Η Αλίκη στη ΧΩΡΑ των θαυμάτων

Ο Μάκης λοιπόν. Από τότε που ξεκίνησε αυτό το blog λέω ότι θέλω να γράψω για το Μάκη και μέχρι σήμερα δεν είχα αξιωθεί!

Ο Μάκης έχει τη Χώρα. Ο Μάκης είχε τον Ορφέα. Ο Μάκης δεν έχει πια τον Ορφέα, οπότε δε μας νοιάζει. Ο Ορφέας δε μας νοιάζει. Όχι ο Μάκης.

Η Χώρα λοιπόν, είναι ο πιο τέλειος πολυχώρος που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Τόπος Τεχνών για να χρησιμοποιήσω και το βαφτιστικό του. Φυσικά και δεν βρίσκεται στην Αθήνα.

Στην Αθήνα οι πολυχώροι είναι του κ**** και δε έχουν ούτε στο παραμικρό τη δυνατότητα να σου προσφέρουν τις ευκολίες και τις απολαύσεις της Χώρας.

Η Χώρα βρίσκεται στα Λελέικα Υπάτης, κάτω από τον κοιμισμένο Ινδιάνο. Εγώ ΔΕΝ είμαι το κατάλληλο άτομο για νας σας πω ΠΩΣ θα φτάσετε μέχρι εκεί. Μπορείτε να ελπίσετε ότι θα το κάνει ο Pascal σε comment.

Ας αρχίσουμε όμως από τα απλά και ταπεινά: μπορείς να πας τα πρωινά, τα μεσημέρια και τα απογεύματα να πιεις το καφεδάκι σου τριγυρισμένος από δεντράκια, λουλουδάκια, πουλάκια, σκυλάκια, γατάκια, βατραχάκια.

Βασικό: το δε καφεδάκι σου θα είναι ΠΑΝΤΑ καφεδάκι, όμορφο καιγευστικό, και ουδέποτε άθλιο νεροζούμι με υπολείμματα καφέ.

Αν έχεις την τύχη ή την ατυχία (όπως θες πες το) να έχεις και ενα, δύο, πέντα, δέκα κουτσούβελα μπορείς να τα αμολήσεις να τρέχουν πάνω κάτω, χωρίς να ενοχλούν κανέναν και χωρίς να κινδυνεύουν από τίποτα. Άλλωστε για τον ίδιο ακριβώς λόγο υπάρχει και η παιδική χαρά!

Βασικό: όσο ελεύθεροι και ευτυχισμένοι κι αν νιώσετε, όσο βιολογικό κρασί κι αν έχετε πιει σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν υπάρχει ανάγκη να ξεδιπλώσετε στη Χώρα το μεγαλείο του Έλληνα πατέρα και της Ελληνίδας μάνας με τσιρίδες που αγγίζουν τις ακραίες τιμές ντεσιμπέλ: -Γιωργακηηηηηηηηηη μην πειραααααααζεις την Αννούλαααααα.
-Γιαννακηηηηηηηη θα πέεεεεεσεις.
Τότε δεν ενοχλούν τα παιδιά σας αλλά ΕΣΕΙΣ.

Το βράδυ, στο ίδιο ακριβώς μέρος, μπορείς να πας να πιεις το ποτάκι σου απολαμβάνοντας όμορφες μουσικούλες σε ρυθμούς έθνικ, έντεχνου και ενίοτε λαϊκού.

Βασικό: Λέγοντας λαϊκού επουδενί δεν εννοώ τους κλασικούς βλαχομπαρόκ ρυθμούς που επικρατούν τόσο στην Αθήνα όσο και στην αθάνατη ελληνική επαρχεία. Εννοώ ωραίους λαϊκούς ρυθμούς.

Νομίζατε ότι τελείωσα με ένα μάθημα μουσικής; Όοοοοχι! Εδώ μιλάμε για ολόκληρη Χώρα. Τόσο μικρή θα ήταν;

Από την άλλη μεριά της Χώρας λοιπόν, είναι η κατσαρόλα της μαμάς. Αν θες να μάθεις από που προέρχονται τα υλικά της, μπορείς να πας άκρη άκρη, να κατασκοπεύσεις πίσω από την παιδική χαρα. Εκεί θα δεις όμορφα τακτοποιημένα ταμπελάκια που θα γράφουν: ντομάτες, ρόκα, δυόσμος και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Οτιδήποτε όμως δεν μπορείς να βρεις εκεί, ο Μάκης το προμηθεύεται από τους τριγύρω καλλιεργητές.


Οι δε μαγειρικές αγγίζουν όλα τα γούστα. Μπορείς να βρεις όλων των ειδών τα ψητά, πατάτες με αυγά (τι κατσαρόλα της μαμάς θα ήταν αυτή αν δεν έχει την πιο κλασική νοστιμιά της;) μέχρι πουγκάκια μελιτζάνας, μπάλες ροκφορ με δε θυμάμαι τι άλλο μέσα, tortillas, γίδα βραστή και υπέροχες σαλάτες με όλων των ειδών τα γκουρμεδιάρικα πραγματάκια!

Αν δεν σας κάλυψα κάντε κλικ ΕΔΩ για να πάρετε μια ιδέα του καλοκαιρινού μενού! Το ψωμί παράγεται στην κουζίνα της Χώρας και αν είμαι ΕΓΩ στο μαγαζί να παραγγείλετε από τα πριν και δεύτερο κοσκινάκι για καβάτζα.

