Χρόνης Μίσσιος

Γύρω στο 1999. Μοναστηράκι. Ραντεβού με τη Νατ στο σταθμό. Έχει φτάσει πρώτη. Στα σκαλάκια του τρένου βρίσκει ξεχασμένα; επίτηδες αφημένα εκεί; δύο βιβλία: Το "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" και το "Χαμογέλα, ρε... τι σου ζητάνε;". Μου τα δίνει εμένα γιατί αυτή τα έχει ήδη. Θυμάμαι ότι είχα χαρεί πολύ γιατί τότε δεν έπαιζαν πολλά λεφτά για αγορές βιβλίων. Τα διαβάζω μέσα σε 1-2 μέρες και συγκλονίζομαι.

21 Αυγούστου 2010. Καπανδρίτι. Σαββατοκύριακο στο σπίτι του Μίσσιου. Αυτή τη φορά υπεύθυνη γι' αυτό είναι η Αναστασία και η παρέα της με το Στέφανο, τον μπατζανάκη του Μίσσιου. "Μη τολμήσεις να του μιλήσεις στον πληθυντικό", μου είχαν πει. Θα νευριάσει πάρα πολύ. Δεν τόλμησα. Στην αρχή δεν τόλμησα καν να του απευθύνω το λόγο. Σιγά, σιγά όμως ξεθάρρεψα. Βοήθησε σε αυτό και η παρουσία της Ρηνιώς, της γυναίκας του. Ένας από τους πιο γλυκούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Όλα χαμόγελα και αγάπη. Την ένιωθες την αγάπη παντού σε αυτό το σπίτι.

Κι όσο για την γνωριμία με τον Χρόνη... Μόνο απομυθοποίηση δεν επήλθε. Μυθοποίηση θα έλεγα. Κάθε κουβέντα του μου ακουγόταν τόσο μαγική που δεν τολμούσα να απαντήσω γιατί ό,τι κι αν μου 'ρχοταν στο μυαλό να πω μου φάνταζε ανόητο. Όταν κουραζόταν αποχωρούσε από την παρέα χωρίς χαιρετούρες και δικαιολογίες. Άλλες πάλι φορές σηκωνόταν, έμπαινε μέσα, πήγαινε στο γραφείο του, έστριβε τσιγάρο και μας παρακολουθούσε από κει να συζητάμε χωρίς να επεμβαίνει ακόμη κι όταν ακουγόταν η μεγαλύτερη βλακεία. Το παράθυρο βρισκόταν ακριβώς στη μία κορυφή του εξωτερικού τραπεζιού.

Περάσαμε ένα βράδυ με τσίπουρο, λικέρ μαστίχας, μεζέδες, μουσική και γέλια. Και ιστορίες, πολλές ιστορίες. Για την εξορία, την αριστερά, την γνωριμία του με τη Ρηνιώ, την Παγώνα, το Στέφανο, τον πολιτισμό, τα βιβλία του, τα σκυλιά που ήταν η αδυναμία του, το θεό, την κοινωνία: "Να κάνει ένα τακ η γη και να πετάξει από πάνω της όλο τον πολιτισμό".Δεν περίμενα ότι ένα και μόνο βράδυ μπορεί να χωρέσει τόσες ιστορίες...

Μας έλεγε ότι δεν γράφει πια βιβλία γιατί στο τέλος δεν ξέρει πού να πάει τους ήρωες του: "Να τους σκοτώσω; Να τους βάλω σε ένα διαστημόπλοιο και να τους στείλω στο διάστημα; Αυτό μου φαίνεται και το πιο λογικό." Και αν όλοι οι ήρωες του ήταν σαν αυτοί του γερανιού, είχε απόλυτο δίκιο. Δεν χωρούσαν σε αυτό τον κόσμο.

Για το Καπανδρίτι μας έλεγε ότι δεν το θεωρεί απομόνωση αφού με την φαντασία μπορεί να ταξιδεύει και να βρίσκεται παντού: "Όποτε θέλω κάνω ένα τακ και βρίσκομαι στη θάλασσα". Για σένα που το διαβάζεις τώρα αυτό μπορεί να σου φαίνεται "λίγο" αλλά σκέψου ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να ταξιδεύουν πιο αληθινά με την φαντασία τους από μας τους υπόλοιπους.

