4η Στάση: Νίσυρος

Ο χρόνος κυλά. Γι΄αυτό τα μέρη που αγαπάς πρέπει να τα επισκέπτεσαι ξανά και ξανά μέχρι να νιώσεις ότι τα χόρτασες. Αν ποτέ συμβεί αυτό...

(αυτό το ποστ άργησε γιατί δεν ήξερα ποιες φωτογραφίες και ποιες λέξεις να διαλέξω...)

Τη Νίσυρο την επισκέφτηκα πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2007.
Φεύγοντας μου άφησε την αίσθηση ερωμένης που δεν πρόλαβες να ευχαριστηθείς.
Γι' αυτό λοιπόν φέτος άρχισα από νωρίς να πρήζω τον Κούκο να την ξανα επισκεφτούμε...
Μου 'χε λείψει το καφενείο του Αντρίκου,
η Γεροντοκόρη =P, η Παχιά, η θέα του ηφαιστείου που σε πλημμυρίζει δέος και οι ζωγραφιές που ξεπηδάνε με το που στρίβεις στο οποιοδήποτε σοκάκι.
Να 'μαστε λοιπόν, 2 ώρες απόσταση από την Τήλο, να κατεβαίνουμε από τον Πρωτέα στο Μανδράκι...

Μέχρι να ανέβουν οι φωτογραφίες να σας πω ότι σύμφωνα με τη μυθολογία η Νίσυρος είναι ο βράχος που απέσπασε ο Ποσειδώνας από την Κω και τον πέταξε εναντίον του γίγαντα Πολυβιώτη.

Νίσυρος by day:



(κακοπέραση: ο ήλιος να σε βαράει ντάλα, ο θόρυβος από το κύμα που σκάει να σου τρυπάει τα τύμπανα, τα χρώματα της θάλασσας να σε τυφλώνουν, άσε που σε αυτές τις σεζλονγκ σίγουρα θα πιάνεται η μέση σου...)


Νίσυρος by night:


Μανδράκι, λοιπόν. Καπνά όχι από όπου κι όπου αλλά από το εξειδικευμένο και ατμοσφαιρικό καπνοπωλείο:

Περιπλανήσεις στο Μανδράκι:




κάθε πόρτα και παράθυρο και από μία ζωγραφία:

όταν κουραστείς μπορείς να γευτείς σουβλάκια σε σουβλατζίδικο με αισθητική:

Από τις παραπάνω φωτογραφίες θα σου χει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι το Μανδράκι είναι όλη η Νίσυρος. Αλλά όχι. Υπάρχουν ακόμη οι Πάλλοι, ο Εμπορειός, η Νικιά, και το ηφαίστειο.

Το ηφαίστει που είναι αληθινό ηφαίστειο. Όχι σαν τη μούφα της Σαντορίνης. Με μικρούς κρατήρες ολούθε να βράζουν, να κοχλάζουν και να βρωμάνε και να σου προκαλούν δέος για τη δύναμη της φύσης. Να ξέρεις ότι ένα στραβοπάτημα αρκεί και πάει, έβρασε το ποδαράκι σου:

και λόγω του ηφαιστείου βρίσκεις και καταστήματα beaute. Φυσική σάουνα:

(εντός αυτής της σάουνας είχαμε την τύχη το '07 να γνωρίζουμε τη Ρ. και τη Γ. και να απολαύσουμε ακόμη περισσότερο τις διακοπές μας =)

Φέτος η Ελένη, που κοντεύει να γίνει μόνιμη κάτοικος της νήσου, μας έστειλε και στην παραλία με τις σπηλιές:

(μην πολυσκαλίσεις τις σπηλιές! Αποσυντίθενται εύκολα!:)

Το μονοπάτι για την Παχιά, είτε κοιτάς προς τα πάνω την υφή και τα χρώματα των πετρωμάτων, είτε προς τα κάτω την γκρεμίλα και τη θάλασσα, καταπληκτικό. Όσες φορές κι αν το διασχίσεις δε νομίζω ότι το χορταίνεις...

ώσπου σε κάποια στροφή του μονοπατιού σου 'ρχεται η αποκάλυψη:

όταν πλέον φτάσεις εκεί, φυτεύεσαι στην άμμο και ξανακουνιέσαι μόνο όταν νιώσεις ότι αρχίζεις να πεθαίνεις από αφυδάτωση....
και στα δικά σας!

3η Στάση: Τήλος

Όταν ένας έστω και λίγο hardcore free camper φτάνει στην Έριστο, παθαίνει ένα σοκ.

Πρώτα απ' όλα, ο δρόμος (αν και χωματόδρομος) καλύπτει σχεδόν ολόκληρο το πλάτος της παραλίας. Το αποτέλεσμα είναι οι σκηνές να στήνονται ακριβώς κάτω από εκεί που περνάνε τα αμάξια. Μπορεί να έχει λίγη σχετικά κίνηση αλλά το αμάξι δεν παύει να είναι αμάξι.
Εκτός του ότι αν δεν περπατήσεις έστω και 5 λεπτά κακοτράχαλο μονοπάτι για να φτάσεις στην παραλία-σπίτι σου δεν μπορείς να αισθανθείς ότι κάνεις διακοπές.

Δεύτερον, το τόσο οργανωμένο του όλου πράγματος έχει προσελκύσει κόσμο ο οποίος δεν θέλει ακριβώς να κάνει διακοπές και camping αλλά να πραγματοποιήσει το όνειρο του: ένα σπίτι δηλαδή δίπλα στη θάλασσα. Έτσι, δεν είναι λίγα τα κρούσματα όπου βλέπεις τζιπ, φορτηγάκια και γενικά όλων των ειδών τα τετράτροχα, ξέχειλα από πράγματα. Φτάνουν στην παραλία, καβατζάρουν το χώρο τους και αρχίζουν να στήνουν σκηνές από 10 έως 50 τετραγωνικά μέτρα.

