Run Forest, run!

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε όπως ακριβώς ξεκινούν εκείνες οι μέρες στις οποίες αφιερώνεις το τόσο κοινό αλλά και τόσο πανεπίκαιρο ρητό: "μπλα μπλα μπλα, από το πρωί φαίνεται".

Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Την Πέμπτη βρέθηκα ξαφνικά με πονόλαιμο, συνάχι και πυρετό. (Θα συγκρατηθώ και δε θα μιλήσω για την άθλια ικατζού “γιατρό” που μου χορήγησε κάτι άθλια φάρμακα ΚΑΙ κορτιζονούχα, χωρίς καν να με ενημερώσει και τα οποία ευτυχώς ποτέ δεν κατανάλωσα. Τα στοιχεία της στη διάθεση της τοπικής εφημερίδας με PM).

Είχα πάρα πολλούς λόγους να στενοχωρηθώ για το κρύωμά μου. Ένας από αυτούς (θα έλεγα ο βασικός αλλά κάποιοι θα με βρίσουν που ορίζω το συγκεκριμένο λόγο από όλους ως βασικό) ήταν ότι δε θα συμμετείχα στο σημερινό αγώνα 10 χλμ που γινόταν στα πλαίσια του 27ου Μαραθωνίου Αθηνών.

Και ενώ το είχα πάρει απόφαση, όσο πλησίαζε η Μεγάλη Μέρα τόσο μπρίζωνα. Δε μπορούσα με τίποτε να πω όχι. Ποιός κάθεται να περιμένει μέχρι του χρόνου; Αυοκαταστροφική τάση είναι; Συνειδητοποίηση των αντοχών σου, που λες εντάξει, τι άρρωστη, αντέχω 10 χιλιόμετρα; Δεν ξέρω. Πάντως το Σάββατο πήγαμε με τη Νατ στο Ζάππειο να προμηθευτούμε τα απαραίτητα συμπράγκαλα. Και ήταν πολύ ωραία γιατί, αν και λίγο τουριστικά, η ατμόσφαιρα ήταν τόσο μα τόσο γιορτινή και ξεσηκωτική που έστω και έναν ενδοιασμό να είχα για την Κυριακή, τον κατέρριψε.

Το Σαββατόβραδο, λοιπόν, έρχεται η Νατ να κοιμηθεί σε μένα για να ξεκινήσουμε πουρνό πουρνό από το σπίτι μου να πάμε στο Καλλιμάρμαρο.

Ξυπνήσαμε και οι δύο στις 6 από τη νεροποντή. Εγώ σκεφτόμουν ότι κανονικά θα έπρεπε να σηκωθώ να τραβήξω τις γλάστρες κάτω από το περβάζι για να μη σαπίσουν από το πολύ νερό αλλά φοβήθηκα μην ενοχλήσω τη Νατ, οπότε τις άφησα στην ησυχία τους. Ούτε στιγμή δε σκέφτηκα τα αθλητικά (καινούρια) παπούτσια της Νατ τα οποία αερίζονταν στο μπαλκόνι γιατί είχαν μια ατυχία στους 5κάθαρους δρόμους της πόλης μας!

Έβρεχε ακόμη στης 8 το πρωί ενώ η Νατ, ανέμελη, με ρωτάει: «τα παπούτσια μου σε τι κατάσταση λες να είναι;»

Αυτό σήμαινε: πάρτε το αμάξι, πήγαιντε στο σπίτι της Νατ, πάρτε άλλα παπούτσια, αφήστε εκεί το αμάξι, πάτε μέχρι τον ηλεκτρικό, πάρτε το τρένο που ποιος ξέρει σε πόση ώρα θα ερχόταν λόγω Κυριακής, κάντε αλλαγή μετρό, κατεβείτε Σύνταγμα και προχωρήστε και μέχρι το Καλλιμάρμαρο έτσι για ζέσταμα.

Για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε στο Καλλιμάρμαρο σαν κλόουν, την ώρα που μία γυναικεία φωνή ανακοίνωνε ότι σε 3 λεπτά κηρύσσεται η έναρξη του αγώνα. Εγώ φορούσα ένα μπλε πλαστικό αδιάβροχο και ταυτόχρονα κρατούσα και μια κλαρωτή ομπρέλα (ναι, ακόμη έβρεχε). Τι τρομερός συνδυασμός! Να μη μιλήσω για τα αδιάβροχα-μπανάνες που μοίραζε η adidas και το οποίο φόρεσε η Νατ την ώρα που εγώ μονολογούσα: Πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει;;

Δε θα αναλωθώ άλλο σε μας! Όλα στραβά και ανάποδα ξεκίνησαν αλλά καταφέραμε και τερματίσαμε ΚΑΙ δεν είμαστε και στο νοσοκομείο (εγώ ειδικά!) οπότε είμαστε περήφανες! Μπορούμε πλέον να κλείσουμε τα εισιτήρια για το 10άρι στη Λεμεσό, αφού πρώτα περάσουμε και μία από Άγιο Κοσμά!!

