4η Στάση: Νίσυρος

Ο χρόνος κυλά. Γι΄αυτό τα μέρη που αγαπάς πρέπει να τα επισκέπτεσαι ξανά και ξανά μέχρι να νιώσεις ότι τα χόρτασες. Αν ποτέ συμβεί αυτό...

(αυτό το ποστ άργησε γιατί δεν ήξερα ποιες φωτογραφίες και ποιες λέξεις να διαλέξω...)

Τη Νίσυρο την επισκέφτηκα πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2007.
Φεύγοντας μου άφησε την αίσθηση ερωμένης που δεν πρόλαβες να ευχαριστηθείς.
Γι' αυτό λοιπόν φέτος άρχισα από νωρίς να πρήζω τον Κούκο να την ξανα επισκεφτούμε...
Μου 'χε λείψει το καφενείο του Αντρίκου,
η Γεροντοκόρη =P, η Παχιά, η θέα του ηφαιστείου που σε πλημμυρίζει δέος και οι ζωγραφιές που ξεπηδάνε με το που στρίβεις στο οποιοδήποτε σοκάκι.
Να 'μαστε λοιπόν, 2 ώρες απόσταση από την Τήλο, να κατεβαίνουμε από τον Πρωτέα στο Μανδράκι...

Μέχρι να ανέβουν οι φωτογραφίες να σας πω ότι σύμφωνα με τη μυθολογία η Νίσυρος είναι ο βράχος που απέσπασε ο Ποσειδώνας από την Κω και τον πέταξε εναντίον του γίγαντα Πολυβιώτη.

Νίσυρος by day:



(κακοπέραση: ο ήλιος να σε βαράει ντάλα, ο θόρυβος από το κύμα που σκάει να σου τρυπάει τα τύμπανα, τα χρώματα της θάλασσας να σε τυφλώνουν, άσε που σε αυτές τις σεζλονγκ σίγουρα θα πιάνεται η μέση σου...)


Νίσυρος by night:


Μανδράκι, λοιπόν. Καπνά όχι από όπου κι όπου αλλά από το εξειδικευμένο και ατμοσφαιρικό καπνοπωλείο:

Περιπλανήσεις στο Μανδράκι:




κάθε πόρτα και παράθυρο και από μία ζωγραφία:

όταν κουραστείς μπορείς να γευτείς σουβλάκια σε σουβλατζίδικο με αισθητική:

Από τις παραπάνω φωτογραφίες θα σου χει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι το Μανδράκι είναι όλη η Νίσυρος. Αλλά όχι. Υπάρχουν ακόμη οι Πάλλοι, ο Εμπορειός, η Νικιά, και το ηφαίστειο.

Το ηφαίστει που είναι αληθινό ηφαίστειο. Όχι σαν τη μούφα της Σαντορίνης. Με μικρούς κρατήρες ολούθε να βράζουν, να κοχλάζουν και να βρωμάνε και να σου προκαλούν δέος για τη δύναμη της φύσης. Να ξέρεις ότι ένα στραβοπάτημα αρκεί και πάει, έβρασε το ποδαράκι σου:

και λόγω του ηφαιστείου βρίσκεις και καταστήματα beaute. Φυσική σάουνα:

(εντός αυτής της σάουνας είχαμε την τύχη το '07 να γνωρίζουμε τη Ρ. και τη Γ. και να απολαύσουμε ακόμη περισσότερο τις διακοπές μας =)

Φέτος η Ελένη, που κοντεύει να γίνει μόνιμη κάτοικος της νήσου, μας έστειλε και στην παραλία με τις σπηλιές:

(μην πολυσκαλίσεις τις σπηλιές! Αποσυντίθενται εύκολα!:)

Το μονοπάτι για την Παχιά, είτε κοιτάς προς τα πάνω την υφή και τα χρώματα των πετρωμάτων, είτε προς τα κάτω την γκρεμίλα και τη θάλασσα, καταπληκτικό. Όσες φορές κι αν το διασχίσεις δε νομίζω ότι το χορταίνεις...

ώσπου σε κάποια στροφή του μονοπατιού σου 'ρχεται η αποκάλυψη:

όταν πλέον φτάσεις εκεί, φυτεύεσαι στην άμμο και ξανακουνιέσαι μόνο όταν νιώσεις ότι αρχίζεις να πεθαίνεις από αφυδάτωση....
και στα δικά σας!