Έχω μείνει με το στόμα ανοικτό

...σε ποια χώρα ζω έχω ξεχάσει...θα περιμένω...

Που λέτε, από τότε που εγώ εγκαταστάθηκα σε αυτό εδώ το σπιτάκι, στα αγαπημένα Εξαρχειάκια, είχα μια εγκαταλελειμμένη μηχανή έξω ΑΚΡΙΒΩΣ από την πόρτα της πολυκατοικίας μου. Φυσικά και ήταν πάνω στο πεζοδρόμιο, ερώτηση είναι τώρα αυτή;

Ως κλασική νεοέλληνίδα δεν είχα παρατηρήσει πόσο ενοχλητική ήταν μέχρι που χρειάστηκε να δέσω κάποιες φορές το ποδήλατο μου έξω (είπαμε, κλασική νεοελληνική συμπεριφορά: τίποτα δεν είναι αρκετά ενοχλητικό αν δεν ενοχλείς εμάς προσωπικά) και το μοναδικό δεντράκι στο οποίο θα μπορούσα να το κάνω αυτό ήταν κατειλημμένο...
Αποφάσισα λοιπόν να δράσω.
Έτσι την Παρασκευή χρησιμοποίησα το τηλέφωνο της ακόλουθης υπηρεσίας του Δήμου Αθηναίων:

Γραφείο Εγκαταλελειμμένων Οχημάτων: 210 3470763

Άρχισα να ανησυχώ από τη στιγμή της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας. Αφού έδωσα τα απαραίτητα στοιχεία στην ευγενέστατη κυρία, της ανακοίνωσα και ότι δε γνωρίζω αν η καλή μας μηχανή έχει πινακίδα. Η κυρία, αντί να με βρίσει όπως περίμενα και να μου απαντήσει κάτι του στυλ: "Ε, και τι θέλετε να κάνουμε εμείς άμα δεν ξέρετε ούτε τι μάρκα (ούτε μάρκα ήξερα) ούτε αν έχει πινακίδα; Να μυρίσουμε τα νύχια μας;" [Όχι, πείτε μου, αυτή δε θα ήταν μία ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΤΑΤΗ αντίδραση;] μου απάντησε: "Μην ανησυχείτε, θα την βρούμε".
Έκλεισα το τηλέφωνο και σκέφτηκα ότι αυτή ήταν μία ακόμη πιο έξυπνη αντίδραση για να με ξεφορτωθεί!

Και όμως! Ω λαέ των Αθηνών! Δε μπορείς να φανταστείς τι συνέβη! Σήμερα, ΜΟΛΙΣ την επόμενη εργάσιμη, γυρνώντας σπίτι είδα πάνω στη μηχανή κολημμένο το μαγικό χαρτάκι που ειδοποιεί τον ενσυνείδητο ιδιόκτητη ότι το όχημα θα αποσυρθεί!

Γι' αυτό σας λέω! Υπάρχει ακόμη ελπίδα! Έχετε πρόβλημα πάρκινγκ; Ελάτε να καθαρίσουμε την Αθήνα! Κοστίζει μόνο ένα τηλεφώνημα! (πωπω! Σα διαφημιστικό σλόγκαν ακούγεται αυτή η παράγραφος!)

Υ.Γ.1: Καλά, αν την μαζέψουν κιόλας τη μηχανή θα οργανώσω πάρτυ στην ταράτσα και θα στείλω ένα μπουκέτο λουλούδια στο γραφείο εγκαταλελειμμένων οχημάτων!

Υ.Γ.2: Το ποστ είναι αφιερωμένο σε ένα γνωστό μου γείτονα που σε λίγο καιρό το αυτοκίνητό του θα ανήκει στην παραπάνω κατηγορία με τόσο καιρό που έχει να το ξεκουνήσει....

Υ.Γ.3: Μετά τα ποδηλατικά πάρκινγκ μαζεύουμε και τα εγκαταλελειμμένα οχήματα! Ποτέ δε θα σταματήσει αν με εκπλήσσει αυτή η χώρα;

Σοκ και δέος!

