Σε όλη την πτήση απλά ευχόμουν να καταφέρω να κατέβω από τη σκάλα του αεροπλάνου και όχι να με κατεβάσουν. Να κατέβω με τα πόδια μου και όχι με φορείο. Εκτός του ότι σκεφτόμουν και τη γιαγιά που καθόταν στη μέσα θέση: σκέψου σοκ που θα πάθαινε να φτάναμε, να πήγαινε να σηκωθεί και να συνειδητοποιούσε ότι είμαι αναίσθητη!


Είναι τρομερά φρικτή πάντως η αίσθηση να συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τις δυνάμεις σου και ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορείς να γίνεις έρμαιο των συνθηκών...


Αν δεν το καταλάβατε ήδη το blog ήταν “κλειστό” τόσο καιρό όχι λόγω διακοπών αλλά λόγω ασθενείας! Και τώρα που επέστρεψα δεν ξέρω τι να γράψω και γράφω βλακείες! Ελπίζω να ξαναβρώ τη φόρμα μου και να επιστρέψω στα ποδήλατα, τις φωτογραφίες και τα “ευχάριστα τρεξίματα”...


1 comment:

  1. Τέλος καλό, όλα καλά...

    :)

    ReplyDelete