Ένας φίλος από τα παλιά

Σήμερα, διαβάζοντας το βιβλίου του Αλεξάκη: Οι Ξένες λέξεις (το οποίο παρεμπιπτόντως προσεγγίζει με άκρως ενδιαφέροντα τρόπο τα σάνγκο) έπεσα πάνω στο όνομα: Π ρ ε β έ ρ.
Και έπαθα σοκ. Γιατί συνειδητοποίησα πόσα χρόνια έχω να ανακαλέσω στη μνήμη μου αυτό το όνομα. Κι αν δεν ήταν το βιβλίο, ποιός ξέρει πόσο καιρό ακόμα θα έκανα να τον θυμηθώ. Ίσως αν κάποια στιγμή έπεφτα πάλι πάνω του τυχαία.

Μου έκανε τρομερή εντύπωση γιατί είναι σα να πρόκειται για έναν πολύ καλό παλιό φίλο και να έχεις να τον συλλογιστείς από τότε που σταμάτησες να τον βλέπεις! Μα πώς γίνεται αυτό; Τους καλούς φίλους δε σταματάμε να τους σκεφτόμαστε μόνο και μόνο επειδή σταματήσαμε να τους συναντάμε....
Μάλλον θα φταίει το ότι δεν πιστεύω στην φιλία...

Εις μνήμην, τέλος πάντων, παραθέτω το πρώτο ποιήμα (του) που έμαθα απ' έξω στα γαλλικά:

(στα ελληνικά, το πρώτο ποίημα που έμαθα απ' έξω ήταν Τα τραγούδια της πατρίδας μου του Παλαμά, στην πρώτη δημοτικού, οι μισές λέξεις δεν ήξερα τι σήμαιναν, ακόμη το θυμάμαι, σαλεμένο από μικρό, τι περιμένεις...)

Le cancre

Il dit non avec la tête
mais il dit oui avec le cœur
il dit oui à ce qu'il aime
il dit non au professeur
il est debout
on le questionne
et tous les problèmes sont posés
soudain le fou rire le prend
et il efface tout
les chiffres et les mots
les dates et les noms
les phrases et les pièges
et malgré les menaces du maître
sous les huées des enfants prodiges
avec des craies de toutes les couleurs
sur le tableau noir du malheur
il dessine le visage du bonheur.

Έψαχνα ώρα να βρω μία καλή μετάφραση στα ελληνικά ώσπού επέσα ΕΔΩ και όχι μόνο βρήκα τη μετάφραση αλλά και πολλές άλλες πληροφορίες

Λέει όχι με το κεφάλι
μα λέει ναι με την καρδιά
λέει ναι σ' ό,τι αγαπά
λέει όχι στον καθηγητή
είναι όρθιος
για να πει μάθημα
κι όλα πια τα προβλήματα εμφανίζονται
Kι άξαφνα ένα τρελό τον πιάνει γέλιο
και τα σβήνει όλα
ψηφία , λέξεις
ημερομηνίες , ονόματα
φράσεις , γρίφους
και παρά του δάσκαλου τις απειλές
μες τα γιουχαΐσματα των τζιμανιών
με κιμωλίες όλων των χρωμάτων
πάνω στον μαυροπίνακα της δυστυχίας
της ευτυχίας ζωγραφίζει το πρόσωπο.

Ζακ Πρεβέρ από τη Συλλογή «Κουβέντες »



Και επειδή μερικές φορές η ποίηση είναι σαν το τσιγάρο (σπάνια μπορείς να κάνεις μόνο ένα):
(μα είναι δυνατόν να έχω τόσο καιρό να σκεφτώ-ακούσω το Rappellle-toi Barbara; Πφ, ντροπή μου)

Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Epanouie ravie ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je t'ai croisée rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle-toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle toi quand même ce jour-là
N'oublie pas
Un homme sous un porche s'abritait
Et il a crié ton nom
Barbara
Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante ravie épanouie
Et tu t'es jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne m'en veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que j'aime
Même si je ne les ai vus qu'une seule fois
Je dis tu à tous ceux qui s'aiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
N'oublie pas
Cette pluie sage et heureuse
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse

Cette pluie sur la mer
Sur l'arsenal
Sur le bateau d'Ouessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Qu'es-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu d'acier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement
Est-il mort disparu ou bien encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abîmé
C'est une pluie de deuil terrible et désolée
Ce n'est même plus l'orage
De fer d'acier de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de l'eau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin très loin de Brest
Dont il ne reste rien.

Jacques Prévert, "Paroles", Gallimard, 1946

Ουφ, νοσταλγήσαμε και πάλι απόψε...
[Μα και μόνο τις συγκεκριμένες φωτογραφίες να βλέπεις, νοσταλγείς μια εποχή που δεν έχεις καν ζήσει]
(κάπου εδώ συνειδητοποίησα ότι αν δεν ήμουν τόσο μα τόσο κουρασμένη, αυτό το ποστ θα μπορούσε να λάβει διαστάσεις βιβλίου...)