Αχώνευτες απαντήσεις

Κι αυτές οι σκάλες... που κάνεις πέντε λεπτά για να κατέβεις κάθε τους σκαλοπάτι. Ξέρω. Είναι ψηλά. Δεν είναι εύκολο να τις κατέβεις με τα πόδια, χωρίς ασανσέρ. Κάθε σκαλί και μια σκέψη. Αν δεν ολοκληρώσεις την σκέψη σου δεν μπορείς να κάνεις το βήμα για το επόμενο σκαλοπάτι. Σκάλες-φυλακή. Πρέπει να λύσεις το γρίφο-σκέψη για να τις κατέβεις. Αν η απάντηση που δώσεις είναι λανθασμένη η ποινή είναι να τις ανέβεις όλες και να αρχίσεις να τις κατεβαίνεις πάλι από την αρχή.

Το υποσυνείδητο, λέει, ξέρει όλες τις απαντήσεις. Θα φανερωθούν στα όνειρά σου. Αλλά εσύ δεν κοιμάσαι. Κι όταν κατά τύχη συμβαίνει αυτό μια τεράστια ονειροπαγίδα που έχεις κρεμασμένη πάνω από το προσκεφάλι σου, σου κλέβει τα όνειρα. Δεν θα τις βρεις ποτέ τις απαντήσεις.

Μια μέρα ξεκρέμασες την ονειροπαγίδα και άρχισες να τη μασουλάς. Στην αρχή ήταν στυφή. Την έκοψες όμως σε μικρότερα κομματάκια και την κατάφερες όλη. Τώρα έχεις όλες τις απαντήσεις και μέσα στο στομάχι σου.

Ο ερωτικός Παπαδιαμάντης

Αν ο Παπαδιαμάντης ζούσε σήμερα θα ανηφόριζε με το σκυφτό και βαρύ του περπάτημα τη Μνησικλέους. Κάποια βλέματα που μαγνητισμένα θα τον ακολουθούσαν θα τον έβλεπαν να στρίβει στην οδό Θόλου. Θα έφτανε έξω από την είσοδο της Απανεμιάς, αργά θα άνοιγε την πόρτα και θα έμπαινε μέσα. Θα βρισκόταν σε ένα χώρο που θα τον αισθανόταν οικείο, διόλου έξω από την εποχή του. Ο υπερβολικά χαμηλός φωτισμός θα τον έκανε να αισθανθεί πιο άνετα. Θα «εκάθηντο εις μίαν γωνίαν του μαγαζείου» σε ένα από τα χαμηλά καρεκλάκια.






Στη μικροσκοπική σκηνή εμφανίζονται τρεις άντρες με στόχο να προσεγγίσουν τον ερωτικό Παπαδιαμάντη. Όχι τον Παπαδιαμάντη κοσμοκαλόγερο. Τον άλλον. Αυτόν που μπορούσε να «περιπτυχθεί τον κορμόν» μιας βασιλικής δρυός, που στόλιζε με ερωτικά χαρακτηριστικά μια Φόνισσα, αυτόν που φαντασιωνόταν ένα ναυάγιο προκειμένου να αφανιστούν όλοι για να αγκαλιάσει το αντικείμενο του πόθου του και να βγουν από τη θάλασσα «αναπλασμένοι και αναβαπτισμένοι. Νέος Αδάμ και νέα Εύα, φέροντες τους χιτωνας θαλασσοβρεγμένους κολλητά εις την επιδερμίδα των, περισσότερον παρά γυμνοί». Τον Παπαδιαμάντη που αναρωτιόταν αν «υπάρχουν εις τόν Παράδεισον Άγιοι δεχόμενοι τας ευχάς των ερώντων;». Βλέπει τη ζωή και το έργο του να ζωντανεύει μέσα από τα βιογραφικά στοιχεία που διαβάζει στον κόσμο ο Σταύρος. Ακούει το Μανόλη με ταπεινή φωνή «ητις ωμοίαζε με χρησμόν» να απαγγέλει αποσπάσματα από τα διηγήματά του. Κι όταν ο Θάνος πιάνει την κιθάρα του και γεμίζει το χώρο με αυτοσχέδιες μελοποιήσεις των ποιημάτων του, τότε ο Παπαδιαμάντης συναντάει την ροκ πλευρά του.



