Στην αρχή όλα έμοιαζαν ήρεμα και γαλήνια. Οι βαρκούλες αρμένιζαν, ο ήλιος έλαμπε, το άλογο λιαζόταν...:
Μετά πήγαμε στο Παλιό Φρούριο για καφέ. Δεν είχαμε καμία πρόθεση να τιμήσουμε οποιαδήποτε άλλη καφετέρεια με την παρουσία μας, αλλά ούτως ή άλλως κάτι τέτοιο θα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ήταν λες και όλη η Ελλάδα είχε συγκεντρωθεί στην Κέρκυρα. Εγώ είμαι σίγουρη ότι είχαν βάλει και όλα τα μέσα που είχαν και δεν είχαν (υπουργούς, βουλευτές, ξέρετες πώς πάνε αυτά) για να βρουν μία θέση σε οποιοδήποτε τετράποδο αντικείμενο βρισκόταν σε περίμετρο 6 χλμ από το κέντρο του νησιού. Στο Π. Φρούριο, για να επανέλθω, κάναμε να παραγγείλουμε ώρες. Η Αθηνά με το Στέλιο ανέβηκαν μέχρι την κορφή, έκατσαν, κατέβηκαν και μετά καταφέραμε να παραγγείλουμε. Για να καταλάβετε για τι καθυστέρηση μιλάμε, στην εκκλησία, ακριβώς από κάτω, είχαν θάψει τον κύριο με όλες τις απαιτούμενες τελετές, τον είχαν θρηνήσει, είχαν στολίσει τον επιτάφιό του, και τον έβγαζαν σεργιάνι (στη λεγόμενη περιφορά αναφέρομαι):
Αυτός ήταν ο δεύτερος επιτάφιος που συναντάγαμε τυχαία. Μετά, συνειδητοποιήσαμε ότι τη Μ. Παρασκευή στην Κέρκυρα, όπου σταθείς κι όπους βρεθείς, ένας επιτάφιος έρχεται κατά πάνω σου. (Συμβουλή: ο καλύτερος τρόπος για να μπορέσεις να προχωρήσεις, και με κάποιο τρόπο να φτάσεις στον προορισμό σου, είναι να ακολουθείς από πίσω τις μπάντες. Είναι το μόνο σύνολο ανθρώπων που κάτι τέτοιες ώρες κινείται και μάλιστα με σταθερό ρυθμό!)
Εδώ έχουμε το δεύτερο και τον τρίτο επιτάφιο που ήρθε και μας βρήκε. Κάπου εκεί σταματήσαμε να μετράμε και στεκόμασταν απλά στην άκρη για να παρακολουθήσουμε (δεν είχαμε ακόμη ανακαλύψει το κόλπο με τις μπάντες).
Λάμπες μωβ, ως ένδειξη πένθους. Για τους λάτρεις του χρώματος (καλήν ώρα) ήταν μαγικά:
Κόσμος παντού, παντού, παντού:
Μ. Σάββατο στις 11 κανατοπόλεμος. Εγώ έμαθα μόνο για μία προσγείωση ενός κυρ μπότη στο κεφάλι μιας άτυχης κοπέλας και άλλη μία μισοαιματηρή μάχη, ανάμεσα σε έναν ολυμπιακάκια και έναν παναθηναϊκάκια την ώρα που μία στάμνα, βαμμένη στα χρώματα του πρώτου, προσγειωνόταν στα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, τετραγωνικά εκατοστά, τα οποία δεν κατακλύζονταν από κόσμο!
Το βράδυ ο κύριος για να σταματήσει να μας παιδεύει αποφάσισε να αναστηθεί...
Οι φωτογραφίες της επομένης φυλάσσονται σε θυρίδα τριπλοασφαλισμένη ενώ οι επιστήμονες ακόμη ερευνούν το πως οι 4 νεαρές που καταβρόχθισαν τον αγλέουρα βρίσκονται ακόμη εν ζωή. Θα φταίει το αναστάσιμο κλίμα της ημέρας. Είχαμε και 2 άντρες στην παρέα αλλά αυτοί εγκατέλειψαν
αμαχητί.
No comments:
Post a Comment