Βασικό: ΜΗΝ φύγετε χωρίς να δοκιμάσετε ταλαγάνι και κάποιο από τα γλυκά.

Ο Μάκης βρίσκεται καθημερινώς και ανελλιπώς στην κουζίνα δοκιμάζοντες καινούριες αλμυρές και γλυκές συνταγές. Αν έχεις την τύχη να τον γνωρίζεις θα σου δώσει να δοκιμάσεις και για για όσα λεπτά διαρκεί η μπουκιά θα αισθάνεσαι ο πιο τυχερός και ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!

Αν θες απλά να τσιμπήσεις και όχι να φας μέχρι σκασμού, στην άλλη άκρη της Χώρας, μέσα στο κιόσκι, ψήνονται όλονυχτίς σουβλάκια τα οποία μπορείς να πάρεις και να φας σε οποιοδήποτε μέρος θές.
Βασικό: προσοχή, είναι εθιστικά. Κάνεις δε μπορεί να φάει μόνο 5.

Ακριβώς από την άλλη μεριά βρίσκεται το cine Ορφέας:

Ανοίξτε την πόρτα και περάστε στο εσώτερον γιατί τα λόγια είναι περιττά:

Εντυπωσιακότατο δεν είναι;

Εκεί μπορείς να παρακολουθήσεις προβολές ταινιών, συναυλίες, θέατρο.
Κάθε χρόνο τα καλοκαίρια πραγματοποιείται το Φεστιβάλ Οίτης.
Το πρόγραμμα μπορείτε να το μάθετε κάνοντας κλικ ΕΔΩ.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το χειμώνα επικρατεί νεκραίλα. Ίσα ίσα που το χειμώνα είναι πιο οικογενειακά τα πράγματα: όλα τα δρώμενα λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό γιατί αλλιώς θα κρυοπαγιάζατε. Όταν λέμε δρώμενα εννοούμε: συναυλίες, θεατρικά, εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής, βραδιές ποίησης και δεν ξέρω τι άλλο ξεχνάω.

(Ο μεγάλος μου καημός είναι ότι δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ συναυλία στο Μάκη. Νομίζω ότι θα πάψει στην εικοστή ενάτη τουτουνού.)

Φέτος εγκαινιάζεται και το 1ο Multiethnic Festival:

Όλες τις Τρίτες του Ιουλίου αφιέρωμα στην Ισπανία
( μουσική, φαγητό, εκθέσεις, προβολές κ.α.)

Όλες τις Πέμπτες του Ιουλίου αφιέρωμα στην Αφρική
( μουσική, φαγητό, εκθέσεις, προβολές κ.α.)

Όλες τις Παρασκευές του Ιουλίου αφιέρωμα στο Μεξικό
( μουσική, φαγητό, εκθέσεις, προβολές κ.α.)

MULTI-ETHNIC ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Όλες τις Τρίτες του Αυγούστου αφιέρωμα στην Ινδία
( μουσική, φαγητό, εκθέσεις, προβολές κ.α.)

Όλες τις Πέμπτες του Αυγούστου αφιέρωμα στην Τουρκία
( μουσική, φαγητό, εκθέσεις, προβολές κ.α.)

Όλες τις Παρασκευές του Αυγούστου αφιέρωμα στην Κούβα
( μουσική, φαγητό, εκθέσεις, προβολές κ.α.)
Trust me: ΑΞΙΖΕΙ τον κόπο!



Είμαι σίγουρη ότι ξεχνάω πράγματα. Αλλά τα υπόλοιπα να πάτε για να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για τον πιο επαγγελματικό χώρο που έχω πάει ποτέ μου χωρίς όμως να σε αντιμετωπίζουν με ύφος επαγγελματία. Όλοι όσοι δουλεύουν εκεί είναι (θα μπορούσα να γράψω: φιλικοί, συμπαθητικοί, αλλά αυτό εδώ δεν είναι άρθρο σε επίσημη εφημερίδα) ΓΑΜΑΤΟΙ και δε θέλουν να φτιάξουν περιουσία από τα δικά σου λεφτά, γεγονός που αποδεικνύουν περίτρανα οι τιμοκατάλογοι.

Η ουσία είναι ότι περίπου 270χλμ μακριά από την Αθήνα υπάρχουν άνθρωποι με την όρεξη και το μεράκι να κάνουν δημιουργικά πράγματα, να παράγουν και να προωθούν την τέχνη δημιουργώντας στους κατοίκους των γύρω περιοχών μια τεράστια εναλλακτική γκάμα επιλογών. Τα έχουν καταφέρει και εγώ προσωπικά τους βγάζω το καπέλο και τους εύχομαι να συνεχίζουν πάντα έτσι και κάποια στιγμή να φιλοξενήσουν ένα Φεστιβάλ διαστάσεων Woodstock και ο Μάκης να γίνει ο σύγχρονος Max Yasgur!!!

Υ.Γ.΄Ίσως αυτή η κίνηση να μην ήταν πολύ σοφή. Ίσως αυτό το ποστ να έπρεπε να το κάνω μετά τις 29 Ιουνίου γιατί, με τη δημοτικότητα που έχει αυτό το blog τώρα θα είμαστε πατείς με πατώ σε, αλλά δε μπορούσα να κρατηθώ άλλο.