2 Ελληνίδες στο Παρίσι (Μέρος Α')

Αυτό το ποστ θα το διαβάσει μόνο η Ναταλία..

Την Ναταλία που λες, φίλε αναγνώστη, πάνε τώρα πάνω από 15 χρόνια που την ξέρω. Τον Leonard Cohen, πάλι, καμιά 10αριά. Όταν, που λες, ο φίλος Cohen αποφάσισε να συμπεριλάβει την Ελλάδα στην καλοκαιρινή του τουρνέ, τον Ιούλιο του '08, εμείς ήμασταν ακόμη μικρά και άμυαλα και έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε για διακοπές αντί να θυσιάσουμε μία μέρα προκειμένου να πάμε στο Terra Vibe...

Σ' αυτή τη ζωή, όμως, ζούμε και για να μετανοιώνουμε. Και εγώ με την φίλη μου Ναταλία το μετανοιώσαμε... Επειδή λοιπόν, όπως λένε κι οι παλιοί, καλύτερα να ζεις με τύψεις παρά με απωθημένα, βάλαμε κάτω ποντίκι και υπολογιστή και τα υπολογίσαμε. Στις 9 Μαρτίου 2010 ο Λεό θα έπαιζε στο Palais des Sports της Grenoble. Τι είναι το Αθήνα-Grenoble; 2600 χιλιομετράκια...

Το ταξίδι υπολογιζόταν να είναι ένα πολύ low budget ταξιδάκι, ίσα για την συναυλία. Φτηνά εισιτηριάκια easy jet, εισιτηριάκια τρένου αγορασμένα μόλις θα έβγαζε προσφορά η SNCF και το 50άρικο για το εισιτήριο της συναυλίας. Όταν βέβαια κάτι δεν σε θέλει, σου δείχνει τα σημάδια του από την πρώτη στιγμή. Εσύ όμως μερικές φορές αποφασίζεις να μην τα αποκρυπτογραφήσεις. Τον Μάρτιο που λέτε, φίλοι μου, ο Λεό αποφασίζει να αθληθεί (76 χρονών άνθρωπος), να τραυματιστεί και κατ' επέκταση η συναυλία της Grenoble να αναβληθεί.

Σκάστε (το 80άρι για την αλλαγή των αεροπορικών) και κολυμπάτε Λένα και Ναταλία. Η συναυλία μεταφέρθηκε για 17 Σεπτεμβρίου. Να ξυπνάς κάθε πρωί και να εύχεσαι να ξυπνήσει και ο Λεό.

Όσο ο καιρός περνούσε, κι άλλοι αποφάσισαν να κάνουν αλλαγές. Έτσι, η easy jet αποφάσισε να αλλάξει τις ώρες της πτήσης μας και αντί να φτάνουμε Παρίσι Πέμπτη πρωί και να φεύγουμε Κυριακή βράδυ, να γίνει το αντίστροφο... Χάσιμο δηλαδή 2 ολόκληρων ημερών από τις 4 που είχαμε όλες κι όλες. Το κατάπιαμε κι αυτό. Δυο μέρες; Δυο μέρες. Ώσπου η μεγάλη μέρα της αναχώρησης έφτασε και η Νατ ήταν άρρωστη φυσικά.

Ελ. Βενιζέλος. Τοποθέτηση μπαγκαζιού στον κυλιομένο διάδρομο. Έχουμε τσεκάρει μία αποσκευή και για τις 2 μας γιατί πληρωνείς για το κάθε τεμάχιο. Υπάλληλος της easy jet:
-Ναι, αλλά έχετε τσεκάρει μία βαλίτσα.
(ανταλλαγή βλεμμάτων με την Νατ)
- Ναι, μία έχουμε.
- Ναι αλλά θα μπορούσε να είναι μέχρι 32 κιλά αφού είστε 2 άτομα.
(ανταλλάσσω έντρομο βλέμμα με το ποταπό βαλιτσάκι μας και αναρωτιέμαι τι έχει μπει μέσα και ξεπέρασε τα 32 κιλά)
-;;
- Έχετε πάρει πολύ λίγα πράγματα. Θα μπορούσατε να πάρετε περισσότερα
(σιωπηλή αποχώρηση)

Ελ. Βενιζέλος. Πριν την επιβίβαση. 20€ για ένα πιάτο μακαρόνια, ένα κομμάτι ψωμί με λιωμένο τυρί και ένα γιαούρτι.

