Είθε να μουλιάσω όσο δεν πάει, να μαυρίσω τόσο όσο να μη φαίνομαι στο σκοτάδι, να βγάλω βράγχια, λέπια! Επιτέλους διακοπές... Νιώθω σα να έχω να κάνω χρόνια... Με περιτριγυρίζει ο φόβος ότι δε θα καταφέρω να ξεφύγω από όλα (μιας και ναι μεν φεύγω αλλά αφήνω εκκρεμμότητες), αλλά μου υπόσχομαι ότι θα κάνω σκληρές προσπάθειες...! Και στα δικά σας!!
Εύχομαι όταν θα γυρίσω από τις διακοπές οι μπάτσοι να έχουν γίνει άνθρωποι, το δημόσιο να έχει εξευγενιστεί, το καυσαέριο στην Άθηνα να έχει μειωθεί, οι άστεγοι να έχουν βρει στέγη, η τιμή των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων να έχει μειωθεί, οι υπάλληλοι της ΑΝΕΚ να έχουν μάθει τρόπους! Εύχομαι μέχρι και ο αγενέστατος καφετζής στο ΙΚΑ να έχει γίνει άλλος άνθρωπος! (Και μετά ξύπνησα!!!)
Υ.Γ. Θα σας έδινα ραντεβού για το Σεπτέμβρη όπως τα σινεμά αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρω να σιωπήσω για τόσο καιρό!! Όλο και κάτι θα θέλω να σχολιάσω και να μοιραστώ με τα εκατομμύρια των αναγνωστών αυτού του blog!
Η Πακιστανική Κοινότητα με ανακοίνωση της καταγγέλλει το βασανισμό και το ξεγύμνωμα τριών Πακιστανών από αστυνομικούς του ΑΤ Σύμης, στις 9 Ιουλίου. Ο πρόεδρος της κοινότητας, Τζαβέντ Ασλάμ, μίλησε στο tvxs.gr
Δημοσίευση: 12-07-2009 11:15
Επί 7 ώρες οι Ουασίμ Σατζάτ, Μαζχάρ Αλί και Μοχάμετ Αλί βασανίστηκαν σωματικά και ψυχολογικά, από αστυνομικούς του ΑΤ Σύμης. Οι τρεις Πακιστανοί προσήχθησαν στις 9 Ιουλίου στις 2μμ και έως τις 9 το βράδυ οι αστυνομικοί βασάνιζαν τον Ουασίμ Σατζάτ «βάζοντας το πιστόλι στο κεφάλι του, χτυπώντας τον με γκλοπ και σιδερόβεργα στα πόδια και τα οπίσθια και ξεγυμνώνοντάς τον ξανά και ξανά».
Αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας ήταν ο Ουασίμ Σατζάτ να τραυματιστεί σοβαρά στα πόδια και το πρόσωπο. Σύμφωνα με τον Τζαβέντ Ασλάμ οι γιατροί που τον εξέτασαν τόνισαν ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον μία εβδομάδα για να μπορέσει να περπατήσει, ενώ επισημαίνει ότι: «χτύπησαν επίσης και τους άλλους δύο μετανάστες».
Η αστυνομική κτηνωδία δεν σταμάτησε όμως εκεί. Κατά τη διάρκεια της «ανάκρισης» οι αστυνομικοί έβριζαν χυδαία τον Ουασίμ Σατζάτ και του ζητούσαν να παραδεχτεί ότι συμμετέχει σε δουλεμπόριο μεταναστών μέσω Τουρκίας. Στο τέλος, τους κράτησαν τα κινητά και τους απείλησαν για να μην κοινοποιήσουν το γεγονός.
Η Πακιστανική Κοινότητα ζητάει «να τιμωρηθούν άμεσα οι βασανιστές αστυνομικοί. Απαιτούμε να πάρει θέση άμεσα ο υπουργός κ.Παυλόπουλος και υφυπουργός κ.Μαρκογιαννάκης».
Η κοινότητα θα αποφασίσει σήμερα ποιες θα είναι οι επόμενες ενέργειες της και όπως τονίζει ο πρόεδρος της, δεν πρόκειται να αφήσουν αυτό το γεγονός να περάσει έτσι.