Το πρωί εκείνης της Κυριακής ξύπνησα με ένα λευκό τριαντάφυλλο σφηνωμένο στο πόμολο της πόρτας, παρόλο που ο καλός μου κοιμόταν δίπλα μου χωρίς να έχει σηκωθεί όλο το βράδυ. Αυτό ήταν έργο του Στέφανου. Βγαίνοντας έξω με υποδέχτηκαν ζεστά χαμόγελα και ελληνικός καφές. Κι ένιωσα τότε ότι έστω και για λίγο έγινα μέλος μιας πολύ διαφορετικής παρέας. Μιας παρέας που είναι πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον και που παρόλο που όλοι πέρασαν δια πυρός και σιδήρου, παρόλο που τα ιδανικά για τα οποία βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν αποδείκτηκαν ψεύτικα και τα είδαν να τσαλακώνονται, επιμένουν να παραμένουν ρομαντικοί...

- Χρόνη έχεις το τάπερ; τον ρώτησα την Κυριακή το μεσημέρι.
Ο εαυτός μου στάθηκε απέναντί μου και με άκουγε να ξεστομίζω αυτή τη φράση με το στόμα ανοικτό.

Αποχωριστήκαμε με αγκαλιές και φιλιά και μία υπόσχεση για μια συνέντευξη που δεν έγινε ποτέ.

1 Νοέμβρη 2010. Διαβάζω "Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι". Θυμάμαι παλιότερα τη φίλη μας τη Βασούλα να μας λέει ότι αυτό το βιβλίο της άλλαξε τη ζωή. Το διαβάζω μονορούφι και συνειδητοποιώ ότι είναι το βιβλίο της ζωής μου. Μέχρι που εξαντλήθηκε από τον εκδότη του το χάριζα σε όλους όσους αγαπούσα. Πιστεύω ακόμη ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί από τον καθένα. Δεν κατάφερα να τον ξανασυναντήσω για να του πω το πόσα άλλαξε στη ζωή μου αυτό το βιβλίο. Φυσικά και τώρα το μετανιώνω. Ακριβώς όπως το περιγράφει ο ίδιος στο απόσπασμα που ακολουθεί στο τέλος...

20 Νοέμβρη 2012. Ακούω από το ραδιόφωνο τα λόγια: "πέθανε ο Χρόνης Μίσσιος". Και νιώθω το σύμπαν γύρω μου να καταρρέει. Γιατί όταν φεύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος σαν τον Χρόνη Μίσσιο δεν έχει σημασία αν ήταν 82 ή 102 χρονών. Έχει σημασία που ο κόσμος χωρίς αυτόν γίνεται φτωχότερος. Και αν αυτόν τον άνθρωπο τον έχεις γνωρίσει και τον έχεις αγαπήσει αυτή τη φτώχεια την νιώθεις πιο έντονα. Γιατί αλλιώς είναι να αισθάνεσαι ότι είναι εκεί, ζει και αναπνέει εκεί και αλλιώς να ξέρεις ότι δεν υπάρχει πια. Όσο για την ανακοίνωση του ΚΚΕ για το θάνατο του Χρόνη Μίσσιου το μόνο που καταφέρνει είναι να αποδεικνύει το γιατί ο Χρόνης τους είχε σιχαθεί και το πόσο "λίγοι" είναι...

Χτες, στην κηδεία με ενόχλησε που οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι το αντιμετώπιζαν ως κάτι σχεδόν φυσιολογικό, παρόλο που η άλλη μου πλευρά συμφωνούσε μαζί τους. Μόνο οι νεότεροι έμοιαζαν πιο συγκλονισμένοι. Ίσως επειδή δεν τον έζησαν όσο θα ήθελαν, ίσως γιατί παραμένουν ακόμη ρομαντικοί, κάτι που αν ισχύει, είναι πολύ αισιόδοξο...

