Μην παίζεις με τα χώματα

Εγώ από θέατρο δεν ξέρω. Έτσι κάθε φορά που ξεκινάω να πάω (1-2 φορές το χρόνο) αναρωτιέμαι αν έχω διαλέξει την σωστή παράσταση ή αν θα χάσω απλά τον χρόνο μου, χωρίς να καταλάβω τίποτα απ' όσα συμβαίνουν στη σκηνή.

Την Στέλλα Βλαχογιάννη την "γνώρισα" μέσα από το Ιατρείο Ασμάτων, όπως μάλλον και πολύς άλλος κόσμος. Ήταν έρωτας κεραυνοβολος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι τα μεσάνυχτα κάθε Τετάρτης ήμουν καρφωμένη στο ραδιόφωνο για να ακούσω την εκπομπή της. Πήρα το βιβλίο της, με αποσπάσματα από την ραδιοφωνική εκπομπή και το διάβαζα σε δόσεις γιατί όλο μαζί δεν αντεχόταν. Από τη μία ήθελες να το ρουφήξεις και από την άλλη σε έπνιγε και έπρεπε οπωσδήποτε να κάνεις διάλειμμα. Άλλες φορές μικρό και άλλες μεγάλο, ανάλογα με την ψυχολογική σου κατάσταση.

Όταν άκουσα ότι στο studio Μαυρομιχάλη παίζεται το "Μην παίζεις με τα χώματα", βασισμένο στο Ιατρείον Ασμάτων, σκέφτηκα ότι θα πήγαινα ασυζητητί. Αν μη τι άλλο, αν η παράσταση ήταν μούφα, τουλάχιστον θα παρακολουθούσα κάμποση ώρα απαγγελία ποίησης, σκέφτηκα.

Για να διαβάζετε λοιπόν αυτό εδώ το ποστ, σημαίνει ότι αποζημιώθηκα και με το παραπάνω.

Οι τρεις ερμηνεύτριες (Θεοδώρα Σιάρκου, Ειρήνη Μουρελάτου, Σοφία Καραγιάννη) ήταν πραγματικά εκπληκτικές. Μπορεί η ελληνική τηλεόραση να πάσχει αλλά από θέατρο καλά πάμε, σκέφτεσαι. Οι επιλεγμένοι μονόλογοι ήταν καθαρός ποιητικός λόγος. Ήταν επίσης από τις λίγες φορές που παρατηρούσα τον ρόλο των αντικειμένων πάνω στη σκηνη. Λιτά και απέριττα. Συνειδητοποιούσες ότι αν κείμενο, ηθοποιοί και σκηνογράφος έχουν το χάρισμα, τότε άνετα μπορείς να παρακολουθείς ένα σακάκι να πηγαινοέρχεται στη σκηνή και να νομίζεις ότι είναι ένας άντρας που πάει πάνω κάτω.

"Δεν ξέρω αν είστε από τους ανθρώπους που θυμούνται σε ποιο μέρος άφησαν και από κάποιο μέλος του σώματός τους, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον αν μαθαίναμε έτσι την γεωγραφία..."

Ποίηση, αφαιρετικός λόγος, σουρεαλισμός, συμβολισμός, χιούμορ και η απώλεια σε όλο της το μεγαλείο να απλώνεται στον χώρο και να σε κατακλύζει. Αν είστε από τους ανθρώπους που όταν κλαίνε ή δακρύζουν σε δημόσιους χώρους εύχονται να ανοίξει η γη να τους καταπιεί, πιάστε μια γωνίτσα και μην ανησυχείτε καθόλου: όλοι θα είναι στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με σας!

Και να θυμάσαι: να μην παίζεις με τα χώματα. Γιατί τα χώματα είναι το πρωτογενές υλικό: αυτό απ' όπου προερχόμαστε, αυτό όμως και στο οποίο καταλήγουμε. Τα χώματα είναι η παιδική μας ηλικία είναι όμως και ο θάνατος. Μπορεί να είναι βρόμικα αλλά και καθαρά πολύ. Η όμορφη αλλά ταυτόχρονα και η άσχημη πλευρά της φύσης (μας).