Το 'να πόδι νίβει τ' άλλο

Είναι μερφικώς αποδεδειγμένο ότι όταν θα έχεις χτυπήσει το ποδάρι σου και δεν θα μπορείς να κουνηθείς, σχεδόν ούτε καν να αυτοεξυπηρετηθείς, θα είναι η περίοδος που θα έχεις τις περισσότερες δουλειές, τις περισσότερες κοινωνικές εκδηλώσεις, τα περισσότερα ταξίδια, τα πιο δύσκολα μαθήματα στα ισπανικά που ΔΕΝ πρέπει να χάσεις, τα γενέθλιά σου και ταυτόχρονα θα σου έρχεται μία ιδέα ανά δευτερόλεπτο για κάτι έξυπνο, όμορφο και δημιουργικό που όμως θα έχει να κάνει με... κίνηση, θα απαιτεί δύο πόδια, γενικά θα είναι κάτι που θα πρέπει να μπει στα προσεχώς γιατί δεν θα μπορεί να υλοποιηθεί αυτή την περίοδο...

Δεν έχεις παρά μόνο μία επιλογή: να αποδεχτείς την κατάσταση, να κάτσεις στα αυγά σου και να βάλεις ένα μεγάλο Χ σε αυτή την εβδομάδα του ημερολογίου, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Γενικότερα, σε αυτή την περίπτωση, η mot-clé που μαθαίναμε και στα γαλλικά είναι η ΥΠΟΜΟΝΗ. Την σκέφτεσαι συνέχεια και στην επαναλαμβάνουν όλοι σε διάφορους τόνους: συμπονετικούς, προστακτικούς, προσποιητούς, σπαρακτικούς κ.ο.κ.

Για να περάσει η ώρα βάζεις το υγιές πόδι να κανακεύει το κουτσό: να το χαϊδεύει, να το παρηγορεί, να του λέει ότι θα γίνει γρήγορα καλά και ότι γρήγορα θα μοιάζουνε ξανά και ότι δεν θα παραμείνει για πάντα μαύρο και στρουμπουλό σαν μπαλόνι.

Το μοναδικό καλό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να έχεις έναν τέλειο Κούκο να σε φροντίζει και τέλειους φίλους να σου φέρνουν χαρούμενα μπισκοτάκια για να σου φτιάξουν τη διάθεση!

Η φυλή των happy few

Η φυλή των happy few

Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης
Εκδόσεις Ηλέκτρα

Διαβάζεις την πρώτη σελίδα και μετά μένεις με ένα χαμόγελο στα χείλη να νοσταλγείς, να σκέφτεσαι, να φαντάζεσαι, να θυμάσαι, να συγκινείσαι, να πολλά... =)

Οι σιαμαίες χήνες =Ρ

Κάθε φορά που μου τυχαίνουν τόσο ωραία χρώματα και τόσο ωραία ζωάκια καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που δεν έχω αξιωθεί ακόμη να πάρω μια φωτογραφική μηχανή της προκοπής...πού θα μου πάει...

Η ντομάτα που κάνει την πάπια

Σήμερα, όπως και κάθε Σάββατο, πήγαμε στην λαϊκή της Καλλιδρομίου. Η λαϊκή της Καλλιδρομίου είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο θα κάνουμε αφιέρωμα σε κάποιο άλλο ποστ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δίνει μία άλλη διαφορετική χροιά στα Σάββατα, ειδικά όταν συνοδεύεται από τον κλασικό πλέον καφέ, τσιπουροκατανύξεις και άλλα ωραία ευτράπελα μέχρι να φτάσει η στιγμή που εμείς οι "Αταίριαστοι" θα συναντήσουμε το κισμέτ μας και θα αποσυρθούμε κοντά σε κάποιες θάλασσες...

Όσοι παρακολουθείτε ετούτο εδώ το blog με προσήλωση και μανία θα έχετε ήδη παρατηρήσει ότι έχουμε μία ιδιαίτερη αδυναμία στις ντομάτες (βλ. ΕΔΩ).

Σήμερα λοιπόν, ανάμεσα στις πολλές ντομάτες του Ναξιώτη ανακαλύψαμε ΤΗΝ ντομάτα. Την ντομάτα που δεν μπορείς να αντισταθείς και να μην την βάλεις στη σακούλα με τα ψώνια σου. Την ντομάτα που είναι σα να σου λέει: "θα με πάρεις σπίτι σου αλλά το αν τελικά θα με φας είναι άγνωστο". (Μην δίνετε και πολλή σημασία. Το ποστ αυτό το κάνω Σάββατο απόγευμα μετά τα προαναφερθέντα τσίπουρα).

