Πρέβελη και Αγία Νοσταλγία

Στην Πρέβελη, είχα να πάω από το Μάιο του 2001. Ήταν το πρώτο μου ελεύθερο κάμπινγκ. Η μύησις. Μάιος, Κρήτη, άνευ σκηνής και ομολογουμένως άνευ, γενικότερα, κατάλληλου εξοπλισμού. Η παρέα αποτελούνταν από φοιτητές του Τμήματος Μουσικής Τεχνολογίας και Ακουστικής του Ρεθύμνου. Μόνο την Αγγελική γνώριζα. Τους άλλους τους γνώρισα εκεί. Ούτε στιγμή αυτό δε με εμπόδισε να κατατάξω αυτή την εκδρομή στις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου.
Θεωρώ ότι γνώρισα την Πρέβελη στην αυθεντική της μορφή. Παρθένα, σα να μην την είχε αγγίξει ανθρώπου χέρι. Έτσι όπως πιθανότατα να ήταν και χρόνια πριν. Σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό έπαιξε και ο Γιάννης. Ποτέ δεν κατάλαβα αν ήταν βοσκός, αγρότης ή οτιδήποτε άλλο. Έμοιαζε πάντως να είναι ο μοναδικός κάτοικος αυτού του τόπου. Για να μην πω το ξωτικό αυτού του τόπου.
Ποτέ μα ποτέ δεν έπαιρνες χαμπάρι πότε εμφανιζόταν και πότε εξαφανιζόταν. Ποτέ δεν ερχόταν να κάτσει κατευθείαν στον κύκλο που συνήθως σχημάτιζε η παρέα. Καταλαβαίναμε ότι είχε κατέβει από τα βουνά (όπου κάπου εκεί έμενε) απλά και μόνο επειδή ξαφνικά στον ήχο του κύματος και του αέρα προσθετόταν η μουσική της φλογέρας του. Καθόταν σε μια γωνιά μόνος του και έπαιζε. Για να τον βρεις έπρεπε να ακολουθήσεις τις νότες της φλογέρας και να τον προσκαλέσεις εσύ στην παρέα. Όσο για το πότε έφευγε και από ποιο δρόμο, είναι και αυτό ένα άλυτο μυστήριο, σαν τη ζωή του. Γυρνούσες κάποια στιγμή να κοιτάξεις προς τη θέση που καθότανε και αυτός είχε εξαφανιστεί. Κανείς ποτέ δεν τον έβλεπε να σηκώνεται να φεύγει. Πάντα το καταλάβαινες από την άδεια θέση. Εμφανιζόταν ξανά την άλλη μέρα.
Η τελευταία εικόνα που έχω από το Γιάννη- και δε νομίζω να σβήσει ποτέ από το μυαλό μου- ήταν το τελευταίο μου βράδυ στην Πρέβελη. Λόγω του ελλιπούς εξοπλισμού, όπως προείπα, ήμουν τυλιγμένη στο γαλάζιο sleepy μου και προσπαθούσα να κοιμηθώ ξεπαγιάζοντας από το κρύο και την υγρασία. Κοιμόμασταν όλοι γύρω από την τεράστια φωτιά που είχαμε ανάψει και εγώ κόντευε να πέσω μέσα πλησιάζοντας την κάθε τόσο όλο και πιο πολύ σε απεγνωσμένες προσπάθειες αύξησης της θερμοκρασίας του σώματός μου. Κάπως έτσι λοιπόν, με πήρε ο ύπνος και θυμάμαι να ξανανοίγω τα μάτια τη στιγμή που είχε αρχίσει να χαράζει. Ο Γιάννης ήταν όρθιος πάνω από τη φωτιά- σα να μην είχε κλείσει στιγμή μάτι- και προσπαθούσε να την αναζωπυρώσει. Βοηθούντος του φωτισμού (έβλεπα μόνο το περίγραμμά του και μία υποψία από τα μαύρα μακριά μαλλιά και τα μούσια του) αλλά και του ότι ήμουν αγουροξυπνημένη, ήταν σα να τον έβλεπα ολόκληρο μέσα στη φωτιά και όχι δίπλα σε αυτή. Η εικόνα ήταν σα να είχε ξεπηδήσει από αναβίωση Διονύσιου Μυστήριου. Μου χαμογέλασε και μου έδωσε ένα Τσιγάρο «για να ζεσταθώ». Όταν ξανάνοιξα τα μάτια μου – δεν έχω ιδέα αν είχαν περάσει 2 λεπτά ή 2 ώρες- η φωτιά έκαιγε αλλά ο Γιάννης δεν ήταν εκεί. Δεν τον ξαναείδα από τότε.
Έζησα λοιπόν την Πρέβελη με το Γιάννη, χωρίς beach bar, χωρίς ομπρέλες, χωρίς ξαπλώστρες, χωρίς ψυχή σε απόσταση χιλιομέτρων παρά μόνο με μία παρέα που τη μέρα χαιρόταν τον ήλιο και τη θάλασσα και το βράδυ πάλευε να ζεσταθεί γύρω από μία φωτιά, και το ποτάμι που ριχνόταν στη θάλασσα ενώ ταυτόχρονα διατηρούσε παγωμένα τα νερά, τα φαγητά και τα ποτά μας.
Είναι αυτονόητο λοιπόν το γιατί έτρεμα να ξαναεπισκεφτώ αυτό το μέρος και ειδικά εντός σεζόν. Πρώτα απ' όλα έτρεμα για το τι θα αντίκριζα. Δεύτερον, ήμουν σίγουρη ότι δε θα άκουγα καμία φλογέρα να παίζει και αυτό με γέμιζε μελαγχολία. Τέλος, όταν έχεις ζήσει τόσο έντονα συναισθήματα σε ένα μέρος φοβάσαι να το ξαναεπισκεφτείς γιατί ξέρεις ότι δε θα ξαναγεννηθούν εκείνα τα ίδια συναισθήματα ή τουλάχιστον άλλα παρόμοιας έντασης. Το τόλμησα τελικά (αν μπορούσα ας έκανα και αλλιώς).και παρόλο που κανένα από εκείνα τα παλιά αισθήματα δεν αναστήθηκε, ο τόπος έστω και υπό αυτές τις συνθήκες (τις καλοκαιρινές) παραμένει μαγικός.