5η Στάση: Γοργοπόταμος

Αυτή η εκδρομή μπορεί τώρα πια να μοιάζει ότι πραγματοποιήθηκε την παλαιολιθική εποχή, αλλά θα την "διηγηθώ".

Όταν επισκέπτεσαι τη Λαμία επί πέντε σχεδόν συναπτά έτη, το να μην έχεις ανακαλύψει το Γοργοπόταμο, μπορείς να πεις ότι είναι μία κάποια αποτυχία. Δε μπορείς όμως να ρίξεις το φταίξιμο στον εαυτό σου. Φταίνε όλοι αυτοί που έχουν πάει και δεν σου έχουν πει κουβέντα και όλοι αυτοί μου μιλάνε μόνο για μάχες και ανατινάξεις και για τίποτα άλλο.

Ο Κούκος, για παράδειγμα, μου είχε αναφέρει για κάτι μπάνια στο ποτάμι με τους φίλους του στα παιδικάτα του και αυτό ήταν άλλο. Όταν δε, εσύ ακούς ποτάμι και ζεις και στην Ελλάδα, πού πάει το μυαλό σου; Σε καθαρά, διαφανή, λαχταριστά και γάργαρα νερά; Όοοοοοοχι. Ή μήπως είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις από πού τροφοδοτείται με νερό η κάθε πόλη στην Ελλάδα, ώστε να ξέρεις ότι και η Λαμία τροφοδοτείται από τον Γοργοπόταμο;

Με τούτα και με τ' άλλα όμως, οι καλές συγκυρίες κάνουν μία ταμπέλα με την ένδειξη: 'Γοργοπόταμος 8' να περάσει μπροστά από τα μάτια σου. Παθαίνεις σοκ όταν συνειδητοποιείς το πόσο κοντά στη Λαμία βρίσκεται (εσύ που νόμιζες ότι μια ώρα την θες τουλάχιστον μέχρι να φτάσεις), αρχίζεις να μαλώνεις τον Κούκο που τόσα χρόνια σ' άφηνε να ζεις σε μαύρο σκοτάδι ή αλλιώς στον κόσμο σου, και ξεκινάτε προς τα κει...

Φτάνετε στις "Πηγές" όπου ενώ στην υπόλοιπη Λαμία βλέπεις τους δρόμους σπαρμένους με τζιτζίκια (σκασμένα) εκεί αν είχες ένα φουτεράκι δεν θα σε χάλαγε καθόλου... Και πάνω που ορκιζόσουν ότι θα βουτήξεις και θα κάτσεις τουλάχιστον 10 λεπτά μέσα στο ποτάμι με το που το άτυχο μεγάλο δαχτυλάκι του ποδιού σου (πάντα αυτό την πληρώνει) ακουμπήσει στο νερό, θες να το βάλεις στα πόδια.

Από τον πρώτο βράχο στα δεξιά της φωτογραφίας, βουτάς. Χωρίς πολλά λόγια και σκέψεις. Αν θες να κολυμπήσεις προς τα μέσα (όπου το τοπίο είναι εκπληκτικό και εννοείται ότι σε αποζημειώνει) πρέπει να κολυμπήσεις κόντρα στο ποτάμι γιατί πρόκειται για όλο το ρεύμα που κατεβαίνει από το βούνο και καταλήγει στον παρακάτω καταρράκτη. Την πρώτη μέρα ξόδεψα όλη μου την ενέργεια κοπανώντας υστερικά χέρια και πόδια στο νερό και ουρλιάζοντας: "Θα ζεσταθώωωωω, θα ζεσταθώωωωω, θα ζεσταθώωωωωωωωω".
Τη δεύτερη μέρα με συνόδεψε ο Κούκος, έβγαλα το σκασμό και κατάφερα να κολυμπήσω μέχρι μέσα και ακόμη εκεί θα ήμουν να κοιτώ σαν αποχαυνωμένη αν δεν ήταν και ο Κούκος εκεί να με πάρει.

Και μερικές λεπτομέρειες:

Υ.Γ. Όλη αυτή η ομορφιά αμαυρώνεται από το σκουπιδαριό που επικρατεί. Όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι σου είναι σαν όλη η Λαμία να έχει πάρει τα σκουπίδια από το σπίτι της και να έχει πάει εκεί να τα πετάξει. Είναι σα να μην ενδιαφέρεται κανένας απολύτως γι' αυτό τον τόπο, να τον έχουν παρατήσει στη μοίρα του και να νομίζουν ότι η ομορφιά του θα τον σώσει. Δεν είναι όμως έτσι. Εμείς πήραμε δύο σακουλάρες σκουπίδια φεύγοντας από κει. Μακάρι όλοι να παίρνουν αντί να αφήνουν.... =(