Το παρακάτω απόσπασμα είναι αυτό που "κυκλοφόρησε" περισσότερο απ' όλα μετά την είδηση του θανάτου του Χρόνη. Όχι άδικα όμως. Άλλωστε ο ίδιος ο συγγραφέας έχει από καιρό δώσει την απάντηση σε όλους εμάς που τώρα στενοχωριόμαστε για τον θάνατό του: "Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

"Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς... Όμως το αφήσαμε για αύριο...

Για να πάμε που;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

Encardia, η πέτρα που χορεύει

Την πρώτη φορά που είδα την ταινία «Encardia, η πέτρα που χορεύει» δεν ήξερα παρά μονάχα τρία πράγματα: ότι βρισκόμουν στην Κάτω Ιταλία εντελώς αναπάντεχα και κατά τύχη, πραγματοποιώντας ένα όνειρο χρόνων, ότι οι Encardia, ο Άγγελος Κοβότσος, ο σκηνοθέτης της ταινίας και ο Γιώργος Πουλίδης, o παραγωγός, ήταν συνταξιδιώτες μας σε αυτό το ταξίδι και ότι ο χώρος στον οποίο θα προβαλλόταν η ταινία, η κεντρική πλατεία του χωριού Σπέκια, στα πλαίσια του φεστιβάλ “Cinema del reale” αποτελούσε από μόνος του σκηνικό ταινίας. Η κατάλληλη ατμόσφαιρα.

52 λεπτά αργότερα (γιατί η πρώτη μύηση ήταν με τη συντομευμένη εκδοχή της ταινίας) ντρεπόμουν να ρουφήξω τη μύτη μου γιατί βρισκόμουν μεταξύ αγνώστων (όχι δηλαδή ότι αν βρισκόμουν μεταξύ γνωστών θα ήταν καλύτερα, αλλά λέμε τώρα) και ευχόμουν να μην ανάψουν σύντομα τα φώτα, να προλάβω να συνέλθω. Η βράβευση της ταινίας που ακολούθησε μετά τη θέαση μου φάνηκε σαν φυσικό επακόλουθο.

Βγαίνοντας από το χώρο της προβολής συνειδητοποιώ ότι περπατώ στους δρόμους που έβλεπα στην ταινία. Και οι Encardia είναι εκεί και παίζουν την μουσική τους.

Δύο παράλληλες ταινίες. Ήθελα να πλησιάσω τον Άγγελο, τον σκηνοθέτη, που ούτε καν είχαμε προλάβει να γνωριστεί, να του εκφράσω το πόσο με είχε συγκλονίσει η ταινία του. Αλλά ό,τι κι αν σκεφτόμουν να του πω μου φαινόταν λίγο μπροστά σε αυτά που είχα νιώσει. Αρκέστηκα μόνο στο να του πω ότι «αν ήταν έτσι τα 50 λεπτά της ταινίας δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι τα 80».

Τη δεύτερη φορά που είδα την ταινία δεν είχαν περάσει καλά καλά 24 ώρες από την προηγούμενη. Βρισκόμασταν στο Corigliano d’ Otrando, στο αγρόκτημα της οικογένειας Avantaggiato. Κι αν το σκηνικό της πρώτης μέρας ήταν ιδανικό για την προβολή, αυτό εδώ ήταν βγαλμένο από παραμύθι. Το αγρόκτημα δίπλα στις γραμμές του τρένου κι ένα πέτρινο θεατράκι περιτριγυρισμένο από ελιές, κυπαρίσσια και άλογα.