Βγαίνοντας από τον καινούριο σταθμό του μετρό 'Νομισματοκοπείο', συνάντησα αυτό:


και για να καταλάβετε και για τι μιλάω, αφήνω τα καλλιτεχνικά και σας δείχνω ξεκάθαρα. Αυτό:


Σκεφτείτε πόσο παράλογο, παράδοξο, παράταιρο, παρανοϊκό έως και παράτολμο μου φάνηκε που το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό δεν ήταν η χρήση για την οποία προορίζεται αλλά ότι πρόκειται για αυτά τα παιχνίδια που είναι σε μερικές παιδικές χαρές (και στο στρατό, απ' όσα έχω δει στις ταινίες) και μπαίνει από μέσα το παιδάκι και σέρνεται μέχρι να περάσει να βγει από την άλλη...
Μπράβο μας! Και εις ανώτερά μας!

Δαμόκλειος Σπάθη

Προχτές, την ώρα που η αισθητικός ήταν σκυμμένη πάνω από το κεφάλι μου και δε σας λέω τι ακριβώς έκανε, για να μην εκτεθώ εντελώς, δημοσίως, μου μιλούσε για τη Δαμόκλειο Σπάθη!

Μου έλεγε λοιπόν, ότι ήξερε ότι ο Δαμοκλής ήταν υπηρέτης του τυράννου των Συρακουσών, αλλά δεν ήξερε πώς ακριβώς προέκυψε η φράση. Συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο ΔΕΝ ήξερα τι είναι η Δαμόκλειος Σπάθη αλλά ούτε και αυτά τα λίγα που μου έλεγε η Μαρία δεν είχα κατά νου!
Ομολογουμένως, ένιωσα λιγάκι άσχημα.

Ιδού λοιπόν: (αντιγράφω από εδώ)

Ο Δαμοκλής ήταν υπηρέτης του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου.

Ο Διονύσιος, επειδή ο Δαμοκλής τον θαύμαζε πολύ και τον καλοτύχιζε για τη μεγάλη ευτυχία του να είναι τύραννος και να έχει τόσα πολλά αγαθά, του έδωσε την άδεια να δοκιμάσει για μια μέρα αυτήν την ευτυχία.

Πράγματι ντύθηκε τύραννος και κάθισε πάνω στο θρόνο απολαμβάνοντας όλες τις τιμές. Σηκώνοντας όμως για μια στιγμή τα μάτια του, είδε να κρέμεται από πάνω του, δεμένο με τρίχες από ουρά αλόγου, ένα σπαθί.

Κατατρομαγμένος ο Δαμοκλής απομακρύνθηκε απ' το θρόνο, εννοώντας πόσο αμφίβολη και γεμάτη αγωνία είναι η ευτυχία των τυράννων.

Από τότε επικράτησε να λέγεται η φράση "κρέμεται από πάνω του η Δαμόκλειος σπάθη", όταν θέλουμε να πούμε ότι ενυπάρχει κίνδυνος ή απειλή επάνω σε κάποιον.

Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι θα μου πείτε.
Εχμμ.... όχι αν είσαι Άρχοντας ή Δαμοκλής...

Ένας φίλος από τα παλιά

Σήμερα, διαβάζοντας το βιβλίου του Αλεξάκη: Οι Ξένες λέξεις (το οποίο παρεμπιπτόντως προσεγγίζει με άκρως ενδιαφέροντα τρόπο τα σάνγκο) έπεσα πάνω στο όνομα: Π ρ ε β έ ρ.
Και έπαθα σοκ. Γιατί συνειδητοποίησα πόσα χρόνια έχω να ανακαλέσω στη μνήμη μου αυτό το όνομα. Κι αν δεν ήταν το βιβλίο, ποιός ξέρει πόσο καιρό ακόμα θα έκανα να τον θυμηθώ. Ίσως αν κάποια στιγμή έπεφτα πάλι πάνω του τυχαία.

Μου έκανε τρομερή εντύπωση γιατί είναι σα να πρόκειται για έναν πολύ καλό παλιό φίλο και να έχεις να τον συλλογιστείς από τότε που σταμάτησες να τον βλέπεις! Μα πώς γίνεται αυτό; Τους καλούς φίλους δε σταματάμε να τους σκεφτόμαστε μόνο και μόνο επειδή σταματήσαμε να τους συναντάμε....
Μάλλον θα φταίει το ότι δεν πιστεύω στην φιλία...