Λίγα λόγια για τους μαραθωνοδρόμους….Κάθε φορά που τους βλέπω συγκινούμαι τόσο μα τόσο πολύ! Κάθομαι και σκέφτομαι ότι μία φορά το χρόνο, η σημερινή μέρα θα έπρεπε να είναι μία ημέρα γιορτής για όλη την Αθήνα, αν όχι για όλη την Ελλάδα.

ΓΙΑΤΙ όλοι εμείς που δε μπορούμε να τρέξουμε αυτά τα 42χλμ δε μπορούμε για ΜΙΑ μέρα το χρόνο να πάρουμε τα ποδαράκια μας, να ξεκουνηθούμε και να πάμε να χειροκροτήσουμε αυτούς τους ανθρώπους; Ούτως ή άλλως μόνο το να βλέπεις τις διάφορες χιλιάδες διαφορετικές μορφές να περνάνε από μπροστά σου είναι ένα μάθημα ζωής.

Αντ’ αυτού κλεινόμαστε στο σπίτι και βρίζουμε που είναι κλειστοί οι δρόμοι. Καθίσαμε με το Μαριαννιώ τουλάχιχτον μία ώρα και χειροκροτούσαμε αυτούς τους ανθρώπους. Επί μία ώρα εγώ ήμουν βουρκωμένη, γιατί την έχω και εύκολη τη συγκίνηση, και φορούσα τα γυαλιά ηλίου μου. Και γούσταρα τρελά, και το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι δε μπορούσα να φωνάζω συνεχόμενα μπράβο είτε γιατί τα μίσα από αυτά έβγαιναν σπαστά είτε γιατί θα με έπιαναν κανονικά τα κλάματα.

Πάνω εκεί στο απόγειο της συγκίνησής μου πέρασε από μπροστά μας ένα παπακάθι της κοινωνίας και γυρνάει και μας λέει κάτι του στυλ: "Τι χειροκράτατε, κοιτάξτε τους έναν έναν, ούτε ένας Έλληνας δεν είναι, όλοι ξένοι, α στο διάολο". Όχι ότι πιστεύω σε κανά θεό αλλά το ότι θα έριχνα τέτοιο βρισίδι σε παπά, ούτε που είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Και λίγα του είπα. Και κρίμα που δεν έχω το χάρισμα του Κούκου μου να θυμάμαι αιωνίως φάτσες για τον βρίζω όποτε τον ξαναδώ στη ζωή μου. Το σίχαμα.

Θέλω να ξαναγυρίσω στους Μαραθωνοδρόμους για να κλείσω με τα ευχάριστα, αλλά δεν έχω λόγια. Είναι όλοι άξιοι και 'γω δεν ξέρω πόσων συγχαρητηρίων. Και το βλέπεις ότι δε ζητάνε από σένα τίποτ' άλλο παρά ένα χειροκρότημα και ένα κουράγιο για να τερματίσουν. Εδώ εμείς 10 χιλιομετράκια τρέξαμε και το κάθε χειροκρότημα και μπράβο μας έδινε κουράγιο για τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο ακόμη.

Πόσοι και πόσοι την ώρα που χειροκροτάγαμε και φωνάζαμε δε γύρισαν και μας είπαν: «Μπράβο σε ‘σας». Αν ήταν οπουδήποτε αλλού δε θα χρειαζόταν να πουν τίποτα τέτοιο γιατί θα θεωρούνταν αυτονόητο. Τόσο δύσκολο είναι ένα χειροκρότημα ρε γαμώτο;

Ούφ, μπράβο παιδιά και του χρόνου και άντε και στα δικά μας!

Υ.Γ. Αν έγραφα όοολα όσα ήθελα σε αυτό το ποστ θα έβγαινε 15 σελίδες και θα με βρίζατε, οπότε τα υπόλοιπα μπορείτε να τα προσθέσετε εσείς με κομεντάκια!