Πέτρα και χώμα. Και σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της ταινίας, εκεί. Ο Rocco Avantaggiato μας ξενάγησε σε ολόκληρο το αγρόκτημα. Αναγνώριζα σκηνικά από την ταινία κι αναρωτιόμουν αν τα σκυλιά και άλογα που έβλεπα γύρω μου ήταν αυτά που έβλεπα και στην ταινία. Λίγο πριν την προβολή ο παππούς Avantaggiato, ο Giovanni πήρε το ακορντεόν και άρχισε να μας παίζει. Έψαχνα με το βλέμμα μου τριγύρω την γυναίκα του, την Angela μιας και η παρουσία τους στην ταινία ήταν ένα από τα σκηνικά που με είχαν συγκινήσει ιδιαίτερα. Δεν την βρήκα αλλά αργότερα, έχοντας ήδη πιάσει τη θέση μου στο θεατράκι, είδα τους πάντες να καταφτάνουν για την προβολή: το Rocco και τον Giovanni Avantaggiato με την γυναίκα του την Angela, τη Manuela που έμαθε γκρίκο για να καταλαβαίνει τους γονείς της όταν αυτοί λέγανε πράγματα μεταξύ τους που  δεν ήθελαν να ακούει, τη γιαγιά Ndata, την Enza Magnolo και άλλοι που σίγουρα ξεχνάω. Απόλυτο σκοτάδι, μονάχα ο ήχος από τα τριζόνια και η προβολή ξεκινάει. Οι γιαγιάδες που καθόντουσαν μπροστά μου σχολίαζαν τις σκηνές στις οποίες έπαιζαν. Χασκογελάγανε μεταξύ τους ψιθυρίζοντας η μία στο αυτί της άλλης σαν μαθητριούλες. Το τέλος της ταινίας με βρήκε για άλλη μια φορά δακρυσμένη αλλά αυτή τη φορά επειδή μπροστά μου είχαν σηκωθεί πρωταγωνιστές και συντελεστές της ταινίας. Πρωταγωνιστές που δεν ήταν ηθοποιοί άλλα άνθρωποι που με τις ιστορίες τους και τα λόγια τους, πότε γκρίκο, πότε σπασμένα ελληνικά και πότε ιταλικά μου είχαν διηγηθεί την ιστορία μιας γλώσσας που ως τώρα γνώριζα μόνο μέσα από τα τραγούδια των Encardia.

Όλη αυτή η συσσωρευμένη συγκίνηση βγήκε μετά στο γλέντι που ακολούθησε στο αγρόκτημα, με τις ταραντέλες να εναλλάσσονται με καλαματιανό, ταμπορέλα, ακορντεόν, κιθάρες και κρασί και
φαγητό που παράγεται μέσα αγρόκτημα.

Add caption

Θα με περάσετε για τρελή αν σας πω ότι είδα την ταινία τρίτη φορά για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Γι’ αυτό δεν θα σας το πω. Η ταινία την επόμενη μέρα προβλήθηκε στη Στερνατία ή αλλιώς στη «χώρα μου», στα γκρίκο.

Πριν την προβολή συναντήσαμε άλλο ένα πρόσωπο της ταινίας, τον ποιητή Gaetano. Επισκεφτήκαμε το σύλλογο «Χώρα μου», ένα σύλλογο για την ελληνική παράδοση και τη γλώσσα.

 

Eκεί ο Gaetano μας απήγγειλε στα γκρίκο κάποια ποιήματά του.

Για άλλη μια φορά ζούσα live ένα σκηνικό από την ταινία. Δεν θα σας πω ότι για άλλη μια φορά συγκινήθηκα γιατί θα καταντήσω γραφική. Κατά τη διάρκεια της προβολής, ηλικιωμένοι άνθρωποι που μιλάνε γκρίκο με πλησιάζουν. Μου μιλάνε, με ρωτάνε αν καταλαβαίνω και με κάνουν να νιώσω την ανάγκη που έχουν να μιλήσουν αυτή τη γλώσσα. Μου φέρνουν αγκαλιά τα εγγόνια τους και τα βάζουν να μου λένε τις σκόρπιες λέξεις που τους έχουν μάθει: «φέγγο», «αγέρα», «μαντία». Μετά την προβολή ακολουθεί συναυλία την Encardia μαζί με το συκγρότημα “Asteria”.

Ο Γιώργος Πουλίδης και ο Άγγελος Κοβότσος όλες αυτές τις μέρες τραβάνε συνεχώς πλάνα. Σαν να ετοιμάζουν μια δεύτερη ταινία…

Την τέταρτη φορά που είδα την ταινία ήταν σαν το παζλ να είχε ολοκληρωθεί. Είχαμε πλέον επισκεφτεί σχεδόν όλα τα χωριά και τα μέρη στα οποία γυρίστηκε και στο χωριό Καλημέρα

βρίσκονται ο Franco Corliano και Roberto ο Licci με την αδερφή του την Francesca. Ο Corliano είναι ο στιχουργός και συνθέτης του τραγουδιού “Andra mu paei” που πρωτατραγουδήθηκε από την Francesca Licci και αργότερα από την Φαραντούρη.