Εις μνήμην, τέλος πάντων, παραθέτω το πρώτο ποιήμα (του) που έμαθα απ' έξω στα γαλλικά:

(στα ελληνικά, το πρώτο ποίημα που έμαθα απ' έξω ήταν Τα τραγούδια της πατρίδας μου του Παλαμά, στην πρώτη δημοτικού, οι μισές λέξεις δεν ήξερα τι σήμαιναν, ακόμη το θυμάμαι, σαλεμένο από μικρό, τι περιμένεις...)

Le cancre

Il dit non avec la tête
mais il dit oui avec le cœur
il dit oui à ce qu'il aime
il dit non au professeur
il est debout
on le questionne
et tous les problèmes sont posés
soudain le fou rire le prend
et il efface tout
les chiffres et les mots
les dates et les noms
les phrases et les pièges
et malgré les menaces du maître
sous les huées des enfants prodiges
avec des craies de toutes les couleurs
sur le tableau noir du malheur
il dessine le visage du bonheur.

Έψαχνα ώρα να βρω μία καλή μετάφραση στα ελληνικά ώσπού επέσα ΕΔΩ και όχι μόνο βρήκα τη μετάφραση αλλά και πολλές άλλες πληροφορίες

Λέει όχι με το κεφάλι
μα λέει ναι με την καρδιά
λέει ναι σ' ό,τι αγαπά
λέει όχι στον καθηγητή
είναι όρθιος
για να πει μάθημα
κι όλα πια τα προβλήματα εμφανίζονται
Kι άξαφνα ένα τρελό τον πιάνει γέλιο
και τα σβήνει όλα
ψηφία , λέξεις
ημερομηνίες , ονόματα
φράσεις , γρίφους
και παρά του δάσκαλου τις απειλές
μες τα γιουχαΐσματα των τζιμανιών
με κιμωλίες όλων των χρωμάτων
πάνω στον μαυροπίνακα της δυστυχίας
της ευτυχίας ζωγραφίζει το πρόσωπο.

Ζακ Πρεβέρ από τη Συλλογή «Κουβέντες »



Και επειδή μερικές φορές η ποίηση είναι σαν το τσιγάρο (σπάνια μπορείς να κάνεις μόνο ένα):
(μα είναι δυνατόν να έχω τόσο καιρό να σκεφτώ-ακούσω το Rappellle-toi Barbara; Πφ, ντροπή μου)

Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Epanouie ravie ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je t'ai croisée rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle-toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle toi quand même ce jour-là
N'oublie pas
Un homme sous un porche s'abritait
Et il a crié ton nom
Barbara
Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante ravie épanouie
Et tu t'es jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne m'en veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que j'aime
Même si je ne les ai vus qu'une seule fois
Je dis tu à tous ceux qui s'aiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
N'oublie pas
Cette pluie sage et heureuse
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse

Cette pluie sur la mer
Sur l'arsenal
Sur le bateau d'Ouessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Qu'es-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu d'acier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement
Est-il mort disparu ou bien encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abîmé
C'est une pluie de deuil terrible et désolée
Ce n'est même plus l'orage
De fer d'acier de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de l'eau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin très loin de Brest
Dont il ne reste rien.

Jacques Prévert, "Paroles", Gallimard, 1946

Ουφ, νοσταλγήσαμε και πάλι απόψε...
[Μα και μόνο τις συγκεκριμένες φωτογραφίες να βλέπεις, νοσταλγείς μια εποχή που δεν έχεις καν ζήσει]
(κάπου εδώ συνειδητοποίησα ότι αν δεν ήμουν τόσο μα τόσο κουρασμένη, αυτό το ποστ θα μπορούσε να λάβει διαστάσεις βιβλίου...)

36 χρόνια μετά...

...πολύς κόσμος που κάνει μπαμ ότι έχει πάει στην πορεία μόνο και μόνο για τις δημόσιες σχέσεις...

...παιδιά που έχουν πάει μόνο και μόνο για να βγάλουν το θυμό, την καταπίεση και την άγνοιά τους...

