Και εγώ ακόμη εκεί, κολημμένη στο Αλεξανδρινό Κουαρτέτο μου.
Άραγε σου φτάνει μια ζωή για να "καταλάβεις" ένα βιβλίο;
Εξακολουθώ να επιμένω ότι κάθε γραμμή αυτού του βιβλίου είναι ποίηση:
"Τα λείψανα του αισθήματος, λέει ο Κόλριτζ, μπορούν να διατηρούνται επ' άπειρον σε λανθάνουσα κατάσταση, με την ίδια ακριβώς τάξη με την οποία εντυπώθηκαν". Ναι, αλλά η τάξη της φαντασίας δεν είναι η ίδια με της μνήμης. Μια ανάλαφρη πνοή φύσηξε από τη θάλασσα, φτάνοντας από το Ελληνικό αρχιπέλαγος. Η θάλασσα ήτανε λεία σαν ανθρώπινο μάγουλο. Μονάχα στις άκρες ανασάλευε και αναστέναζε. Εκείνα τα ζεστά φιλιά μένουν εκεί, ακρωτηριασμένα από πριν και μετά, αυτοδύναμα σαν τις εύθραυστες διαφάνειες της φτέρης ή των τριαντάφυλλων που ξεραίνονται ανάμεσα στα καλύμματα των βιβλίων - μοναδικά σαν τις μνήμες της πόλης που αντιπροσωπεύουν και θυμίζουν: ένα πούπουλο μουσικής από κάποια λησμονημένη κιθάρα καρναβαλιού που ηχεί στους σκοτεινούς δρόμους της Αλεξάνδρειας όσο κρατάει η σιωπή...
Τέλειωσε και ο δεύτερος τόμος και πάμε στον τρίτο. Λες στο τέλος του τέταρτου να το πιάσω ΠΑΛΙ από την αρχή; Βιβλίο στο repeat.
No comments:
Post a Comment