Αν πρώτα έχεις δει τον Corliano να διηγείται το πώς γράφτηκαν οι στίχοι του τραγουδιού “andra mu paei”, το να τον βλέπεις να ανεβαίνει στην σκηνή μαζί με τον Roberto και την Francesca Licci για να το τραγουδήσουν όλοι μαζί εκτός από ιστορική στιγμή είναι και μία στιγμή που σου γεννάει χιλιάδες συναισθήματα. Ξέρω ότι πλέον δεν πρόκειται να ξανακούσω αυτό το τραγούδι με τον ίδιο τρόπο που το άκουγα παλιά. Και μπορεί λόγω του ρεφρέν να επικράτησε ο τίτλος “andra mu paei” αλλά ο πρώτος τίτλος του τραγουδιού, “Klama” είναι αυτός που πραγματικά του ταιριάζει. Κλάμα.

Την πέμπτη φορά που είδα την ταινία ήταν χτες στη πρεμιέρα της ταινίας στη Ταινιοθήκη Αθηνών. Και ήταν σα να την έβλεπα για πρώτη φορά. Γιατί όλες τις προηγούμενες φορές δεν την είχα δει. Την είχα ζήσει.

Το μόνο που απομένει λοιπόν είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Άγγελο Κοβότσο, στο Γιώργο Πουλίδη και τους Encardia που μου έδωσαν την ευκαιρία να ζήσω όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα, να μάθω για τα γκρίκο, για τους ανθρώπους που τα μιλούν, για την παράδοση της Κάτω Ιταλίας, για την ταραντέλα αλλά κυρίως που μου θύμισαν πώς είναι να συγκινείσαι κάθε μέρα και όχι μια φορά στο τόσο.

Όλοι οι υπόλοιποι δεν έχετε παρά να πάτε να δείτε την
ταινία. θα προβάλεται καθημερινά στον κινηματογράφο ΛΑΪΣ-ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

(Ιερά Οδός 48)
Ώρες προβολών: 6.30μμ, 8.15μμ, 10.15μμ
Σάββατο & Κυριακή: 5.00μμ, 6.30μμ, 8.15μμ, 10.15μμ
Τιμή εισιτηρίου:   7

ευρώ, 4 ευρώ για άνω 65, φοιτητές, ανέργουςΣάββατο & Κυριακή 5 ευρώ για τη
προβολή των 5.00μμ

Μαυρομιχάλη & Ισαύρων

Οι τοίχοι ασπρισμένοι και οι στίχοι γραμμένοι με προσεγμένα, στρογγυλά, μεγάλα γράμματα.
Να τους βλέπουν οι περαστικοί και να διαβάζουν την ιστορία μιας χώρας γραμμέννη στους τοίχους.
Κάποιοι μεταφερμένοι αυτούσιοι και κάποιοι παραποιημένοι.

Σκέφτομαι ότι θα 'θελα να κάτσω από μια μεριά και να παρακολουθήσω αυτούς που θα περνάνε από μπροστά.
Πόσοι θα περάσουν και δεν θα σηκώσουν καν το βλέμμα;
Πόσοι θα κοντοσταθούν και θα κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι;
Πόσοι θα δουν τα "συνθήματα" και θα αναθεματίσουν αυτόν που βρωμίζει την πεντακάθαρη ετούτη πόλη;
Πόσοι θα πλησίαζαν, θα έβγαζαν το μαρκαδόρο και θα πρόσθεταν την δική τους αλήθεια από κατω;

Πριν από πάρα πολύ καιρό είχα δει στην Μαυρομιχάλη ένα κολάζ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες γυμνών γυναικών, παρόμοιο με αυτό που βρίσκεται κάτω από το: "Όλοι οι καργιόληδες μια εταρεία".
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι στην Μαυρομιχάλη κυκλοφορεί ένας καλλιτέχνης που για κάποιο λόγο δεν επεκτείνεται πέρα από αυτή την οδό...