...κοπέλες με 2ποντα έως και 5ποντα τακούνια κρατάνε πλακάτ στα μπλοκ της πορείας...

...κοπέλες με λεοπάρ μαντήλια θεωρούν ότι έχουν έρθει εξοπλισμένες για την περίπτωση που πέσουν δακρυγόνα...

...η πορεία δεν είναι συμπαγής. Τεράστια κενά, κανένας παλμός, λες και οι μεν έχουν πάει για να συναγωνιστούν τους δε...

...αυτός που φωνάζει τα συνθήματα στη ντουντούκα κρατιέται για να μη γελάσει. Κατεβάζει τη ντουντούκα και αμυδρά γελάκια αποκαλύπτονται στο πρόσωπό του...

...το μόνο συγκινητικό οι παππούδες και οι γιαγιάδες, με καροτσάκια και μπαστούνια που έχουν βγει στα πεζοδρόμια να παρακολουθήσουν την πορεία να περνάει. Νιώθεις άσχημα μόνο και μόνο γι' αυτούς. Μόνο και μόνο επειδή αυτοί δε θα δουν μία όμορφη πορεία, άξια αυτού που έγινε το '73...

...στη μέση της πορείας, εσύ δε μπορείς να προχωρήσεις καλά καλά από τον κόσμο αλλά ένας κουλουρτζής φωνάζει: "πάρε, πάρε, πάρε". Σε 5 λεπτά που ξαναπερνάμε έχει σχεδόν ξεπουλήσει. "Ψωμί, παιδεία, ελευθερία". Να πάει να γαμηθεί η παιδεία και η ελευθερία, τώρα που βρήκαμε ψωμί ας το φάμε μην πεινάσουμε...

...συνθήματα άσχετα με την ημέρα, ο καθένας το μακρύ και το κοντό του. Σκέφτομαι ότι μέχρι και εγώ θα μπορούσα να διαδηλώσω για το δωρεάν ίντερνετ...

...ένα μάτσο πιτσιρίκια φωνάζουν συνθήματα κατά των Σιωνιστών. Αν τους ρωτήσεις τι είναι σιωνιστής σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να σου εξηγήσουν πυρηνική φυσική...

"...είναι ένας θείος μου εδώ και δεν ξέρει ότι καπνίζω", λέει μια πιτσιρίκα...

"κάπου εδώ είναι η Ρηγίλλης" λέει μία άλλη...

Σκέφτομαι πόσο μα πόσο πιο γνήσια ήταν πέρσι η πορεία στην Κέρκυρα που αποτελούνταν από καμιά 30αριά άτομα όλα κι όλα και τότε την κορόιδευα.

Αργότερα στα Εξάρχεια, κάποιοι μου περιέγραψαν σκηνές χολιγουντιανού χαρακτήρα, με το πάρκο περικυκλωμένο από μπάτσους και το ελικόπτερο από πάνω να ρίχνει τα φώτα.

Εγώ όταν βγήκα, το μόνο που είδα ήταν 5 μεθυσμένα πιτσιρίκια στην Κωλέττη να βρίζουν και να προσπαθούν να προκαλέσουν γύρω στα 200 ματ που ήταν στη Σόλωνος, και 2-3 που προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά για να μην καεί το δέντρο. Στα γύρω μαγαζιά ο κόσμος έτρωγε και έπινε σα να μη συνέβαινε τίποτα.

Υ.Γ. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να περιγράψω τη μέρα. Δε θα προβώ σε σχόλια κοινωνικού χαρακτήρα ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, τι είναι αυτή η μέρα κ.ο.κ. κ.ο.κ.

Mea cupa!

Μετά από πολλάααααα χρόνια αποχής, το έκανα και πάλι: πήγα για καφέ στο:
-Κώλο; Να! 'Κει!
(τώρα εσείς, δε θα την ξέρετε την ιστορία και θα λέτε, τι γράφει η τρελή, αλλά τι να κάνουμε!)

Το Κωλονάκι το έχω κόψει χρόνια τώρα (πηγαίνω μόνο όταν πρόκειται να επισκεπτώ τον αγαπητό Αργύρη, όσες τον έχετε γνωρίσει, σίγουρα θα με κατανοείτε) αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλύσω τους λόγους.

