Το 'να πόδι νίβει τ' άλλο

Είναι μερφικώς αποδεδειγμένο ότι όταν θα έχεις χτυπήσει το ποδάρι σου και δεν θα μπορείς να κουνηθείς, σχεδόν ούτε καν να αυτοεξυπηρετηθείς, θα είναι η περίοδος που θα έχεις τις περισσότερες δουλειές, τις περισσότερες κοινωνικές εκδηλώσεις, τα περισσότερα ταξίδια, τα πιο δύσκολα μαθήματα στα ισπανικά που ΔΕΝ πρέπει να χάσεις, τα γενέθλιά σου και ταυτόχρονα θα σου έρχεται μία ιδέα ανά δευτερόλεπτο για κάτι έξυπνο, όμορφο και δημιουργικό που όμως θα έχει να κάνει με... κίνηση, θα απαιτεί δύο πόδια, γενικά θα είναι κάτι που θα πρέπει να μπει στα προσεχώς γιατί δεν θα μπορεί να υλοποιηθεί αυτή την περίοδο...

Δεν έχεις παρά μόνο μία επιλογή: να αποδεχτείς την κατάσταση, να κάτσεις στα αυγά σου και να βάλεις ένα μεγάλο Χ σε αυτή την εβδομάδα του ημερολογίου, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Γενικότερα, σε αυτή την περίπτωση, η mot-clé που μαθαίναμε και στα γαλλικά είναι η ΥΠΟΜΟΝΗ. Την σκέφτεσαι συνέχεια και στην επαναλαμβάνουν όλοι σε διάφορους τόνους: συμπονετικούς, προστακτικούς, προσποιητούς, σπαρακτικούς κ.ο.κ.

Για να περάσει η ώρα βάζεις το υγιές πόδι να κανακεύει το κουτσό: να το χαϊδεύει, να το παρηγορεί, να του λέει ότι θα γίνει γρήγορα καλά και ότι γρήγορα θα μοιάζουνε ξανά και ότι δεν θα παραμείνει για πάντα μαύρο και στρουμπουλό σαν μπαλόνι.

Το μοναδικό καλό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να έχεις έναν τέλειο Κούκο να σε φροντίζει και τέλειους φίλους να σου φέρνουν χαρούμενα μπισκοτάκια για να σου φτιάξουν τη διάθεση!