Μέχρι να φτάσουμε στον Άη- Γιάννη κάναμε ολόκληρο το γύρο του Πηλίου. Αν δεν καθυστερούσαμε όμως τόσο δε θα πετυχαίναμε την εκπληκτική αυτή θέα του Βόλου την οποία θα μπορούσαμε να καθόμαστε να κοιτάμε όλο το βράδυ...
ούτε θα συναντάγαμε τόσες πολλές περίεργες αλεπουδίτσες να συζητάνε μεταξύ τους: "επισκέπτες στο χωριό" "προς τα πού πηγαίνουν άραγε;" κ.ο.κ.
Ένα από τα εκπληκτικά του Πηλίου είναι τα άπειρα μονοπάτια του. Από οπουδήποτε ξεκινάει και ένα και δεν έχεις παρά να το ακολουθήσεις. Βέβαια υπάρχει η πιθανότητα από κάποιο σημείο και μετά να αισθάνεσαι ότι κάπου εκεί θα αφήσεις τα κοκαλάκια σου, αλλά τελικά το ξεπερνάς και συνεχίζεις, συναντώντας διάφορες εκπλήξεις...
Εκπλήξεις όχι πάντα ευχάριστες. Όπως αυτό εδώ το ταπεινό σπιτάκι. Φυσικά και είναι νόμιμο. Δε θέλω να ακούω βλακείες!
Λίβα έλεγαν και έναν καθηγητή μου στο μεταπτυχιακό. Όποιος ξέρει τι σχέση μπορεί να έχει η παρακάτω βραχογραφία μαζί του, παρακαλώ να με ενημερώσει.
Φυσικά και όσες φορές, όσο κοντά και αν βρισκόμουν στον Κισσό, οι δρόμοι με οδηγούσαν μακριά απ' αυτόν. Πλέον έχω συμβιβαστεί με τη μοίρα μου, η οποία δεν μου το έχει να πάω σε αυτό το χωριό. Θα λάβει στο μυαλό μου διαστάσεις Ατλαντίδας και έτσι θα το σκέφτομαι. Τι να κάνουμε...
μάλλον αναφέρεται στο σαρωτικό νότιο άνεμο ''λιβα''..που καιει τα σπαρτά ;)
ReplyDelete