Κατά τα άλλα μέσα στους σταθμόυς του ΗΣΑΠ, λέει, απαγορεύεται να τραβάς φωτογραφίες... Το ακούσαμε και αυτό σήμερα από μία τύπισα-σεκιουριτού που μας πλησίασε να μας το ανακοινώσει την ώρα που πήγα να τραβήξω μία φωτογραφία στο σταθμό του Θησείου. Αν θέλουμε, λέει, φωτογραφίες να πάμε απ' εξω. Εντάξει, είπαμε, λείπω από την Αθήνα αλλά τέτοιες αλλαγές παραείναι σοκαριστικές. Βρες, μπας και το μπερδέψανε με τον αντικαπνιστικό νόμο και νομίζουν ότι απαγορεύτηκε το φωτογραφίζειν στους κλειστούς χώρους αντί για του καπνίζειν;; Και πού να σφίξουν οι ζέστες...
Χτες είχα την πρώτη μου επαφή με το Ίδρυμα Καταφαντασία Ασφαλίσεων. Μου είχαν πει να πάω στις 07:45 για να πάρω νούμερο. Πήγα. Πήρα το νούμερο 8. Ο γιατρός που έγραφε τα φάρμακα έφτασε στις 8.30. Πουθενά δεν αναγραφόταν τι ώρα έπρεπε κανονικά να φτάνει. Ήταν ένα γεροντάκι, που το κοιτούσες και αναρωτιόσουν γιατί δεν είναι στο καφενείο της γειτονιάς του.
Στις 9 που έπρεπε να πάρω το χάπι μου, το οποίο και έπρεπε να διαλύσω κάπου, πήγα στο καφέ του ΙΚΑ να ζητήσω ένα πλαστικό ποτήρι. Στο άκουσμα της φράσης: «Καλημέρα, μήπως έχετε ένα πλαστικό ποτηράκι;» ο αγενέστατος "κύριος" μόνο που δε με έβρισε: «Και τι θα κάνω εγώ αν δίνω σε όλους όσους μου ζητάνε, ποτήρι;» μου λέει. «Καλύτερος άνθρωπος» έπρεπε να του απαντήσω αλλά δυστυχώς το σκέφτηκα αργότερα.
Εν τέλει, πλήρωσα το πλαστικό ποτήρι 0,10€ και γύρισα στη θέση μου προσπαθώντας να με πείσω να παραμείνω ήρεμη.
Δε γινόταν όμως γιατί οι ασφαλισμένες νουμερωμένες (σ.σ.: αυτές που έχουν πάρει νούμερο) "κυρίες" στις δίπλα θέσεις είχαν αρχίσει να τη λένε σε μία άλλη που ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι και τους έλεγε ότι δεν πρόκειται να πάει να πάρει χαρτάκι προτεραιότητας γιατί τα άτομα με ειδικές ανάγκες εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα. (Το έγραφε και σε 2-3 κόλλες Α4). Οι άλλες όμως ισχυρίζονταν τα κλασικά: «Δεν ήρθαμε από τις 6 το πρωί για να μας πάρεις τη σειρά» και «Τι θα γίνει αν μπαίνει ο καθένας» και «Δεν έχεις συνταγή, γι’ αυτό δεν πας να πάρεις χαρτάκι». Δε μιλούσα αλλά τελικά δεν άντεξα. Γύρισα και τους είπα ότι έχει προτεραιότητα και ότι αν έχει ή δεν έχει συνταγή δεν είναι δική τους δουλειά αλλά του γιατρού. Τελικά, η γυναίκα στο καροτσάκι πέρασε πρώτη και πολύ το ευχαριστήθηκα.
Η δική μου η σειρά έφτασε στις 10. Είχα τεράστια απορία για το πως γίνεται να χρειάζεσαι μιάμιση ώρα για να γράψεις 9 συνταγές. Όταν μπήκα κατάλαβα. Το γεροντάκι χρειαζόταν γύρω στα 6 δευτερόλεπτα για να απλώσει το χέρι να πιάσει το στυλό, άλλα τόσα για να ανοίξει το βιβλιάριο, άλλα τόσα για να ακουμπήσει το χέρι στο βιβλιάριο και ούτω καθεξής. Του μίλαγες και ήταν σα να μιλούσες μόνος σου. Δε σε άκουγε. Ούτε καν έκανε προσπάθεια. Σκέφτηκα πόση μιζέρια πρέπει να είναι να κάθεσαι για ένα 4ωρο, 5ωρο, σε αυτό το ψυχρό, άδειο, σκοτεινό, βρώμικο δωμάτιο και να γράφεις φάρμακα....