Στην αρχή νομίσαμε ότι επρόκετιο απλά για μια ντομάτα με τσουλούφι.



Μόνο όταν την τοποθέτησα πάνω στο γραφείο κατάλαβα ότι πρόκειται για μια ντομάτα που κάνει την πάπια.

2 Ελληνίδες στη Γρενόβλη (Μέρος Β')

Καταλήξαμε στο εκ πρώτης όψεως παρακμιακό αλλά κατα τ' άλλα φτηνό και καθαρό "Ηοtel Montepellier" (βλ. φώτο για να καταλάβεις).

Εννοείται ότι δεν θυμόμουν ποια στάση του μετρό ήταν πιο κοντά στο ξενοδοχείο, εννοείται ότι κατεβήκαμε στην λάθος και ότι περπατάγαμε, εννοείται ότι με το που πατήσαμε το πόδι μας στο ξενοδοχείο κάναμε τη μία ζημιά και μετά την άλλη και κάναμε το δωμάτιο π#$%*&#^. Εννοείται ότι αφού κάναμε τα βασικά πέσαμε να ξεραθούμε και Ε Ν Ν Ο Ε Ι Τ Α Ι ότι ακόμη μετανοιώνω (ακόμη και για πάντα) για την βόλτα που ποτέ δεν έκανα στην Μονμάρτρη, μόλις 2 βήματα από το ξενοδοχείο.... =(

Ξυπνώντας στις 06:30 καταφέραμε στις 8 παρά 10 να είμαστε στο Porte des Sevres. Εννοείται ότι δεν βρήκαμε ούτε μία boulangerie για να βάλουμε κάτι στο στόμα μας. Όσο ο Denis δεν εμφανιζόταν, τόσο η αγωνία για το τι θα αντικρίζαμε (και το αν τελικά θα το αντικρίζαμε) αυξανόταν. Παρά λίγο να το βάλουμε στα πόδια όταν είδαμε ενα μαύρο citroen picasso να σταματά λίγο πιο μπροστά από μας. Ένας νταβραντισμένος ψηλός και αγριευτικός τύπος βγήκε και άρχισε να γυρνάει γύρω γύρω το κεφάλι του σαν τηλεσκόπιο. "Την κάτσαμε", σκεφτήκαμε. Ο τύπος τελικά πήγε μέχρι την είσοδο του μετρό, πήρε τις πρωινές εφημερίδες και έφυγε.

Με τα πολλά, ένα κλασικό μικροκαμωμένο γαλλάκι μας πλησίασε. Αποδείκτηκε ότι η κοπέλα που στεκόταν τόση ώρα δίπλα μας με το ΤΕΡΑΣΤΙΟ μπακπακ ήταν μία από τις συνεπιβάτισσες μας. Φορτωθήκαμε 5 άτομα με 4 βαλίτσες σε ένα fiat pundo και το road trip ξεκίνησε.

7 ώρες και 550 περίπου χιλιόμετρα μετά, αφού είχαμε προσπελάσει όλη τη γαλλική βιομηχανία,

φτάναμε στην auberge de jeunesse της Grenoble!!

Ίσα που κάναμε ένα μπάνιο και βγήκαμε να προλάβουμε να δούμε τίποτα από την πόλη. Σε 5 ώρες ήταν η συναυλία. Η Νατ αφού μετά από όλα αυτά είχε διαγράψει από το μυαλό της τις βόλτες στις Άλπεις, τα δώρα που θέλαμε να αγοράσουμε, την ξεκούραση αλλά και όλα όσα μπορεί να φανταζόταν, σε ένα μόνο πράγμα είχε εναποθέσει τις ελπίδες της. Στο "La Fondue".
Στο La Fondue που είχε μάθει ότι έχει το καλύτερο φοντί σε ολόκληρη τη Γαλλία.

Ξελιγωμένες καθώς ήμασταν, το επισκεφτήκαμε αμέσως αλλά εννοείται ότι εκείνη την ώρα ήταν κλειστό. Φάγαμε κάτι στο χέρι και το αναβάλαμε για την άλλη μέρα. Μία μία οι απολαύσεις. Όχι όλες μαζί και μας πέσουν βαριές. Σήμερα ο Λεό και αύριο το φοντί.

Μετά από έναν καφέ πήραμε το δρόμο για το Palais des Sports. Ρωτούσαμε στο δρόμο για το πως θα φτάσουμε ως εκεί αλλά κανείς δεν ήξερε να μας πει. Ώσπου η Νατ πέταξε την μαγική ατάκα: "Ρε, όλοι αυτοί που ρωτάμε δεν είναι το target group του Cohen. Γι' αυτό δεν ξέρουν πού είναι η συναυλία. Κανά παππού πρέπει να ρωτήσουμε".