Η μόνη παρατήρηση που θέλω να κάνω είναι:
-Είναι δυνατό να πληρώνεις 4,50€ τον καφέ (την εξυπηρέτηση μετ' εμποδίων και τα μούτρα της σερβιτόρας, με βλέπετε, συγκρατούμαι και δεν τα σχολιάζω) και να στον φέρνουν σε αυτήν εδώ την κούπα;


Μα είναι δυνατόν; Πού είναι βρε αδερφέ λίγο λεπτεπίλεπτο γούστο, λίγο τακτ, λίγη υψηλή αισθητική; Δε ζητώ να μου φέρουν και την illy collection Almodovar (κούκλες δεν είναι;) αλλά τι έγινε; Την είδαμε φεμινιστές και πλασάρουμε τη βιτρούβια γυναίκα με μαύρο κορμάκι και αλογοουρά; Χάλια! Χάλια.

Σε αντίθεση με την αστεία κούπα του Μικρού Καφέ (μην το ψάχνετε για να πάτε, είναι στην Κέρκυρα!) που αποδεικνύει ότι το φτηνό μπορεί να είναι ταυτόχρονα και γουστόζικο!



=)

Run Forest, run!

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε όπως ακριβώς ξεκινούν εκείνες οι μέρες στις οποίες αφιερώνεις το τόσο κοινό αλλά και τόσο πανεπίκαιρο ρητό: "μπλα μπλα μπλα, από το πρωί φαίνεται".

Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Την Πέμπτη βρέθηκα ξαφνικά με πονόλαιμο, συνάχι και πυρετό. (Θα συγκρατηθώ και δε θα μιλήσω για την άθλια ικατζού “γιατρό” που μου χορήγησε κάτι άθλια φάρμακα ΚΑΙ κορτιζονούχα, χωρίς καν να με ενημερώσει και τα οποία ευτυχώς ποτέ δεν κατανάλωσα. Τα στοιχεία της στη διάθεση της τοπικής εφημερίδας με PM).

Είχα πάρα πολλούς λόγους να στενοχωρηθώ για το κρύωμά μου. Ένας από αυτούς (θα έλεγα ο βασικός αλλά κάποιοι θα με βρίσουν που ορίζω το συγκεκριμένο λόγο από όλους ως βασικό) ήταν ότι δε θα συμμετείχα στο σημερινό αγώνα 10 χλμ που γινόταν στα πλαίσια του 27ου Μαραθωνίου Αθηνών.

Και ενώ το είχα πάρει απόφαση, όσο πλησίαζε η Μεγάλη Μέρα τόσο μπρίζωνα. Δε μπορούσα με τίποτε να πω όχι. Ποιός κάθεται να περιμένει μέχρι του χρόνου; Αυοκαταστροφική τάση είναι; Συνειδητοποίηση των αντοχών σου, που λες εντάξει, τι άρρωστη, αντέχω 10 χιλιόμετρα; Δεν ξέρω. Πάντως το Σάββατο πήγαμε με τη Νατ στο Ζάππειο να προμηθευτούμε τα απαραίτητα συμπράγκαλα. Και ήταν πολύ ωραία γιατί, αν και λίγο τουριστικά, η ατμόσφαιρα ήταν τόσο μα τόσο γιορτινή και ξεσηκωτική που έστω και έναν ενδοιασμό να είχα για την Κυριακή, τον κατέρριψε.

Το Σαββατόβραδο, λοιπόν, έρχεται η Νατ να κοιμηθεί σε μένα για να ξεκινήσουμε πουρνό πουρνό από το σπίτι μου να πάμε στο Καλλιμάρμαρο.

Ξυπνήσαμε και οι δύο στις 6 από τη νεροποντή. Εγώ σκεφτόμουν ότι κανονικά θα έπρεπε να σηκωθώ να τραβήξω τις γλάστρες κάτω από το περβάζι για να μη σαπίσουν από το πολύ νερό αλλά φοβήθηκα μην ενοχλήσω τη Νατ, οπότε τις άφησα στην ησυχία τους. Ούτε στιγμή δε σκέφτηκα τα αθλητικά (καινούρια) παπούτσια της Νατ τα οποία αερίζονταν στο μπαλκόνι γιατί είχαν μια ατυχία στους 5κάθαρους δρόμους της πόλης μας!

