Nostalgic for less technology in my life…

5 πράγματα που έχουν πετάξει μακριά με την εξέλιξη της τεχνολογίας:

1. Ατάκες του τύπου: "Τό έδωσα τη Δευτέρα το φιλμ για εμφάνιση. Την Τετάρτη θα είναι έτοιμο!!" έχουν εκλείψει! Θυμάμαι κάθε που έδινα το φιλμ για εμφάνιση περίμενα πώς και πώς να φτάσει η μέρα που θα πάω να παραλάβω τις φωτογραφίες. Κι έπειτα η διαδικασία έπαιρνε τη μορφή ολόκληρης ιεροτελεστίας. Αν οι φωτογραφίες αφορούσαν κι άλλους –κολλητές κυρίως- δεν άνοιγα το μαγικό φακελάκι μέχρι να βρεθούμε στο σημείο συνάντησης. Πολλές φορές δεν το ανοίγαμε ούτε καν όταν καθόμασταν παρά μόνο όταν έφταναν και οι καφέδες. Αν αφορούσαν εμένα προσωπικά περίμενα πρώτα να μπω στον ηλεκτρικό και η ώρα μου μέχρι τη στάση μου περνούσε "ξεφυλλίζοντας" φωτογραφίες. Τώρα τα έχουμε όλα στο πιάτο.
Αρνητικά; Τι είναι αυτό;



2. Πλέον δεν υπάρχει καμία μα καμία αγωνία για το πότε θα περάσει ο ταχυδρόμος. Κανένας λόγος να ελέγχεις δέκα φορές την ημέρα το γραμματοκιβώτιο. Ίσα ίσα που τώρα πιια το αποφεύγεις όπως ένα λαχταριστό τσουρέκι (ατυχής η παρομοίωση για του fit) γιατί ξέρεις ότι το μόνο που θα βρεις μέσα είναι λογαριασμοί. Κατ' επέκταση πάει και η μαγεία του να ανοίγεις έναν όμορφο φάκελο και να μην ξέρεις τι θα βρεις μέσα και τι θα διαβάσεις. Πλέον αρκεί να πληκτρολογήσεις user name και password.
Γραμματόσημα; Τι είναι αυτό;

3. Τις συναυλίες που τις βάζεις; Βρισκόσουν στην άκρη του θεού ή ακόμη και στην πόλη σου και ξαφνικά έβλεπες μία αφίσα που ανακοίνωνε τη συναυλία ή την παράσταση κάποιου αγαπημένου. Πόσες και πόσες φορές τύχαινε να προσπεράσω τέτοιες αφίσες με το αμάξι και να εύχομαι να με πιάσει φανάρι για να προλάβω να δω ώρα και ημερομηνία. Ήταν η χαρά του απρόσμενου, του αναπάντεχου! Άρπαζες το τηλέφωνο και έπαιρνες όλους τους φίλους σου: "Έλα, αύριο έχει συναυλία ο τάδε! Αααααααα!" Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το καλοκαίρι που είχα ξεμείνει στα Χανιά επειδή δεν έβρισκα εισιτήριο επιστροφής. (Νατ, ευχαριστώ και δημοσίως για την προσφορά καταλύματος-για άλλη μια φορά). Και εκεί που τριγυρνούσα μόνη μου στην Παλιά Πόλη ξαφνικά βλέπω αφίσα με την αφεντομουτσουνάρα του Μάλαμα. Και η συναυλία ήταν εκείνο το βράδυ. Με λίγα λεφτά στην τσέπη, χωρίς μεταφορικό, έκανα τα αδύνατα δυνατά για να βρεθώ το βράδυ στο Κολυμπάρι Δρακώνας. Και εκείνη τη βραδιά ήταν από τις καλύτερες μοναχικές βραδιές της ζωής μου. Τωρά αρκεί και πάλι ένα user name και ένα password, πολλές φορές ούτε καν αυτά, για να μάθεις από το Μάιο όλες τις προγραμματισμένες συναυλίες που θες και ενίοτε να κανονίσεις και τις διακοπές σου σύμφωνα με αυτές...
Αφίσα; Τι είναι αυτό;


4. Αμ, το μπέρδεμα των τηλεφωνικών γραμμών το θυμάστε; Σήκωνες να πάρεις τηλέφωνο και ξαφνικά μπλέκονταν οι γραμμές και βρισκόσουν λαθρακούστης σε συζητήσεις αγνώστων. Είτε το έκλεινες, είτε καθόσουν και άκουγες μέχρι να πάρουν χαμπάρι τι συμβαίνει, είτε πέταγες καμιά ατάκα, είτε έκανες περίεργους ήχους. Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα πολύ με διασκέδαζε αυτό όταν συνέβαινε! Στη σκέψη ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί με πιάνει μία νοσταλγία! Τώρα, πάει! Προχώρησε η τεχνολογία! Δεν προκύπτουν πια τέτοια προβλήματα! Παρένθεση: μας έλεγε ένας καταστηματάρχης ότι πήγαν στο μαγαζί του δύο νέες κοπέλες, είδαν το τηλέφωνο παλαιού τύπου που είχε, με καντράν, και τον ρωτούσαν πώς δουλεύει. Γιατί προσπαθούσαν τα πατήσουν τα "κουμπιά" ανάμεσα στις τρύπες αλλά αυτά.... δεν πιεζόντουσαν!!! Η δε αναγνώριση κλήσεων έχει καταστρέψει τα πάντα. Είναι ο τάδε το σηκώνω, είναι ο τάδε αλλά δεν το σηκώνω αλλά καμία έκπληξη ή αγωνία για το ποιός να είναι και "θα είναι άραγε Αυτός;" Καντράν; Τι είναι αυτό;



5. Κινητά. Εδώ νομίζω η όποια επεξήγηση είναι περιττή. Πώς γινόταν τότε και δε χανόμασταν όταν δίναμε κάποιο ραντεβού; πώς καταφέρναμε να φτάνουμε σχεδόν πάντα στην ώρα μας; Πώς ερωτοτροπούσαμε; Πώς οι γονείς καταφέρνανε και ζούσαν χωρίς να μας παίρνουν 10 τηλέφωνα την ώρα της εξόδου μας; Πώς; Πώς; Πώς; Ζωή χωρίς κινητό; Τι είναι αυτό;