Αυτή τη μυσταγωγία μύησης στον ερωτικό Παπαδιαμάντη δεν την ονειρευτήκαμε. Είμαστε τυχεροί γιατί τη ζήσαμε την Πέμπτη το βράδυ στην Απανεμιά. Μία μύηση που έγινε με απόλυτο σεβασμό στο συγγραφέα και το έργο του, από ανθρώπους που φαινότανε ότι τον αγάπησαν βαθιά και έβγαλαν πάνω στη σκηνή όλο τον ερωτισμό και την ευαισθησία τους. Μιάμιση ώρα απόλυτης σιγής με κοινό και «ερμηνευτές» να έχουν γίνει ένα και με μοναδικό μέσο τη γλώσσα του Παπαδιαμάντη να ταξιδεύουν όλοι μαζί. Μια βραδιά που απέδειξε ότι όταν το πρωτογενές υλικό είναι δυνατό και αυτοί που αναλαμβάνουν να το μεταδώσουν είναι γεμάτοι πάθος γι' αυτό που κάνουν, τότε, οι πορείες των συναισθημάτων των ανθρώπων κάποιες στιγμές συγκλίνουν.

Χειραψιμαχίες

-  Έχω κουραστεί να γράφω. Από τότε που μου πρωτοέμαθαν να ζωγραφίζω αυτή την κουλούρα με το μπαστουνάκι κολλημένο στην άκρη, δεν σταμάτησα ποτέ. Εκθέσεις, ασκήσεις, πιστοποιητικά, ερωτικά γράμματα, ημερολόγια, υπογραφές.

- Είσαι πολύ αχάριστο. Τι να πω κι εγώ που από τότε που εσύ ξεκίνησες να γράφεις εγώ σ’ ακολουθώ από πίσω σα παρατρεχάμενός σου; Πότε να σου κρατάω το τετράδιο, πότε να σου πιάνω τη γόμα, να σου γυρνάω τη σελίδα. Εσύ να κάνεις μονίμως κάτι δημιουργικό και ‘γω πάντα ο φτωχός συγγενής.

- Τι λες! Εσύ εξ’ αιτίας αυτής της κατάστασης είσαι απαλό και τρυφερό! Δες αυτόν τον κάλο που χρόνια τώρα κουβαλάω στο μεσαίο μου δάχτυλο. Δε λέω να τον ξεφορτωθώ με τίποτα. Άσε τις χειραψίες! Σκέτο μαρτύριο. Πότε κάτι χερούκλες να με σφίγγουν σα να θέλουν να με λιώσουν. Κάτι άλλες, αγριωπές, να με τραυματίζουν. Ενώ εσύ χρεώνεσαι μόνο τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, τις αγκαλιές και τα χάδια. Τριάντα χρόνια νεότερό μου δείχνεις λόγω αυτής σου της καλοπέρασης!

- Μπα; Και τι νομίζεις; Ότι οι αγκαλιές και τα χάδια είναι εύκολη υπόθεση; Ξέρεις πόσες φορές πήγα να αγκαλιάσω και δεν πρόλαβα; Πόσες φορές πήγα να χαϊδέψω και με αρνήθηκαν; Εσύ μπορεί να έχεις φθαρεί εξωτερικά, εμφανισιακά. Εγώ όμως κουβαλώ όλα τα ψυχολογικά τραύματα!

- Μην το λες αυτό! Αν θες να ξέρεις κι εγώ έχω σκουπίσει πολλά δάκρυα. Αυτό νομίζεις δεν μου έχει στοιχίσει εμένα ψυχολογικά;

- Υπερβολές! Ίσα-ίσα που τα δάκρυα που σκουπίζεις σε δροσίζουν κιόλας!

- Σταμάτα επιτέλους να μου πηγαίνεις κόντρα. Θυμήσου ότι όταν τρώμε εγώ είμαι αυτό που κρατάει πάντα το μαχαίρι. Μπορώ ανά πάσα ώρα και στιγμή να σου επιτεθώ!

