Slumdog Millionaire

Είδα επιτέλους το Slumdog Millionaire στο μοναδικό κινηματογράφο της Κέρκυρας. Ο ‘Ορφέας’ έφερε την ταινία για μία και μοναδική μέρα. Γιατί εδώ και ένα μήνα (και ίσως και για τον επόμενο) παίζει το Σ.Ε.Ξ.. Προφανώς λοιπόν φοβόταν ότι θα πέσει έξω αν έφερνε το slumdog σε κανονικές προβολές. Τέλος πάντων, τσακιστήκαμε να πάμε εκείνη τη μία και μοναδική συγκεκριμένη μέρα γιατί ξέραμε ότι δε θα είχαμε άλλη ευκαιρία. Ευτυχώς, δεν το μετανιώσαμε. Αν έλειπε και η μπολυγουντιά στο τέλος θα συνέχιζα να κλαίω και στους τίτλους του τέλους, πράγμα που τελικά αποφεύχθηκε πολύ εύκολα εφόσον οι δύο πανδυστυχείς πρωταγωνιστές που είχαν περάσει τα χίλια μύρια, ξαφνικά μεταμορφώθηκαν στους πιο ευτυχισμένους star και επιδόθηκαν στο χορό! Εν παση περιπτώσει, το ξεπέρασα αυτό και μαζί με το Παράδεισος στη Δύση ήταν οι δύο ταινίες που φέτος με συγκλόνισαν, με ενθουσίασαν, με συγκίνησαν. Και είχα να τα πάθω όλα αυτά από το La vie en rose. Γενικότερα νιώθω σαν ο κινηματογράφος να έχει μία μόνιμη φθίνουσα πορεία τα τελευταία χρόνια μιας και βρίσκονται ταινίες να με ενθουσιάσουν όλο και πιο σπάνια (ή απλά γέρασα). Αλλά δε θέλω να το παίξω κριτικός κινηματογράφου. Απλά βλέποντας το slumdog μου είχαν καρφωθεί στο μυαλό οι παρακάτω φωτογραφίες που τις είχα τραβήξει πριν πολύ καιρό κάπου έξω από την Άμφισσα.