Saturday, January 26, 2013

...κι ο νους καράβι σάλπαρε κι άλλο δεν περιμένει...


Αν έχει τύχει να σπάσεις κάποιο μέλος του σώματός σου, ένα χέρι ή ένα πόδι για παράδειγμα, την ώρα του σπασίματος αισθάνεσαι το οστό να μετακινείται. Η αίσθηση αυτή σε συνδυασμό με τον πόνο, σίγουρα δεν είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα. Υπάρχει και το αντίθετο όμως. Πόσες φορές έχεις αισθανθεί ένα κομμάτι της ψυχής σου να μετακινείται και να μπαίνει στη σωστή του θέση; Σίγουρα όχι πολλές, σίγουρα όχι συχνά. Ο πρώτος είναι ένας πόνος που απεύχεσαι. Ο δεύτερος είναι ένας «πόνος» που θα πρέπει να τον εύχεσαι. Και μπορείς να τον προκαλέσεις, μόνος στον εαυτό σου, τα Σαββατόβραδα στο eliart ( για να σας προλάβω: σκέφτομαι σοβαρά αυτό το blog να μετονομαστεί σε: «σταχυολογήσεις encardia»).

Το Σάββατο το βράδυ, λοιπόν, μπορείς να πας στο
eliart (Κωνστνατνινουπόλες 127). Θα πληρώσεις ένα εξαιρετικά φτηνό εισιτήριο για live (10€, συμπεριλαμβάνεται κρασί ή μπύρα), θα μπεις σε ένα θέατρο και θα παρακολουθήσεις μια παράσταση εντελώς διαφορετική από τις θεατρικές παραστάσεις αλλά και από αυτές των κλασικών μουσικών σκηνών. Οι άνθρωποι του eliart θα είναι περισσότερο εξυπηρετικοί απ’ όσο πρέπει. Θα σου έχουν κρατήσει τη θέση σου και θα σου φέρουν το ποτό σου εκεί. Και όταν οι encardia ξεκινήσουν θα βυθιστείς σε ένα εξαγνιστικό πρόγραμμα. Αυτός δεν είναι άλλωστε και ο σκοπός της ταραντέλας; Χωρίς μικρόφωνα. Μόνο με τα όργανα, τις φωνές τους και όλα όσα έχουν να δώσουν, τα οποία σε κάθε εμφάνιση είναι σαν να πολλαπλασιάζονται. Όσο για το κοινό; Αν έχεις βρεθεί σε άλλες λαϊκές αγορές (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε) θα θες να τους αγκαλιάσεις όλους και να τους φιλήσεις. Τα υπόλοιπα δεν θα τα πω. Τα ‘χω, άλλωστε, πει σε προηγούμενα ποστ. Ούτως ή άλλως αν δεν το ζήσετε δεν θα καταλάβετε. Θα σας δώσω μόνο μια γεύση…









Υ.Γ.-tip: Να ζητήσετε το MHterra. Αν το ζητήσετε θα σας το πουν. Και αν σας το πουν τότε θ' ακούσετε όλη την ιστορία της ταραντέλας γραμμένη σ' ένα ποιήμα. Και θα ταξιδέψετε στους αγρούς της Κάτω Ιταλίας και σε συναισθήματα που για πολλούς από μας είναι άγνωστα πλέον. 

Στίχοι: Άννα Θεοδωρίδου
Μουσική: Βαγγέλης Παπαγεωργίου

2 comments:

  1. Πες τα ρε Λένα, πες τα!
    κι ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, απλώς μου ρθε χτες αυτό με την πόρτα.

    http://tokaleidoskopio.wordpress.com/2007/07/02/7/

    ReplyDelete
  2. Χεχ, τι ωραίο ρε Ηλία! Ήταν η μέρα που "μυήθηκα", εκεί στην Aula! Μόλις βρω χρόνο θα ψάξω για φωτογραφίες!!

    ReplyDelete