Από κάποιο σημείο και μετά, ο δρόμος για τον Πέλεκα άρχισε να ανηφορίζει. Και όσο ανηφόριζε τόσο δεν έβλεπες ευθεία μπροστά σου. Δεν τέλειωνε η ανηφόρα. Δώστου ανηφόρα, και μετά την ανηφόρα κι άλλη ανηφόρα, κι άλλη ανηφόρα. Προκειμένου λοιπόν να μην ξεβαλικέψω και το πάρω περπατώντας παίζοντάς το κουρασμένη ποδηλάτισσα - καθ' ότι δεν είμαι και ο Λανς Άρμστρονγκ- αποφάσισα να το παίξω λάτρης της street art. Έτσι, δε θα έκανε μπαμ ότι τα είχα φτύσει και το έπαιρνα με τα πόδια. Ιδού λοιπόν το αποτέλεσμα:
επιτέλους, τέλος
Παραλία Πέλεκα
Ο Πέλεκας (ή Κοντογυαλός) είναι πολύ ωραίο μέρος. Ειδικά όταν το κοιτάς από ψηλά.
Η θάλασσα και τα νερά της - γιατί αυτό μας ενδιαφέρει πρωτίστως- είναι υπέροχα και καταγάλανα. Από την άλλη όμως άποψη, είναι σα να βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας και να ζεις τον κλασικό διαχωρισμό: Κολωνάκι-Εξάρχεια. Ο Πέλεκας λοιπόν είναι η κερκυραϊκή Ναυαρίνου-Σκουφά. Στη Σκουφά, από τη μία μεριά της παραλίας δηλαδή, τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες με ομπρέλες και ξαπλώστρες, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταστρέφουν το τοπίο.
Από την άλλη μεριά, στη Ναυαρίνου δηλαδή, ούτε ομπρέλες, ούτε ξαπλώστρες, ούτε ξενοδοχεία. Επικρατεί η απόλυτη ηρεμία που κατά διαστήματα χαλάει μόνο από τη φωνή: "Ice cream, Ice coffee" (με το c συριστικό) του τύπου που ανεβοκατεβαίνει την παραλία αγκαλιά με ψυγειάκια και δίσκους με λουκουμάδες, πατατάκια και ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Και στην άκρη-άκρη μία καφετέρια που έχει όλα τα φόντα για να είναι το άσυλο το free campers: παρακμιακές εγκαταστάσεις, ιδιοκτήτες σε φάση είμαι στην κοσμάρα μου και γουστάρω, 2€ ο καφές και άλλα πολλά! Κατί δηλαδή σε στυλ Όαση στη Νίσυρο, Φοίνικας στα Κούφο, Παπαδιά στην Ανάφη κ.ο.κ.
Πριν την επισκεφτώ ξάπλωσα στην παραλία και έζησα αυτό το λήθαργο που λατρεύω, που είσαι κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και το ΜΟΝΟ που ακούς είναι το κύμα που σκάει. Μόλις συνήλθα από αυτή τη φάση συλλογίστηκα πόσο καιρό είχα να το ζήσω αυτό. Και είχα πραγματικά ΠΟΛΥ καιρό!
Ο Γατούλης ήρθε μόλις είχα αποφασίσει να πάρω το δρόμο της επιστροφής να μου πει μια καλησπέρα.
[Ως γνωστόν ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. Η επιστροφή λοιπόν ήταν σκέτη απόλαυση με 4 χιλιόμετρα να φύγουν νερό με 40 km/h χωρίς ούτε μία πεταλιά!!]
No comments:
Post a Comment