Ελ. Βενιζελος. Αίθουσα αναμονής για επιβίβαση. Ώρα αναχώρησης: 16:15. Ατέλειωτη ουρά επιβατών από τις 15:00 πίσω από το διάδρομο επιβίβασης. Αναρωτιόμαστε γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο χαζοί και απλά πάμε και αράζουμε σε 2 καρεκλίτσες.

Ελ. Βενιζέλος. Αίθουσα αναμονής για επιβίβαση. Η ώρα περνάει. Δύο μπάτσοι πλησιάζουν μία οικογένεια μαύρων. Τους ζητάνε αγενέστατα διαβατήρια. Ελέγχουν αγενέστατα τα διαβατήριά τους. Αποχωρούν εξίσουν αγενέστατα χωρίς να ζητήσουν ούτε ένα συγνώμη για την αναστάτωση.

Ελ. Βενιζέλος. 17:15. Η ουρά επιβατών ίδια κι αμετάλλακτη. Καμία ενημέρωση για το πως και το γιατί. Ψύλλοι στ' αυτιά μας αρχίζουν να μπαίνουν για το ότι θα χάσουμε το καλό μας το TGV.

Ελ. Βενιζέλος. Ξεκινά κάποια στιγμή επιτέλους η επιβίβαση. Κάποιος επιβάτης έχει το θράσσος να διαμαρτυρηθεί που δεν υπήρξε η παραμικρή ενημέρωση για καθυστέρηση.
- Δεν ενημερώνουμε κύριε μου όταν η καθυστέρηση οφείλεται σε καθυστέρηση της προηγούμενης πτήσης!

Ντόιιιιιινγκ! Σωστά. Όταν καθυστερεί η προηγούμενη πτήση τα νύχια σου εκπέμπουν μία πολύ ιδιαίτερη μυρωδιά και μπορείς να το καταλάβεις από μόνος σου.

Αεροπλάνο. Μαθαίνουμε ότι έχουν απεργία οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στο Παρίσι. Ταυτόχρονα, συνεπιβάτης με πολύ υψηλό δείκτη IQ έχει στις αποσκευές του γκαζάκι και καλείται να πάει να το βγάλει. Κι άλλη καθυστέρηση.

3 ώρες μετά έχουμε προσγειωθεί στο Orly. Αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να πάμε στο Gare de Lyon (ταξί ή μετρό). Κάνω το λάθος να ρωτήσω την διπλανή μου Γαλλίδα κυρία πόση ώρα είναι από το Orly στο Gare de Lyon:
- Aaaah! 2 heures.
- Όχι, για την Lyon την πόλη. Για το Gare, της διευκρινίζω.
- Oui, oui, 2 heures.

Σούσουρο απλώνεται σε όλο το αεροπλάνο. Όλοι οι Γάλλοι δεξιά κι αριστερά μας, μπροστά και πίσω μας συζητάνε για το πόση ώρα είναι το Gare de Lyon από το Orly. Ο καθένας μας δίνει και την δική του συμβουλή και όλοι συμπάσχουν που θα χάσουμε το τρένο.

Orly. Αποβίβαση. 20:00. Το τρένο μας φεύγει παρα τέταρτο. Η Νατ τρέχει να παραλάβει τη βαλίτσα και εγώ να ρωτήσω έναν ταρίφα πόση ώρα θα κάνει για να μας πάει στο Gare de Lyon. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι ταρίφες είναι άγενείς και απατεώνες. Στην Γαλλία απλά ηλίθιοι.
- 15 minutes maximum, μου απαντάει.

Χαλαρώνω. Βρίσκω την Νατ, πάμε να πάρουμε ταξί αλλά αυτά έχουν εξαφανιστεί. Αφού τρώμε τουλάχιστον 8 λεπτά στο να βρούμε την πιάτσα πέφτουμε πάνω σε έναν ταρίφα ο οποίος αρχίζει να αναφωνεί:
- Miracle, miracle, vous parlez francais.

Μας την πέφτει τουλάχιστον για 1 λεπτό για να μας ανακοινώσει μετά ότι: αααα δεν παίρνετε από δω ταξί. Από δω πάμε στα προάστια. Από κει θα πάρετε.
Σας το πα, είναι ηλίθιοι.
Η Νατ θέλει να τον λιντσάρει αλλά σκέφτεται ότι έτσι θα χάσουμε κι άλλο χρόνο.