Και ρωτήσαμε. Και πέσαμε πάνω σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που πήγαιναν και αυτοί στο Palais des Sports. Και ενθουσιάστηκαν που πηγαίναμε και εμείς. Όταν δε, τους είπαμε ότι είχαμε έρθει από την Ελλάδα γι' αυτή τη συναυλία μας πέρασαν για θεότρελλες. Απομακρύνθηκαν λίγο από κοντά μας για να είναι σε απόσταση ασφαλείας και σε όλη τη διαδρομή ο παππούς ανά διαστήματα μονολογούσε κάτι για Grece, για concert και για incroyable." Όταν δε, ακούσανε και όλα όσα μας είχαν συμβεί, είμαι σίγουρη ότι μπήκανε στο Palais και ότι ξεκινήσανε τα ουίσκια.

Όταν εμείς φτάσαμε απ' έξω, μόνο τα κλάματα που δεν βάλαμε. Τελικώς η συναυλία έγινε. Ούτε τα εισιτήρια μας είχαν χαθεί, ούτε ο Κοέν έπαθε καριδιακή προσβολή, ούτε το θέατρο κατέρρευσε από σεισμό. Μόνο η μπύρα μου χύθηκε στην καρέκλα μου, με τον που την ακούμπησα αλλά αυτό ήταν πια μια λεπτομέρεια.

(ναι, από κει πάνω είδαμε τη συναυλία. Και να μην ακούσω το παραμικρό σχόλιο. 51€ πληρώσαμε για το εισιτήριο. Όχι 200. Στο encore όμως έσουρα τη Νατ και επί μισή ώρα βρισκόμασταν ΚΑΤΩ ΑΚΡΙΒΩΣ από τη σκηνή. ΜΠΡΟΣΤΑ από ΟΛΟΥΣ.)

Ο Λεό ήταν εκπληκτικός. Έπαιξε 3μιση ώρες (ακούς Σωκράτη;), έβγαζε το καπέλο του και υποκλινόταν για να ευχαριστήσει, τραγουδούσε γονατιστός κανοντάς σε απλά να θες να πας να τον πάρεις αγκαλιά, μιλούσε γαλλικά κανοντάς σε απλά να θες να πας και να τον φιλήσεις, βγήκε άλλες 3 φορές μετά το πρώτο αντίο, και γενικότερα έπαιξε όλα τα τραγούδια του που έχεις αγαπήσει και όχι μόνο...

Ούτως ή άλλως από μόνο του το γεγονός ότι έβλεπες έναν άνθρωπο 76 χρόνων να βγαίνει στη σκηνή και να τραγουδάει ΑΥΤΑ τα τραγούδια, με ΑΥΤΟΝ τον τρόπο και ΑΥΤΗ τη φωνή ήταν αρκετό. Άσε που στα video walls είχε και γαλλικούς υπότιτλους για να μην έχουν το παραμικρό παράπονο οι φίλοι μας οι Γάλλοι.

Ε, μετά από αυτή τη συναυλία τα λόγια είναι περιττά. Αρκεστείτε στο ότι συνέχισαν όλα να μας πηγαίνουν στραβά κι ανάποδα. Την άλλη μέρα που υπολογίζαμε να κάνουμε μία βόλτα στο βουνό, έβρεχε. Ανεβήκαμε με το τελεφερίκ στην Bastille αλλά το μοναδικό πράγμα που ήταν ανοικτό την ώρα που φτάσαμε ήταν το μουσείο για την ιστορία του τελεφερίκ (πράγμα άκρως ενδιαφέρον για τις 9 το πρωί). Το "La Fondue" ήταν εκτάκτως κλειστο, τα μακαρόν έκαναν 59€ το κιλό και το τρένο της επιστροφής είχε 3 τέταρτα καθυστέρηση με αποτέλεσμα να χάσουμε το μοναδικό ποτό που υπολογίζαμε να πιούμε σε παριζιάνικο έδαφος. Αν αντί για 3 τέταρτα είχε 1 ώρα καθυστέρηση θα παίρναμε τα λεφτά μας πίσω. Αλλά όοοοοοοχι, δεν είχε 1 ώρα. Είχε 45 λεπτά.

Απολογσιμός; Από τις 64 ώρες που κράτησε το ταξίδι μας τις 34 τις ξοδέψαμε σε μέσα μεταφοράς. Αλλά είδαμε live τον Leonard Cohen. Κατα τ' άλλα, αυτό το ταξίδι είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Οι 2 φίλες χάρηκαν που έκαναν αυτό το ταξίδι μαζί αλλά υποσχέθηκαν η μία στην άλλη ότι ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.