Έβρεχε ακόμη στης 8 το πρωί ενώ η Νατ, ανέμελη, με ρωτάει: «τα παπούτσια μου σε τι κατάσταση λες να είναι;»

Αυτό σήμαινε: πάρτε το αμάξι, πήγαιντε στο σπίτι της Νατ, πάρτε άλλα παπούτσια, αφήστε εκεί το αμάξι, πάτε μέχρι τον ηλεκτρικό, πάρτε το τρένο που ποιος ξέρει σε πόση ώρα θα ερχόταν λόγω Κυριακής, κάντε αλλαγή μετρό, κατεβείτε Σύνταγμα και προχωρήστε και μέχρι το Καλλιμάρμαρο έτσι για ζέσταμα.

Για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε στο Καλλιμάρμαρο σαν κλόουν, την ώρα που μία γυναικεία φωνή ανακοίνωνε ότι σε 3 λεπτά κηρύσσεται η έναρξη του αγώνα. Εγώ φορούσα ένα μπλε πλαστικό αδιάβροχο και ταυτόχρονα κρατούσα και μια κλαρωτή ομπρέλα (ναι, ακόμη έβρεχε). Τι τρομερός συνδυασμός! Να μη μιλήσω για τα αδιάβροχα-μπανάνες που μοίραζε η adidas και το οποίο φόρεσε η Νατ την ώρα που εγώ μονολογούσα: Πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει;;

Δε θα αναλωθώ άλλο σε μας! Όλα στραβά και ανάποδα ξεκίνησαν αλλά καταφέραμε και τερματίσαμε ΚΑΙ δεν είμαστε και στο νοσοκομείο (εγώ ειδικά!) οπότε είμαστε περήφανες! Μπορούμε πλέον να κλείσουμε τα εισιτήρια για το 10άρι στη Λεμεσό, αφού πρώτα περάσουμε και μία από Άγιο Κοσμά!!

Λίγα λόγια για τους μαραθωνοδρόμους….Κάθε φορά που τους βλέπω συγκινούμαι τόσο μα τόσο πολύ! Κάθομαι και σκέφτομαι ότι μία φορά το χρόνο, η σημερινή μέρα θα έπρεπε να είναι μία ημέρα γιορτής για όλη την Αθήνα, αν όχι για όλη την Ελλάδα.

ΓΙΑΤΙ όλοι εμείς που δε μπορούμε να τρέξουμε αυτά τα 42χλμ δε μπορούμε για ΜΙΑ μέρα το χρόνο να πάρουμε τα ποδαράκια μας, να ξεκουνηθούμε και να πάμε να χειροκροτήσουμε αυτούς τους ανθρώπους; Ούτως ή άλλως μόνο το να βλέπεις τις διάφορες χιλιάδες διαφορετικές μορφές να περνάνε από μπροστά σου είναι ένα μάθημα ζωής.

Αντ’ αυτού κλεινόμαστε στο σπίτι και βρίζουμε που είναι κλειστοί οι δρόμοι. Καθίσαμε με το Μαριαννιώ τουλάχιχτον μία ώρα και χειροκροτούσαμε αυτούς τους ανθρώπους. Επί μία ώρα εγώ ήμουν βουρκωμένη, γιατί την έχω και εύκολη τη συγκίνηση, και φορούσα τα γυαλιά ηλίου μου. Και γούσταρα τρελά, και το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι δε μπορούσα να φωνάζω συνεχόμενα μπράβο είτε γιατί τα μίσα από αυτά έβγαιναν σπαστά είτε γιατί θα με έπιαναν κανονικά τα κλάματα.

Πάνω εκεί στο απόγειο της συγκίνησής μου πέρασε από μπροστά μας ένα παπακάθι της κοινωνίας και γυρνάει και μας λέει κάτι του στυλ: "Τι χειροκράτατε, κοιτάξτε τους έναν έναν, ούτε ένας Έλληνας δεν είναι, όλοι ξένοι, α στο διάολο". Όχι ότι πιστεύω σε κανά θεό αλλά το ότι θα έριχνα τέτοιο βρισίδι σε παπά, ούτε που είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Και λίγα του είπα. Και κρίμα που δεν έχω το χάρισμα του Κούκου μου να θυμάμαι αιωνίως φάτσες για τον βρίζω όποτε τον ξαναδώ στη ζωή μου. Το σίχαμα.