Μπαίνουμε επιτέλους στο ταξί. Τον ρωτάμε πόση ώρα θα κάνει και μας απαντά ότι τέτοια ώρα θέλει τουλάχιστον μία ώρα. Είναι λέει ώρα αιχμής. Δεν ξέρουμε ποιον ταρίφα από τους 3 να πρωτοσκοτώσουμε. Συν τοις άλλοις, όταν καταλαβαίνει ότι βιαζόμαστε δεν θέλει να μας πάρει γιατί προφανώς δεν θέλει να χαλάσει την ζαχαρένια του και να αγχωθεί. Του λέμε να δοκιμάσουμε και αν το προλάβουμε το τρένο, το προλάβαμε.

Βγαίνουμε στους γαλλικούς αυτοκινητόδρομους. Ατέλειωτες ουρές με ακινητοποιημένα οχήματα. Bye bye my train. Στο δρόμο συζητάμε το πόσο γαμώ τους ταρίφες θα ήταν αν αντί για το Gare de Lyon μας πήγαινε κατευθείαν στον πύργο του Άιφελ και μας έλεγε:
- Δεν το προλαβαίνατε που δεν το προλαβαίνατε το τρένο, απολαύστε τουλάχιστον τη θέα.
Έχουμε ξελιγωθεί στα γέλια.

Αποβίβαση στο Gare de Lyon. 35€ στο ταξί. Το ρολόι του σταθμού γράφει: 20:45:44
Αν είχα την ψυχραιμία εκείνη την στιγμή θα το έβγαζα φωτογραφία. Φυσικά και το τρένο είχε φύγει.

Από κει και πέρα δεν έχει νόημα να πω αναλυτικά όλα όσα συνέβησαν. Κούκος και Γιώργος στο μακρινό πια Ελλάντα ξεκινάν να ψάχνουν για βραδυνά λεωφορεία, offices de tourisme, ξενοδοχεία, λύσεις. Αποφασίζουμε να μπούμε στο τρένο των και 54 για Grenoble, χωρίς εισιτήρια κι ό,τι γίνει αλλά ούτε αυτό το προλαβαίνουμε. Το αυριανό φτηνότερο εισιτήριο για Grenoble κάνει 150€. Ούτε λόγος.

Ρωτάμε σε 4 agences για ενοικίαση αυτοκινήτου. Οι 3 δεν έχουν. Η άλλη μας το δίνει γύρω στα 250€. Την μοναδική γνωστή που είχα στο Παρίσι την έψαχνα σε λάθος νούμερο και έτσι δεν την βρήκα ποτέ.

Ευχάριστο διάλειμμα ενόσω όμως εγώ μιλούσα στο τηλέφωνο και το έχασα:
Μαυρούκος (αφού πρώτα μας έχει κάνει τράκα χαρτάκια, μας έχει ρωτήσει αν κάνουμε κάνναβη, του έχω πει ότι δεν είμαστε για κουβέντες) σε ζευγάρι μαύρων που περνάνε:
- Excusez-moi vous etes de Mali?
- Non, pourquoi? απαντάνε οι άλλοι ενοχλημένοι
- Je voudrais demander si vous savez qu' est ce que passe les dimanches a Bamako.
- Le dimance a Bamako c' est le jour de marriage απαντάνε κι άλλοι.
Κι ο μαυρούκος ξεκινά να τραγουδά Amadou & Mariam:

Σ Ο Υ Ρ Ε Α Λ

Εκείνη τη στιγμή που για άλλη συναυλία είχα κουβαληθεί μέχρι εκεί και άλλη είχα βρεθεί να παρακολουθώ, ο Κούκος μου λέει στο τηλ:

- Λοιπόν, αύριο ο Denis πάει από τo Παρίσι στην Grenoble.

Δεν ξέρετε τον Denis; Ούτε και εμείς τον ξέραμε. Λέγεται covoiturage και μπορείτε να το βρείτε εδώ. Σε σας τους Έλληνες θα φαίνεται το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο. Στους Γάλλους το πιο φυσιολογικό. Άλλωστε ήταν η μοναδική μας λύση.

Διάλογος με έναν άγνωστο στο τηλέφωνο:
- Γεια.
- Γεια.
- Πας αύριο στην Grenoble?
- Ναι
- Εμμμ είμαστε 2 άτομα
- Χμμμμ, κανονικά έχω 1 θέση στο αμάξι αλλά αν δεν είστε πολύ χοντρές χωράμε.
- Εεεε, όχι όχι δεν είμαστε χοντρές (τι θέλατε τέτοια ώρα να έλεγα την αλήθεια;;)
- Οk, ραντεβού αύριο στις 8 στην Porte de Sevres.


to be continued...