Tristan CORBIERE: Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο...

Ο Tristan Corbiere (~triste en corps biere), λέει, όταν ο δήμαρχος της πόλης όπου έμενε υποχρέωσε τους ιδιοκτήτες σκύλων να βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους μόνο με λουρί, αυτός έβγαλε βόλτα το σκύλο του έχοντάς τον δεμένο με ένα σκοινί 30 μέτρων.

ενώ στη "Λιτανεία του Ύπνου", διαβάζουμε:

Άγιε Βασίλη, σε ευχαριστώ που μου φέρνεις τέτοιους φίλους!

Το να έχεις υπέροχους, ξεχωριστούς, ανεπανάληπτους, μοναδικούς φίλους σημαίνει το να σου φτιάχνουν την ημέρα από το πρωί, με όποια διάθεση και αν ξυπνάς.

Σημαίνει να τους στέλνεις μήνυμα όταν μιλάνε μεταξύ τους γράφοντας τους: «Κλείστε το, θέλω κι εγώ να μιλήσω» και να το κλείνουν και το τηλέφωνό σου να χτυπάει μήνυμα και κλήση ταυτόχρονα, όλα αυτά στις 8 το πρωί κι ας γίνονται και όλως τυχαίως!

Σημαίνει να ξέρουν ότι στις 24 του Δεκέμβρη σε πιάνει κατάθλιψη, ή να μην το ξέρουν, απλώς να το υποψιάζονται, να το ψυχανεμίζονται και να σου κάνουν κλήση με το skype για να σου τραγουδήσουν τα κάλαντα και να μαζεύονται από πίσω τους και οι συνάδελφοί τους, που δεν τους έχει γνωρίσει ποτέ, να σου τραγουδάνε κι αυτοί. Και μετά από όλα αυτά να μην δέχονται να του μεταφέρεις λεφτά μέσω paypal για τα κάλαντα που σου είπαν.

Σημαίνει να τους ζητάς να σου τραγουδήσουν τα τρίγωνα κάλαντα στη γατίσια γλώσσα και αυτοί να το κάνουν και να σε κάνουν να γελάς:
Μιαρμιαρμιαρ μιαρμιαρμιαρ μιαρ μιαρ μιαρμιαρμιαρ Νιαου!
(τρίγωνα κάλαντα μες τη γειτονιά Χέι!)

Σημαίνει να χτυπάει το κουδούνι στη δουλειά, να τους απαντάς: «δεν σου ανοίγω αν δεν μου πεις τα κάλαντα», να σου απαντάνε: «ναι, αλλά επειδή έχω φέρει ολόκληρη την ορχήστρα του δήμου Αθηνών, θα αργήσουμε να ανέβουμε πάνω γιατί θα ερχόμαστε λίγοι λίγοι», να γελάς, να ανοίγεις και ξαφνικά στην πόρτα του γραφείου σου να εμφανίζεται όντως μια ορχήστρα από νέα παιδιά που αρχίζουν να σου παίζουν παραδοσιακά κάλαντα στολισμένα με πανέμορφες μελωδίες, με φλάουτα, φλογέρες, κλακέτες και μπαγλαμάδες και εσύ να κρύβεσαι πίσω από την πόρτα για να μην αναρωτιούνται τα παιδιά την ώρα που τραγουδάνε: «μα καλά, γιατί κλαίει τώρα αυτή η βλαμμένη;».

Σημαίνει να σου φέρνουν άγιους νικόλες να σου κάνουν παρέα καθισμένοι δίπλα στον υπολογιστή σου όση ώρα εσύ δουλεύεις.




Σημαίνει να τους συναντάς στην Ασκληπιού την ώρα που περπατάς με σκυμμένο το κεφάλι και με το που συναντιούνται τα βλέμματά σας εσύ να αρπάζεις το μπράτσο τους και να πλαντάζεις στο κλάμα, νιώθοντας τεράστια ανακούφιση που βρέθηκαν μπροστά σου και μετά να σε πηγαίνουν για ζεστό καφέ και να σε παρηγορούν χωρίς να ξέρουν για ποιο λόγο σε παρηγορούν. Και μετά να φεύγουν και να ξέρεις ότι δεν θα τους ξαναδείς αλλά να μην μετανοιώνεις με τίποτα πους τους γνώρισες!