Encardia: Μια βραδιά ΟΧΙ σαν όλες τις άλλες

Χτες (προχτές, πλέον) οι Encardia μαζί με το Νίκο Πορτοκάλογλου και την Enza Magnolo έπαιζαν στο Κηποθέατρο του Παπάγου. Από τις 20:00 τα εισιτήρια είχαν εξαφανιστεί και στο ταμείο έδιναν μόνο τα εισιτήρια της προπώλησης. Πούλησα σε μια γιαγιά ένα εισιτήριο που μου περίσσευε, αυτή το άρπαξε και άρχισε να τρέχει προς την είσοδο φωνάζοντας: "Είμαι τυχερή, είμαι τυχερή!". Και όντως, ήταν, αν κρίνω από αυτό που έζησα μετά κι εγώ...

Πρώτα απ' όλα, δεν είχες την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μια συναυλία αλλά στο πάρτι κάποιων φίλων σου. Και αυτό το σχόλιο δεν θα το έγραφα αν πίστευα ότι ισχύει μόνο για μένα. Αλλά νομίζω ότι ισχύει για τουλάχιστον 70 άτομα από το κοινό. 4,6%. Δεν είναι άσχημο ποσοστό. Από τη στιμή που έμπαινες στο θέατρο άρχιζαν οι αγκαλιές, τα φιλιά και τα χαμόγελα.

Οι Encardia, λοιπόν, έχουν την ικανότητα να σε μεταφέρουν σε μια άλλη διάσταση από την πρώτη στιγμή που θα πατήσουν το ποδαράκι τους πάνω στη σκηνή. Έτσι, ξεχνάς όλα σε απασχολούσαν λίγα δευτερόλεπτα πριν και αρχίζεις να ταξιδεύεις στους ρυθμούς της ταραντέλας και των παραδοσιακών τραγουδιών της Κάτω Ιταλίας. Όταν, δε, τα τραγούδια είναι στα γκρεκάνικα, η μαγεία είναι ακόμη μεγαλύτερη γιατί ακούς τραγούδια σε μια γλώσσα που σου είναι ξένη και ταυτόχρονα οικεία. Με θυμάμαι χρόνια τώρα να ανατριχιάζω με τους στίχους: "sto peto mou grameni se vasto", "oria poy einai ta spitia fabricata, ki ories oi porte mola ta klidia"...

Στην ταινία "Encardia, η πέτρα που χορεύει" για την οποία θα μιλήσουμε σε κάποιο άλλο ποστ, ακούγεται η φράση ότι: "αυτή η μουσική σου γαργαλάει τις πατούσες". Ε, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχη περιγραφή. Και αυτό δεν χρειάζεται να σας το περιγράψω με λόγια μιας και μιλάνε μόνες τους οι εικόνες! Ακόμη και αυτοί που δεν χορεύουν ποτέ στη ζωή τους (γκούχου, γκούχου), χόρευαν από μέσα τους.

  

Όσον αφορά τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τώρα, αν ανήκεις στην κατηγορία αυτών που από το 2004 "λιώνουν" τον δίσκο "Αγάπη μου fidella" των encardia τότε σίγουρα θα πρέπει να χάρηκες ιδιαιτέρως που συμμετείχε στη χτεσινή βραδιά και σου έδινε την ευκαρια να ακούσεις live αυτό το τραγούδι με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του. Να μη μιλήσουμε για το "Ό,τι δε σε σκοτώνει" και το "Ρίσκο" που από τότε που γράφτηκαν ήταν ταραντέλες και δεν το γνώριζαν! =Ρ
Πέρα από την πλάκα τώρα για μένα που τα συγκεκριμένα τραγούδια τα έχω ακούσει τόσες φορές που πλέον τα έχω βαρεθεί, τα πειράγματα που τους έκαναν μου άρεσαν τόσο που θα μπορούσα να αρχίσω να τα ξανακούω με τον ίδιο ζήλο με παλιά. Και τέλος, "Bukura more" γιατί εκτός από ταραντέλες, το πρόγραμμα είχε και το αυτό το αρβανίτικο τραγούδι που εγώ προσωπικά το λατρεύω.