Θέλω να ξαναγυρίσω στους Μαραθωνοδρόμους για να κλείσω με τα ευχάριστα, αλλά δεν έχω λόγια. Είναι όλοι άξιοι και 'γω δεν ξέρω πόσων συγχαρητηρίων. Και το βλέπεις ότι δε ζητάνε από σένα τίποτ' άλλο παρά ένα χειροκρότημα και ένα κουράγιο για να τερματίσουν. Εδώ εμείς 10 χιλιομετράκια τρέξαμε και το κάθε χειροκρότημα και μπράβο μας έδινε κουράγιο για τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο ακόμη.

Πόσοι και πόσοι την ώρα που χειροκροτάγαμε και φωνάζαμε δε γύρισαν και μας είπαν: «Μπράβο σε ‘σας». Αν ήταν οπουδήποτε αλλού δε θα χρειαζόταν να πουν τίποτα τέτοιο γιατί θα θεωρούνταν αυτονόητο. Τόσο δύσκολο είναι ένα χειροκρότημα ρε γαμώτο;

Ούφ, μπράβο παιδιά και του χρόνου και άντε και στα δικά μας!

Υ.Γ. Αν έγραφα όοολα όσα ήθελα σε αυτό το ποστ θα έβγαινε 15 σελίδες και θα με βρίζατε, οπότε τα υπόλοιπα μπορείτε να τα προσθέσετε εσείς με κομεντάκια!

Μεταπτυχιακό= επικίνδυνες αποστολές

Πάντα μου το έλεγε η μαμά μου: "Εσένα παιδί μου, όλα τα επικίνδυνα σου αρέσουν. Θα πας να σκοτωθείς καμιά μέρα με όλα αυτά που κάνεις".
Στο παρακάτω κτίριο έζησα ένα χρόνο από τη ζωή μου. Λέτε μετά από αυτό να γίνω κασκαντέρ;;
Βέβαια, θα μου πεις, εδώ άλλοι και άλλοι έχουν ζήσεις 10ετίες σε αυτό το κτίριο και ζουν ακόμη (όχι, δεν αναφέρομαι στον Καποδίστρια). Εσύ για ένα χρόνο κάνεις έτσι; Ναι, ναι, είμαι υπερβολική όπως πάντα.



Υ.Γ.1 Και να 'ταν μόνο αυτό το πρόβλημα του Ιονίου Πανεπιστημίου....;
Υ.Γ.2 Και να φανταστεί κανείς ότι επί ένα ολόκληρο χρόνο αναρωτιόμουν γιατί ήταν τόσο μα τόσο δύσκολο να έχει ίντερνετ και δίκτυο το εργαστήρι....

El dia de los muertos

Στο φροντιστήριο των ισπανικών μου, πληρώνω κάτιτις παραπάνω αλλά το ευχαριστιέμαι!
Πρώτα απ' όλα, είναι όλοι ισπανόφωνοι, οπότε από μόνο του αυτό σε κάνει να απολαμβάνεις τις ώρες που είσαι στο χώρο του φροντιστηρίου, μιας και παντού γύρω σου όχι μόνο ακούς ισπανικά αλλά και όλοι σου απευθύνουν το λόγο στα ισπανικά και μόνο!
Δεύτερον, οργανώνουν συχνά πολλά και διάφορα πράγματα, όπως πάρτυ, προβολές ταινιών και γενικότερα διατηρούν διάφορα εθιμοτυπικά...

Το Σάββατο εκτός από τα γενέθλιά μου, ήταν και η μέρα των νεκρών. Έτσι, τη Δευτέρα μπαίνοντας στην αίθουσα για μάθημα γνώρισα την καινούρια μου συμμαθήτρια. Δεν έβγαλε άχνα σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος, ενώ με συνέπεια και προσήλωση κρατούσε ένα στυλό και σημείωνε σε ένα τετράδιο. Θα ήθελα να τη συστήσω και σε σας!