Σημαίνει να σε συναντάνε στη Ζωοδόχου Πηγής την ώρα που βγαίνεις για βιβλία να σε κάνουνε group hug, να σε παγιδεύουνε στη μέση και να γυρνάνε γύρω γύρω τραγουδώντας σου τα κάλαντα και φωνάζοντάς σου «Χρόνια Πολλά», χωρίς να τους νοιάζει ο κόσμος που τους κοιτάει!

Είδατε που τελικά υπάρχει Άγιος Βασίλης;

Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα νησιά

(Μετά το post "Το δέντρο που αγάπησα" (σε ένα νησί), ο άνθρωπος που αγαπούσε τα νησιά).

Από καιρό ήθελα να το αγοράσω. Με "κολλούσε" μόνο το ότι το έβρισκα στην κατηγορία "Παιδικά". Σήμερα, όμως, σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο πέφτοντας, πάνω σε μια (καταπληκτική) έκδοση του '89, των εκδόσεων Gutenberg, δεν αντιστάθηκα άλλο. Άλλωστε από τον τίτλο και μόνο πίστευα ότι μέσα στο βιβλίο θα βρω τον εαυτό μου. "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα νησιά". Ε, τι άλλο ήθελα; Τελικά αντί για τον εαυτό μου βρήκα την φίλη μου τη Μαρία και την θεωρία της. Το διάβασα κι ενθουσιάστηκα. Και για άλλη μια φορά μου θύμισε τόσο μα τόσο το Στάλκερ. Το νησί των επιθυμιών... Το νησί, πού όλοι το έχουμε κάπου χωμένο στον εγκέφαλό μας, κάποιοι το ξέρουν και το αναζητούν, κάποιοι δεν το έχουν πάρει καν χαμπάρι, κάποιοι το αγνοούν και το καταπιέζουν and so the story goes...

Και δεν έχω τίποτε άλλο να διηγηθώ γι' αυτό το βιβλίο πέρα από το να παραθέσω 2 αποσπάσματα ώστε να αναρωτηθείτε κι εσείς μαζί μου τι διάολο πήγε στραβά και αυτό το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία "Παιδικά-Νεανικά".

«Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που αγαπούσε τα νησιά. Σε νησί είχε γεννηθεί κι αυτός, αλλά το δικό του δεν του άρεσε. Ήταν πολύ μεγάλο: πολυκοσμία, συνωστισμός. Φασαρία. Ήθελε, λοιπόν, ένα νησί καταδικό του. Όταν λέμε καταδικό του, δεν εννοούμε ότι ήθελε να είναι ολομόναχος στο νησί του, αλλά πώς να το κάνουμε, ήθελε το νησί να του ανήκει, να είναι ο δικός του κόσμος.
Όταν ένα νησί είναι πολύ μεγάλο, τι να το κάνεις; Τι διαφέρει, ας πούμε, από μια ήπειρο; Για να νιώθεις ότι είναι νησί, πρέπει αυτό να είναι πολύ-πολύ μικρό.
[…]
Παράξενο! Απ’ το μικρό νησί περνούσες ξαφνικά στις σκοτεινές εκτάσεις του χρόνου, εκεί που σε πολιορκούν και σε τρομάζουν όλες οι φευγάτες, αέρινες ψυχές του παρελθόντος. Και τότε το γήινο νησί σου μικραίνει και ζαρώνει, χάνεται, κι εσύ, χωρίς να ξέρεις πώς, έχεις φύγει απ’ αυτό κι έχεις πετάξει στο μεγάλο, το βαθύ κι απέραντο μυστήριο του χρόνου, όπου το παρελθόν του κόσμου, ζωντανό, γίνεται ένα με το μέλλον.
Πρέπει, όμως, να πούμε ότι αυτοί οι κίνδυνοι παραμονεύουν τον κάθε «νησιώτη». Όταν είσαι στην πόλη και φοράς τις γκέτες σου και φυλάγεσαι απ’ τα τροχοφόρα, με το φόβο του θανάτου στη ραχοκοκαλιά σου, τότε δεν κινδυνεύεις απ’ τον τρόμο της αιωνιότητας. Η στιγμή είναι το νησάκι σου στο χρόνο, είναι το σύμπαν που σε περιβάλλει.
Αλλά, μόλις απομονωθείς σ’ ένα μικρό νησί μέσα στη θάλασσα του χώρου, μόλις η στιγμή αρχίσει να κινείται και ν’ απλώνεται ολόγυρά σου, τότε η γη ανοίγει κατ’ απ’ τα πόδια σου, και η γλιστερή, γυμνή ψυχή σου βρίσκεται ξάφνου σ’ έναν άχρονο κόσμο, όπου τ’ άρματα των –ας το πούμε έτσι- πεθαμένων, των νεκρών, έρχονται κατά πάνω σου απ’ όλες τις διόδους των αιώνων και οι ψυχές συνωστίζονται στα μονοπάτια αυτού που ονομάζουμε «παρελθόν». Οι ψυχές ξαναζωντανεύουν και πάλλονται γύρω σου. Βρίσκεσαι, τότε, στην άλλη αιωνιότητα.
[...]
...τα δέντρα ύψωναν το ανάστημά τους. Είχαν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, όπως οι άνθρωποι...»