Enza Mangnolo τώρα. Εδώ δυσκολεύομαι περισσότερο απ' όλα. Θα προτιμούσα να έγραφα απλώς και μόνο αυτό το όνομα και όλοι να καταλάβαιναν ως δια μαγείας όλα όσα θα ήθελα να πω. Πρωτοσυνάντησα την Enza Magnolo στο αγρόκτημα του Giovanni Avantagiato στο Corigliano d' Otranto σε ένα ταξίδι-εμπειρία ζωής με τους Encardia. Ήταν απόλυτο σκοτάδι, η Enza τραγουδούσε και ο ήχος που έφτανε στ' αυτιά σου ήταν σα να προερχόταν από τα έγκατα της γης. Κάπως έτσι ήταν και χτες μόνο με περισσότερα φώτα. Μια ξυπόλητη πιτσιρίκα που σε μάγευε όχι μόνο με την φωνή της αλλά και με την παρουσία της. Που έβγαινε στη σκηνή αλλά έμοιαζε σα να είναι κάπου αλλού. Και η αλήθεια είναι ότι η περιγραφή που έκανε ο Βαγγέλης Παπαγεωργίου πριν την εμφάνισή της, και που δυστυχώς δεν μπορώ να την αναπαράγω, ήταν σαν να μιλούσε για κάποια ηρωίδα του Ernesto Sabato ή του Llosa.

Για όλα τα υπόλοιπα θα προσπαθήσω (δεν υπόσχομαι να τα καταφέρω) να είμαι πιο λακωνική:

Χορος: την Γιάννα Χαμαλέλη την θαυμάζουμε χρόνια τώρα στις εμφανίσεις της μαζί με τους Encardia. Έτσι, χτες, για άλλη μια φορά στόλιζε τα τραγούδια με το χορό της. Στην Τarantella di San Vito την συνόδευσε ένας ανεπίσημος χορευτής των Encardia, ο οποίος εμφανίστηκε ξαφνικά στη σκηνή και κανείς δεν ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του. Πολλοί μπορεί να τον μπέρδεψαν με τον Δημήτρη Τσεκούρα. Δεν ήταν όμως. Φήμες λένε ότι όταν ήταν μικρός μια ταραντούλα είχε τρυπώσει κάτω από τα σεντόνια της κούνιας του και όταν γνώρισε τους Encardia εκείνο τον παλιό τσίμπημα άρχισε πάλι να τον ενοχλεί. Πολλοί τον χαρακτήρισαν ως έναν πολλά υποσχόμενο ανερχόμενο καλλιτέχνη! =Ρ  Ρίξτε μια ματιά στο βίντεο για να καταλάβετε και μόνοι σας.






Συνταξιδιώτες της Κάτω Ιταλίας: μπορεί κάποιους από εσάς να σας είδα στην είσοδο πριν μπούμε μέσα, μπορεί με κάποιους άλλους να πήγαμε μαζί, το πιο συγκινητικό όμως για μένα ήταν ότι η "Μεγάλη Συνάντηση" έγινε πάνω στη σκηνή στην πρώτη ταραντέλα που σηκώθηκε ο κόσμος να χορέψει. Τότε εν μέσω χορού άρχισαν να πέφτουν αγκαλιές και φιλιά και τα ζευγάρια να εναλλάσσονται έτσι ώστε να μπορέσουν όλοι να χαιρετηθούν με όλους. Ήταν σαν να βρισκόμασταν και πάλι στο κατάστρωμα του πλοίου ή σε κάποιο από τα χωριά της Κάτω Ιταλίας.



Πισίνες της φωτιάς: εμφανίστηκαν σε ένα μόνο τραγούδι και ύστερα εξαφανίστηκαν χωρίς κανείς να τους πάρει χαμπάρι. Όταν οι Encardia άρχισαν να παίζουν το αγαπημένο τραγούδι των Πισίνων της Φωτιάς, Barbarosa, ένα πανό ξεδιπλώθηκε στην άκρη της σκηνής με το αινιγματικό σύνθημα: "Memento Balaki". Κανείς δεν μπόρεσε να το αποκρυπτογραφήσει, ήταν όμως τέτοια η επιρροή που άσκησε στο συγκρότημα που αντί για το καθιερωμένο: "Λαλερολαλέρερο, λαλερολαλέρερο" στο ρεφρέν του τραγουδιού, αυτοί τραγούδησαν: "Memento Balaki, memento balakiii". Έρευνες πραγματοποιούνται για να διαλευκανθεί η παρέμβαση αυτή.