Ο θεός (ή όποιος τέλος πάντων) να μας φυλάει από τέτοιες κατάντιες σαν του καφετζή, των "κυριών", του γιατρού. Εσάς να σας φυλάει και μακριά από το ΙΚΑ. Εγώ δεν τη γλίτωσα.
Ποτέ μα ποτέ δε φοβόμουν τα αεροπλάνα. Πάντα μα πάντα όμως, όταν ταξίδευα με αυτά, περνούσε αστραπιαία από το μυαλό μου η σκέψη ότι μπορεί και να πέσουν. Πάντα μα πάντα όμως ακολουθούσα τις ίδιες σκέψεις και κατέληγα να συνεχίζω το ταξίδί μου μια χαρά άνετη, χωρίς κανένα φόβο και πάθος. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, λοιπόν, θεωρώ κάτι περισσότερο δεδομένο ότι αν πέσει το αεροπλάνο θα πέσει στη θάλασσα. Από τη στιγμή λοιπόν που θα πέσει στη θάλασσσα, δεν ξέρω πως και γιατί- αλλά είμαι σίγουρη ότι εγώ θα επιβιώσω. Ποτέ δεν αναλύω το πως θα καταφέρω μέσα από το αεροπλάνο να βρεθώ στο πέλαγο, στον ωκεανό. Θα τα καταφέρω. Και από τη στιγμή που θα είμαι μέσα στο αλμυρό νερό, είμαι σίγουρη ότι όσες ώρες και αν με αφήσουν ξεχασμένη εκεί, θα καταφέρω να επιβιώσω. Μπορεί να ακούγεται πολύ εγωιστικό, αλαζονικό ή ό,τι άλλο, αλλά πραγματικά είναι αυτό που σκέφτομαι.
Όλες αυτές οι σκέψεις επαναλαμβάνονταν ίδιες και απαράλλαχτες σε κάθε πτήση (τη στιγμή της πρόσδεσης συνήθως), μέχρι και την 25η Ιουλίου. Εκείνη τη μέρα μπήκα στο αεροπλάνο και τη στιγμή που πήγα να δέσω τη ζώνη μου πέρασε η κλασική σκέψη από το μυαλό μου: «Το αεροπλάνο μπορεί να πέσει». Ήταν η πρώτη φορά που απάντησα στον εαυτό μου ότι όπου και να πέσει, όπως και να πέσει, εγώ δε θα καταφέρω να επιβιώσω. Ήμουν απόλυτα σίγουρη. Δε μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που σκεφτόμουν τη θάλασσα και δεν ένιωθα ασφάλεια. Σε όλη την πτήση απλά ευχόμουν να καταφέρω να κατέβω από τη σκάλα του αεροπλάνου και όχι να με κατεβάσουν. Να κατέβω με τα πόδια μου και όχι με φορείο. Εκτός του ότι σκεφτόμουν και τη γιαγιά που καθόταν στη μέσα θέση: σκέψου σοκ που θα πάθαινε να φτάναμε, να πήγαινε να σηκωθεί και να συνειδητοποιούσε ότι είμαι αναίσθητη!
Είναι τρομερά φρικτή πάντως η αίσθηση να συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τις δυνάμεις σου και ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορείς να γίνεις έρμαιο των συνθηκών...
Αν δεν το καταλάβατε ήδη το blogήταν “κλειστό” τόσο καιρό όχι λόγω διακοπών αλλά λόγω ασθενείας! Και τώρα που επέστρεψα δεν ξέρω τι να γράψω και γράφω βλακείες! Ελπίζω να ξαναβρώ τη φόρμα μου και να επιστρέψω στα ποδήλατα, τις φωτογραφίες και τα “ευχάριστα τρεξίματα”...
