Και ξαφνικά...
...εκεί που κάθεσαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι σε κατάσταση ημικατάθλιψης, εντελώς συμβιβασμένος με την πραγματικότητα ότι θα περάσεις το υπόλοιπο βράδυ δουλεύοντας, άπειρα ποδηλατικά καμπανάκια ακούγονται από το δρόμο.
Βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις δεκάδες ποδήλατα να περνάνε απο κάτω με εκατοντάδες φωτάκια να αναβοσβήνουν, κουδουνάκια να χτυπάνε και σφυρίχτρες να σφυρίζουν.
Έτσι όπως είσαι, παρατάς το avast να συνεχίσει το scan, το hew στο standby και το γκρινιάρ να κοιμάται στο καλάθι του.
Αντί για τη μπάλα αρπάζεις το ποδήλατο και κατεβαίνεις στο δρόμο. Νιώθεις σα να ήρθαν οι φίλοι σου να σε πάρουν έξω μαζί τους να πάτε να παίξετε, κι ας μην ξέρεις παρά μόνο πέντε-δέκα από τα εκατό και βάλε παιδιά που μαζεύονται...
Συμβαίνει μόνο μία φορά την εβδομάδα: οι δρόμοι και οι περιοχές της Αθήνας αποκτούν άλλο χρώμα και άλλη διάσταση: γίνονται μαγικοί. Και εσύ γίνεσαι παιδί που κατεβαίνεις με ταχύτητα μεγάλη μια τεράστια κατηφόρα με τον αέρα να σε χτυπάει στο πρόσωπο...
Υ.Γ. Κάθε Παρασκευή βράδυ οι freeday αλωνίζουν όοοοοολη την Αττική. Κάθε φορά έκπληκτα βλέμματα σε κοιτάνε και ρωτάνε τι γίνεται. Οι αντιδράσεις είναι ποικίλες. Αλλά αναρωτιέμαι πώς γίνεται μετά από τόσο καιρό να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δε γνωρίζουν τι εστί freeday! Είναι πλέον σα να μην ξέρεις κάθε πότε είναι ο δακτύλιος!
...εκεί που κάθεσαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι σε κατάσταση ημικατάθλιψης, εντελώς συμβιβασμένος με την πραγματικότητα ότι θα περάσεις το υπόλοιπο βράδυ δουλεύοντας, άπειρα ποδηλατικά καμπανάκια ακούγονται από το δρόμο.
Βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις δεκάδες ποδήλατα να περνάνε απο κάτω με εκατοντάδες φωτάκια να αναβοσβήνουν, κουδουνάκια να χτυπάνε και σφυρίχτρες να σφυρίζουν.
Έτσι όπως είσαι, παρατάς το avast να συνεχίσει το scan, το hew στο standby και το γκρινιάρ να κοιμάται στο καλάθι του.
Αντί για τη μπάλα αρπάζεις το ποδήλατο και κατεβαίνεις στο δρόμο. Νιώθεις σα να ήρθαν οι φίλοι σου να σε πάρουν έξω μαζί τους να πάτε να παίξετε, κι ας μην ξέρεις παρά μόνο πέντε-δέκα από τα εκατό και βάλε παιδιά που μαζεύονται...
Συμβαίνει μόνο μία φορά την εβδομάδα: οι δρόμοι και οι περιοχές της Αθήνας αποκτούν άλλο χρώμα και άλλη διάσταση: γίνονται μαγικοί. Και εσύ γίνεσαι παιδί που κατεβαίνεις με ταχύτητα μεγάλη μια τεράστια κατηφόρα με τον αέρα να σε χτυπάει στο πρόσωπο...
Υ.Γ. Κάθε Παρασκευή βράδυ οι freeday αλωνίζουν όοοοοολη την Αττική. Κάθε φορά έκπληκτα βλέμματα σε κοιτάνε και ρωτάνε τι γίνεται. Οι αντιδράσεις είναι ποικίλες. Αλλά αναρωτιέμαι πώς γίνεται μετά από τόσο καιρό να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δε γνωρίζουν τι εστί freeday! Είναι πλέον σα να μην ξέρεις κάθε πότε είναι ο δακτύλιος!
ουαου !!!! Τι ωραια που ειναι να διαβαζεις αυτο ακριβως που βιωνεις , γραμμενο απο καποιον αλλο !!
ReplyDeleteΣυγγνώμη για το άσχετο της ερώτησης, αλλά καθέ πότε είναι ο δακτύλιος; :p
ReplyDeleteΉμουν σίγουρη ότι κάποιος θα έκανε αυτή την ερώτηση!
ReplyDeleteΑν και εσύ συγκεκριμένα περίμενα ότι θα άρχιζες να γκρινιάζεις που έβαλα ξανά avast!
keimena opws ayto se kanoun na ta ksexaseis ola
ReplyDeletekai na prospatheis akoma perissotero
molis ekanes enan anthrwpo na min ta paratisei...eyxaristw
aflo
aflo, όποιο κι αν είναι αυτό που τελικά δε θα παρατήρησεις, χαίρομαι! =)
ReplyDeleteΣυγγνώμη αλλά στην αρχή ζήλεψα.
ReplyDeleteΣτη συνέχεια είπα μέσα μου: "Έλα μωρέ γίνονται τέτοια πράγματα στην Αθήνα"
Και μετά αποφάσισα να σε πιστέψω και ...ζήλεψα πάλι. Φαίνεται πως η θεραπεία είναι να βουτήξω το ποδήλατο της κόρης μου και .... αλλά ποιός την ακούει μετά.
Βέβαια ποδήλατο έχω. Αλλά είναι στατικό. Δεν έχει φωτάκια και κουδούνια. Έχει όμως καντράν που μετράει καρδιακούς παλμούς, τις θερμίδες που καις και άλλα πολύ χρήσιμα. Όμως γύρω μου έχει τοίχους και μυρίζει η μπογιά από το αναμμένο σώμα του καλοριφέρ. Πολύ ρομαντικό!!
Τώρα αλήθεια, ζήλεψα ακόμη περισσότερο και τον τρόπο που το περίεγραψες.Τόση ζωντάνια!!
Να είσαι καλά.
Α! Δεν είναι τίποτα! Μόνο μια απόφαση!
ReplyDeleteΚάθε Παρασκευή στις 9.30-10 στο Θησείο!
Με ποδήλατο φυσικά!
Και μετά νιώθεις άλλος άνθρωπος!