Κρασί: έρεε έφθονο και έφτασε για όλους λευκό και κόκκινο κρασί encardia προσφορά του Ξενοφώντα από Wine Point (Αθ. Διάκου & Πορινού 2, Ακρόπολη), ο οποίος δεν έπαψε στιγμή να χορεύει (οι πιο μυημένοι θα τον αναγνωρίσετε στα βίντεο και τις φωτογραφίες)



Γλυκό: στο τέλος της συναυλίας, για να γλυκαθούμε το ζαχαροπλαστείο Φύσις (Μεσογγείων 450, Αγ. Παρασκευή) μοίρασε παστέλια σε όλο τον κόσμο!

Είναι πολλά που ξεχνάω. Έχω όμως ήδη πει και πάρα πολλά. Όπως και να ΄χει, όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, να ξέρετε ότι γράφτηκε από μία φανατική ακροάτρια. Οπότε κάποια συναισθήματα μπορεί να προβάλλονται εντονότερα απ' ότι ήταν. Ή ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΗΠΙΟΤΕΡΑ!!!! ;)



Υ.Γ. Αυτό το ποστ, οι φωτογραφίες και τα βίντεο θα ήθελα να είναι αφιερωμένα σε όλους όσους μοιραστήκαμε αυτή τη βραδιά. Θα προσπαθήσω να σας αναφέρω όλους έναν προς έναν αλλά να είστε επιεικείς αν ξεχάσω και κάποιον γιατί είμαστε και πολλοί, ζωή να χουμε! Αφιερώνονται λοιπόν στους: Μαρία, Ελπίδα, Μερούκο, Τεό, Γιάννη, Μαρινάκη, Χρυσάνθη, Ναταλία, Αθηνά, Ρηνιώ, Δημήτρη, Ιωάννα, Νόρα, Αδάμ, Ειρήνη, Άγγελο, Μαρία, Ευγενία, Μαρία, Νίκο, Στάθη, Πάνο, Ηλία, Εμμανουήλ, Πέτρο, Δέσποινα, Γιώργο, Άγγελο, Μαρία, Δαμασκηνή, Άννα, Ναυσικά, Νίκο, Γιάννη, Μαρία, Κωνσταντίνα, Γιώτα, Ελίνα και Πανταλέο παρόλο που αυτός ο τελευταίος έλειπε! =)

Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο

Μήπως έφτασε ο καιρός να ξεσκουριάσουμε λιγάκι εδώ μέσα;
Παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο χτες. Και είναι τέτοια η ψυχολογία μας που φτάνοντας στην Ακαδημίας και βλέποντας τους δρόμους κλειστούς τα πρώτα πράγματα που αναρωτηθήκαμε ήταν τι πορεία να είχε, τι να καίγεται και πού να έχουν πέσει δακρυγόνα.

Όταν, βέβαια, φτάνοντας στην Πανεπστημίου άρχισαμε να βλέπουμε μουσικά δρώμενα, ποδήλατα και κόσμο σε ξυλοπόδαρα αρχίσαμε να ψιλαζιόμαστε ότι ίσως και να συμβαίνει κάτι άλλο.

Ναι, έφτασε και φέτος η μοναδική αυτή μέρα του χρόνου που το κέντρο της Αθήνας μοιάζει με κάτι άλλο παντελώς άγνωστο και διαφορετικό...Όταν, βέβαια, συναντήσαμε τις άμαξες και τα πόνυ εκεί είπαμε ότι εντάξει, κάποιος πια το παράκανε!

Άμαξες, λοιπόν, πόνυ, γήπεδα ποδοσφαίρου να πρασινίζουν την Πανεπιστημίου, χούλα χουπ, ποδήλατα, rollers, κρουστά, encardia και πολλά χαμόγελα!

 Η πραγματικότητα, βέβαια, βρίσκεται πάντα εκεί να σου υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, μόνο και μόνο επειδή για μια μέρα οι δρόμοι άλλαξαν και οι πολίτες κατάφεραν να ξεχαστούν: