Καφεϊνοκαταστάσεις...

Αν ποτέ ο δρόμος σας φέρει μία ωραία πρωία (απογευματία, βραδία) στην Κέρκυρα, και ακόμη χειρότερα έξω από το καφέ-μπαρ-εστιατόριο της φωτογαφίας, εν ονόματι "ΑVRΑ" (στο δρόμο για Μπενίτσες) θα σας συμβούλευα να μην ενδώσετε στην ωραία θέα προς το Ποντικονήσι και να μην κάτσετε.


Εκτός αν, το να γευτείτε το χειρότερο καφέ της ζωής σας δεν παίζει κανένα ρόλο για σας. Ή εκτός αν είστε λάτρης ή συλλέκτης των χειρότερων εμπειριών οπότε μπορείτε να κάτσετε χωρίς καμία αμφιβολία. Άλλωστε, όπως βλέπετε και από τη signature (inside joke) δεν απευθύνεται σε Έλληνες πελάτες.

Για όλους τους υπόλοιπους όμως, θα διηγηθώ εν συντομία την πικρή μου ιστορία (Σε αντίθεση με τον καφέ μου που αν και τον πίνω σκέτο, πανπικρο δηλαδή, του έχω ιδιαίτερη αδυναμία).
Κάτσαμε λοιπόν στο εν λόγω μαγαζί με το Μαριαννιώ και τον Κούκο μου. Ένα φρέντο εσπρέσο εγώ (σκέτο είπαμε), ένα φρέντο καπουτσίνο η Μαριάννα (μέτριο) και ένα διπλό εσπρέσο ο Κούκος. (Με τον τελευταίο, αν και δεν πινόταν δε θα ασχοληθούμε). Καταφτάνουν λοιπόν τα 3 καφεδάκια με το ιδιαίτερα χαμογελαστό (fake) σερβιτόρο.
Μόλις αυτός απομακρύνεται γευόμαστε την πρώτη τζούρα και τα πρώτα καχύποπτα βλέμματα ανταλλάσσονται μεταξύ μας. Εν τω μεταξύ δε χρειαζόταν καν να τα γευτούμε. Ο καφές της Μαριάννας ήταν ολόιδιος με τον δικό μου (ίχνος γάλατος δλδ, λες και νήστευε) με τη μόνη διαφορά, ότι είχε στον πάτο του ποτηριού την αχτύπητη ζάχαρη. Εγώ αντιλαμβάνομαι αυτοστιγμεί ότι δεν πρόκειται για καφέ μηχανής αλλά για το χτυπητό Nescafe espresso, μιας και έχω τον ίδιο στο σπίτι. (Λυπάμαι για τη διαφήμιση αλλά πρέπει να δώσω σε όλους σας να καταλάβετε με πάσα λεπτομέρεια!)

Αποφασίσαμε να μη χαλάσουμε ιδιαίτερα τη διάθεσή μας και να απολαύσουμε τη θέα. Το γελαστό παιδί όμως (ο σερβιτόρος, ντε) δε είχε την ίδια άποψη. Μας πλησίασε και χαμογελαστά μας ρώτησε γιατί δεν πίνουμε τους καφέδες μας. Του εξηγήσαμε ευγενικά ότι δεν πίνονται. Μας εξήγησε ευγενικά ότι έτσι τους φτιάχνουν και ρώτησε τη Μαριάννα αν θέλει να της προσθέσει λίγο γάλα.
Διάλογος ανάμεσα στο σερβιτόρο και τον Κούκο:

Κ: Ποιος καφές έχει 3,50€;

Σ: Ο Φρέντο Καπουτσίνο (τον γράφω με κεφαλαίο για να δείξω ότι και ο καφές μπορεί να έχει ονοματεπώνυμο και κατ' επέκταση προσωπικότητα)

Κ: Μα δε μας φέρατε φρέντο καπουτσίνο. Και οι δύο φρέντο εσπρέσο ήτανε.

Σ: Όχι. Ο ένας ήταν καπουτσίνο.

Κ: Μα αφού κανένας από τους δύο καφέδες δεν είχε αφρόγαλα. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον καπουτσίνο και τον εσπρέσο.

Σ: Αν θέλετε να σας προσθέσουμε από πάνω λίγο γάλα. Αλλά εμείς εδώ έτσι τους κάνουμε.

Κ: Να ρωτήσουμε αυτόν που φτιάχνει τους καφέδες ποια η διαφορά ανάμεσα στους δύο;

Σ: Να σας προσθέσω λίγο γάλα άμα θέλετε.

Αποχώρηση του σερβιτόρου, αυτή τη φορά με το χαμόγελο να αργοσβήνει.
Δε μας άφηνε όμως και στην ησυχία μας!! Μετά από ένα τέταρτο καταφτάνει με το χαμόγελο να έχει επανακάμψει στο πρόσωπό του:

Σ: Ναι, αλλά μας στενοχωρείτε τώρα που δεν πίνετε τα καφεδάκια σας.

Και αφού προηγείται ένας διάλογος σχεδόν ίδιος και απαράλλακτος με τον προηγούμενο, ω! εκ του θαύματος! γίνεται η μεγάλη αποκάλυψη!!!!

Σ: Η διαφορά ανάμεσα στους δύο καφέδες είναι ότι στο κόψιμο του καφέ. Στον καπουτσίνο κόβουμε τον καφέ 3 φορές στο μηχάνημα ενώ στον καπουτσίνο 1.

Ουφ! Άυτό ήταν; Και γιατί δεν το έλεγες τόση ώρα ρε χριστιανέ και μας έσκασες;