Υ.Γ. Ελπιδάκο για χατίρι σου το ανέβασα στις Σταχυολογήσεις, επειδή μου έκανες παράπονα! :P
Υ.Γ. Η νουβέλα "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα νησιά" ανήκει στη συλλογή "Η αξιαγάπητη Κυρία" του Ντ. Χ. Λόρενς.

Το δέντρο που αγάπησα

Το δέντρο-σύμβολο των φετινών διακοπών. Τα δύο δέντρα που η σύνθεσή τους τα ταυτίζει στο βλέμμα και στη σκέψη σου και θεωρείς ότι είναι ένα. Σαν δύο ερωτευμένα σώματα που δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο. Το δέντρο,  λοιπόν, που μοιάζει σαν κορνίζα μέσα από την οποία βλέπεις το Αιγαίο. Στην άκρη του γκρεμού σαν να πήγαινε να αυτοκτονήσει και τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να κοκαλώσει εκεί.

Δέντρο-σύμβολο γιατί μόλις το αντικρίζαμε καταλαβαίναμε ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είχαμε βρει το σωστό μονοπάτι για το «σπίτι» μας και δεν μπορείτε να φανταστείτε την αγαλλίαση που μας πλημμύριζε, δέντρο-σύμβολο γιατί μέχρι εκεί έπρεπε να σκαρφαλώσεις, να σουρθείς, να περπατήσεις, να τρέξεις (ανάλογο ρήμα με την ψυχολογική διάθεση κάθε φορά) για να πιάσει σήμα το κινητό σου και να επικοινωνήσεις με τον έξω κόσμο. Δέντρο-σύμβολο γιατί στις ρίζες του μπορούσες να αράξεις και να αγναντεύεις πέρα με τις ώρες. Δέντρο-σύμβολο γιατί από μόνο του στα μάτια μου φάνταζε σαν ένα έργο τέχνης. Δέντρο-σύμβολο γιατί από τις πρώτες κιόλας φορές είχαμε φτάσει να το αποκαλούμε: «το δέντρο μας». «Το δέντρο μας» αναφωνούσαμε κάθε φορά που το βλέπαμε λες και των άλλων τα μάτια δεν το έβλεπαν, παρά μόνο τα δικά μας. Δέντρο-σύμβολο γιατί αυτό και μόνο στέκει αιτία και αφορμή για να επιστρέψεις και να ξαναεπιστρέψεις σε αυτό τον τόπο…

Νομίζω ότι πρώτη φορά στη ζωή μου αγαπώ τόσο πολύ ένα δέντρο.

"...πήγαινε σπίτι σου, λοιπόν, και παρακάλα να κάνει ο κεραυνός πως δεν τα είδε.."