Όταν το παιδί ήταν παιδί βάδιζε με κρεμασμένα χέρια… Ήθελε να 'ναι ποτάμι το ρυάκι, και το ποτάμι ρέμα, κι η λιμνούλα, θάλασσα. Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν ήξερε ότι είναι παιδί…Όλα είχαν ψυχή γι' αυτό, κι οι ψυχές όλες… ήταν μία. Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν είχε γνώμη για τίποτα…Δεν είχε συνήθεια καμιά, καθόταν σταυροπόδι. Είχε τα μαλλιά ανάκατα και δεν έβγαζε καλή φωτογραφία.
Όταν το παιδί ήταν παιδί ήταν η εποχή που ρωτούσε αυτά που ακολουθούν. Γιατί εγώ είμαι εγώ και δεν είμαι εσύ; Γιατί είμαι εδώ και δεν είμαι εκεί; Πότε άρχισε ο χρόνος και που τελειώνει ο χώρος; Μήπως η ζωή κάτω από τον ήλιο είναι όνειρο μονάχα; Μήπως αυτά που βλέπω, που ακούω και μυρίζω είναι σημάδια ενός κόσμου που υπήρχε πριν απ' τον κόσμο μας; Υπάρχει αλήθεια κακό; Και άνθρωποι που είναι αληθινά κακοί; Πώς γίνεται Εγώ που είμαι Εγώ να μην υπάρχω πριν γίνω Εγώ; Και πώς κάποτε Εγώ, που είμαι Εγώ δε θα 'μια πια αυτός που είμαι;
Πάνε δέκα χρόνια τώρα που κατέχει την πρώτη θέση στις αγαπημένες μου ταινίες και καμιά άλλη ως τώρα δεν έχει καταφέρει να πάρει τη θέση της...
Πρόσφατα έτυχε την αναφέρουμε και να την ξανασυζητήσουμε πολύ.
Και όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει όταν πολυ συζητάς κάτι, σε εκείνη τη βόλτα μου στα Εξάρχεια έπεσα πάνω σε αυτό:
Πρόσφατα έτυχε την αναφέρουμε και να την ξανασυζητήσουμε πολύ.
Και όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει όταν πολυ συζητάς κάτι, σε εκείνη τη βόλτα μου στα Εξάρχεια έπεσα πάνω σε αυτό:
Θα την δοκιμάσω :)
ReplyDelete