Βρείτε τι δεν ταιριάζει! =Ρ

Όλα ξεκίνησαν όταν το σημερινό μεσημεριανό μας (φασολάκια, αν δεν το καταλάβατε ακόμη) είχε...κλωστές. Εντάξει, ένα λάθος κάναμε κι εμείς. Αλλά όλοι οι φίλοι μας θεώρησαν σωστό να το κάνουν ολόκληρο θέμα. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, όσοι ήξεραν και δεν μας ήξεραν για τα κλωστιασμένα μας φασολάκια! Σωρηδόν ερχόντουσαν τα τηλεφωνήματα από Ελλάδα και εξωτερικό για να μας κοροϊδέψουν!

Το 'να έφερε το άλλο, το ζήτημά μας πήρε πανελλαδικές διαστάσεις και ξεκινήσαμε να το συζητάμε με τους θεσσαλονικείς φίλους μας, με τους οποίος, όπως αποδείκτηκε, εκτός από τις διαφορές στα τυριά και τα σουβλάκια έχουμε και... στα φασολάκια!

Το 'να έφερε το άλλο, όπως είπαμε και googlarαμε το διάσημο ζαρζαβατικό!

Water torture

Τώρα που έπιασαν οι ζέστες ξεκίνησε και το μαρτύριο της σταγόνας.
Προσπαθείς να εξασκήσεις την ισορροπία σου προχωρώντας στα υποτυπώδη πεζοδρόμια του κέντρου και ανά μισό μέτρο, τσικ τσικ, η δαιμονισμένη σταγόνα του air condition θα σε πετύχει πότε στο μαλλί, πότε στο χέρι, πότε στη μύτη, πότε στο βυζί.

Σωστά. Γιατί σε κάνενα σχολείο αυτής της χώρας δεν διδάσκουν, το αυτονόητο, ότι πρέπει να βάζουμε αυτά τα γ&%#$% μπουκαλάκια στις απολήξεις των σωλήνων του air condition μας. Και ότι είναι αυτονόητο σε αυτή τη χωρα, αυτομάτως ακυρώνεται (βλ. διαβάσεις πεζών, πεζοδρόμια, ράμπες ΑΜΕΑ κλπ κλπ κλπ...)

Είσαι πεζός; Στ' αρχίδια μου. Εγώ γουστάρω να δουλεύω στη δροσιά του γραφείου μου και σε έχω χεσμένο.

Φωτούλα rocks!

Μία νύχτα χάρισμά σας

Όταν ποδηλατώντας ανεβαίνω την Πειραιώς πάντα αντιμετωπίζω το αιώνιο δίλημμα:
να συνεχίσω όλο ευθεία μέχρι την Ομόνοια και να φτάσω σπίτι μου μια ώρα αρχύτερα ή να στρίψω δεξιά στον πεζόδρομο της Ερμού, μοιραία να ελαττώσω ταχύτητα και να φτάσω σπίτι μία ώρα αργότερα αλλά έχοντας απολαύσει μία όμορφη βόλτα, με πολλές στάσεις ποτέ για να απαθανατίσω μία ωραία εικόνα και πότε για να χαζέψω γύρω μου;

Σήμερα, διάλεξα το δεύτερο και βγήκα κερδισμένη. Ανηφορίζοντας την Ερμού ξαφνικά ο δρόμος μπροστά μου κλεινόταν από λαοθάλασσα. Και ενώ η πρώτη σκέψη ήταν: "ωχ, πώς περνάμε τώρα από 'δω μέσα", αφέθηκα και απόλαυσα ένα από τα πιο όμορφα απρόσμενα καλοκαιρινά event!

Εκ των υστέρων έμαθα ότι επρόκειτο για την έναρξη του Φεστιβάλ Αθηνών.
Ένα φωτεινό τροχόσπιτο, πολλοί καλλιτέχνες με διάθεση και χιούμορ, σκηνοθετική επιμέλεια και παρουσίαση από το Γιώργο Νανούρη και δεν χρειαζόσουν παρά μόνο λίγα λεπτά για να νιώσεις ότι το καλοκαίρι έφτασε.

Τα συναισθήματα ήταν αντικρουόμενα. Από τη μία πλευρά ένιωθες τη χαρά μιας καλοκαιρινής βραδιάς στον πεζόδρομο του Θησείου και ήταν σαν να ζεις σε μία χώρα που όλα να κυλάνε πρίμα.
Από την άλλη, η επιλογή των τραγουδιών ήταν τέτοια που δεν σε άφηνε να ξεχάσεις οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα...
Όπως και ΄να χει, αν και σε πολλά τραγούδια ήθελα να βάλω τα κλάματα, απόλαυσα μία βραδιά που μου έφτιαξε το κέφι και που μου ήρθε από το πουθενά!



"Μία νύχτα χάρισμά σας": μ' άρεσε πολύ και ο τίτλος της παράστασης που αυτό ακριβώς έκανε. Χάρισε σε όσους βρέθηκαν εκεί μία όμορφη νύχτα στην κατα τ' άλλα μίζερη πραγματικότητα...