3η Στάση: Τήλος

Όταν ένας έστω και λίγο hardcore free camper φτάνει στην Έριστο, παθαίνει ένα σοκ.

Πρώτα απ' όλα, ο δρόμος (αν και χωματόδρομος) καλύπτει σχεδόν ολόκληρο το πλάτος της παραλίας. Το αποτέλεσμα είναι οι σκηνές να στήνονται ακριβώς κάτω από εκεί που περνάνε τα αμάξια. Μπορεί να έχει λίγη σχετικά κίνηση αλλά το αμάξι δεν παύει να είναι αμάξι.
Εκτός του ότι αν δεν περπατήσεις έστω και 5 λεπτά κακοτράχαλο μονοπάτι για να φτάσεις στην παραλία-σπίτι σου δεν μπορείς να αισθανθείς ότι κάνεις διακοπές.

Δεύτερον, το τόσο οργανωμένο του όλου πράγματος έχει προσελκύσει κόσμο ο οποίος δεν θέλει ακριβώς να κάνει διακοπές και camping αλλά να πραγματοποιήσει το όνειρο του: ένα σπίτι δηλαδή δίπλα στη θάλασσα. Έτσι, δεν είναι λίγα τα κρούσματα όπου βλέπεις τζιπ, φορτηγάκια και γενικά όλων των ειδών τα τετράτροχα, ξέχειλα από πράγματα. Φτάνουν στην παραλία, καβατζάρουν το χώρο τους και αρχίζουν να στήνουν σκηνές από 10 έως 50 τετραγωνικά μέτρα.

Τα ματάκια μας είδαν (σε υποτίθεται low season) σκηνή-ντουλάπα, ξύλινη κρεμάστρα και τύπο με πριονι να την πριονίζει για να την φέρει στις διαστάσεις του δέντρου όπου ήθελε να την κρεμάσει και γενικά διάφορα πράγματα τα οποία εγώ προσωπικά αν ήθελα να τα πάρω μαζί μου στις διακοπές θα έμενα σπίτι μου.

Συναντήσαμε φυσικά τον κλασικό τύπο παραλιάρχη (ο όρος είναι κλεμμένος από την Ελένη Μπ. αλλά λατρεύτηκε και υιοθετήθηκε), ο οποίος αφού έχει καταλάβει 10 τμ παραλίας, φτιάχνοντας κουζίνα, ντουζιέρα, έχοντας απλώσει το ράντζο του και όοοολα του τα κατσαρολικά, τσιτώνει το ραδιόφωνο με σκυλάδικα πάνω από αυτιά όποιο άτυχου ανυποψίαστου πάει να κάτσει δίπλα του, για να τον διώξει. Τι να κάνεις. Παντού υπάρχουν αυτά. Γιατί όχι και στην Έριστο.

Το θέμα είναι ότι μετά το πρώτο σοκ, συνηθίζεις, εγκλιματίζεσαι και αρχίζεις να απολαμβάνεις τις διακοπές σου:

Όχι τόσο την παραλία της Έριστου

όσο την Κόκκινη παραλία η οποία συνδυάζει και το απαραίτητο περπάτημα σε κακοτράχαλο μονοπάτι που προαναφέραμε και την απομόνωση και τη σκία και την ομορφιά του τοπίου. Τι άλλο θες δηλαδή;

Γενικότερα το περπάτημα, θες δε θες, θα το ρίξεις μιας και τα δρομολόγια των λεωφορείων δεν είναι και το πιο βολικό πράγμα στον κόσμο. Έτσι, αναγκάζεσαι να πηγαίνεις με τα πόδια από την Έριστο στο Μεγάλο Χωριό. Το Μεγάλο Χωριό δεν έχει κάτι άλλο πέρα από μια ταβέρνα και το καφενείο της κυρά Σοφίας, όπου αν είσαι τυχερός θα πετύχεις ένα μάτσο μπαρμπάδια να μιλάνε μεταξύ τους στα ιταλικά και μόνο ενώ εσύ θα αναρωτιέσαι τι άραγες συμβαίνει. Το δε καφενείο (το οποίο είναι σε ταράτσα τουτέστιν πρόκειται για roof garden) βλέπει στο τέλειο προαύλιο της εκκλησίας και οι τιμές έχουν κολλήσει στο 90.

Το Μικρό Χωριό αξίζει να το επισκεφτείς μία φορά αλλά κατά προτίμηση πρέπει να έχεις δικό σου μεταφορικό μέσο για να την κοπανήσεις κατευθείαν αν φρίξεις από το μπαράκι που βρίσκεται εκεί. Αλλιώς θα πρέπει να βουλώσεις τα αυτιά σου και να κάτσεις εκεί εξαρτημένος από τα δρομολόγια του βαν που έχει βάλει το εν λόγω bar (και πάλι δενν πάει στην Έριστο παρά μόνον στα Λιβάδια). Αν τυχόν αποφασίσεις να πας στο Μικρό Χωριό με τα πόδια και εκεί που δεν υπάρχει πλέον κανένα φως, ένα πρόβατο αρχίσει να βελάζει μανιασμένα και να τρέχει παράλληλα με σένα, ΝΑ ανησυχήσεις. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ προϋπόθεση αν είσαι με παρέα και πας με τα πόδια: να λες τρομακτικές ιστορίες.

Παραλία Πλάκας: Το καλό του ότι ο δήμαρχος προωθεί το free camping (και την τηλειατρική αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) είναι ταμπέλες σαν κι αυτή εδώ, που για πρώτη (ίσως και τελευταία) φορά στη ζωή σου σε κάνουν να νιώθει νόμιμος! Και με απόφαση διοικητικού συμβουλίου παρακαλώ.

Στις 27 Ιουλίου είναι του Αγίου Παντελεήμονα. Έτσι στις 25 και στις 26 έχει πανηγύρι και διανυκτέρευση αν θες στο τεράστιο και εντυπωσιακό μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα. Αξίζει τον κόπο να το επισκεφτείς. Οι ντόπιο θα προσπαθήσουν να σας αποτρέψουν από το να πάτε στο πανηγύρι και στις 25 του μήνα. ΜΗΝ τους ακούσετε.

Στις 28 έχει τις λεγόμενες Κούπες. Γιορτή με όργανα και μουσκές και το έθιμο της κούπας: ξεκινάει μια γυναίκα να χορεύει κρατώντας στο ένα χέρι την περίφημη κούπα και οι άντρες πάνε τις γυναίκες τους, τις κόρες τους, τις αδερφές τους, τα θηλυκά που τους περιτριγυρίζουν τέλος πάντων, ρίχνουν λεφτά στην κούπα (η κουτσομπόλα του νησίου σημειώνει με το μάτι πόσα ρίχνει ο καθένας) και δίνουν την κούπα στη δική τους γυναίκα, η οποία την χορεύει μέχρι να φτάσει η επόμενη. Η διαδικασία συχνά δεν είναι τόσο ρομαντική όσο σας την περιέγραψα. Η κούπα αλλάζει θέση με ταχύτατο ρυθμό και δεν είναι λίγες οι στιγμές που οι γυναίκες τείνουν να μαλλιοτραβηχτούν για το ποια θα χορέψει την κούπα. Το θέαμα γενικά πάντως είναι πολύ συγκινητικό αν είσαι τυχερός και δεν πετύχει το βλέμμα σου τον παπά μέσα σε κάποιο δωματιάκι να αδειάζει την κούπα και να μετράει τις εισπράξεις της βραδιάς.