Τα ματάκια μας είδαν (σε υποτίθεται low season) σκηνή-ντουλάπα, ξύλινη κρεμάστρα και τύπο με πριονι να την πριονίζει για να την φέρει στις διαστάσεις του δέντρου όπου ήθελε να την κρεμάσει και γενικά διάφορα πράγματα τα οποία εγώ προσωπικά αν ήθελα να τα πάρω μαζί μου στις διακοπές θα έμενα σπίτι μου.

Συναντήσαμε φυσικά τον κλασικό τύπο παραλιάρχη (ο όρος είναι κλεμμένος από την Ελένη Μπ. αλλά λατρεύτηκε και υιοθετήθηκε), ο οποίος αφού έχει καταλάβει 10 τμ παραλίας, φτιάχνοντας κουζίνα, ντουζιέρα, έχοντας απλώσει το ράντζο του και όοοολα του τα κατσαρολικά, τσιτώνει το ραδιόφωνο με σκυλάδικα πάνω από αυτιά όποιο άτυχου ανυποψίαστου πάει να κάτσει δίπλα του, για να τον διώξει. Τι να κάνεις. Παντού υπάρχουν αυτά. Γιατί όχι και στην Έριστο.

Το θέμα είναι ότι μετά το πρώτο σοκ, συνηθίζεις, εγκλιματίζεσαι και αρχίζεις να απολαμβάνεις τις διακοπές σου:

Όχι τόσο την παραλία της Έριστου

όσο την Κόκκινη παραλία η οποία συνδυάζει και το απαραίτητο περπάτημα σε κακοτράχαλο μονοπάτι που προαναφέραμε και την απομόνωση και τη σκία και την ομορφιά του τοπίου. Τι άλλο θες δηλαδή;

Γενικότερα το περπάτημα, θες δε θες, θα το ρίξεις μιας και τα δρομολόγια των λεωφορείων δεν είναι και το πιο βολικό πράγμα στον κόσμο. Έτσι, αναγκάζεσαι να πηγαίνεις με τα πόδια από την Έριστο στο Μεγάλο Χωριό. Το Μεγάλο Χωριό δεν έχει κάτι άλλο πέρα από μια ταβέρνα και το καφενείο της κυρά Σοφίας, όπου αν είσαι τυχερός θα πετύχεις ένα μάτσο μπαρμπάδια να μιλάνε μεταξύ τους στα ιταλικά και μόνο ενώ εσύ θα αναρωτιέσαι τι άραγες συμβαίνει. Το δε καφενείο (το οποίο είναι σε ταράτσα τουτέστιν πρόκειται για roof garden) βλέπει στο τέλειο προαύλιο της εκκλησίας και οι τιμές έχουν κολλήσει στο 90.

Το Μικρό Χωριό αξίζει να το επισκεφτείς μία φορά αλλά κατά προτίμηση πρέπει να έχεις δικό σου μεταφορικό μέσο για να την κοπανήσεις κατευθείαν αν φρίξεις από το μπαράκι που βρίσκεται εκεί. Αλλιώς θα πρέπει να βουλώσεις τα αυτιά σου και να κάτσεις εκεί εξαρτημένος από τα δρομολόγια του βαν που έχει βάλει το εν λόγω bar (και πάλι δενν πάει στην Έριστο παρά μόνον στα Λιβάδια). Αν τυχόν αποφασίσεις να πας στο Μικρό Χωριό με τα πόδια και εκεί που δεν υπάρχει πλέον κανένα φως, ένα πρόβατο αρχίσει να βελάζει μανιασμένα και να τρέχει παράλληλα με σένα, ΝΑ ανησυχήσεις. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ προϋπόθεση αν είσαι με παρέα και πας με τα πόδια: να λες τρομακτικές ιστορίες.

Παραλία Πλάκας: Το καλό του ότι ο δήμαρχος προωθεί το free camping (και την τηλειατρική αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) είναι ταμπέλες σαν κι αυτή εδώ, που για πρώτη (ίσως και τελευταία) φορά στη ζωή σου σε κάνουν να νιώθει νόμιμος! Και με απόφαση διοικητικού συμβουλίου παρακαλώ.

Στις 27 Ιουλίου είναι του Αγίου Παντελεήμονα. Έτσι στις 25 και στις 26 έχει πανηγύρι και διανυκτέρευση αν θες στο τεράστιο και εντυπωσιακό μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα. Αξίζει τον κόπο να το επισκεφτείς. Οι ντόπιο θα προσπαθήσουν να σας αποτρέψουν από το να πάτε στο πανηγύρι και στις 25 του μήνα. ΜΗΝ τους ακούσετε.

Στις 28 έχει τις λεγόμενες Κούπες. Γιορτή με όργανα και μουσκές και το έθιμο της κούπας: ξεκινάει μια γυναίκα να χορεύει κρατώντας στο ένα χέρι την περίφημη κούπα και οι άντρες πάνε τις γυναίκες τους, τις κόρες τους, τις αδερφές τους, τα θηλυκά που τους περιτριγυρίζουν τέλος πάντων, ρίχνουν λεφτά στην κούπα (η κουτσομπόλα του νησίου σημειώνει με το μάτι πόσα ρίχνει ο καθένας) και δίνουν την κούπα στη δική τους γυναίκα, η οποία την χορεύει μέχρι να φτάσει η επόμενη. Η διαδικασία συχνά δεν είναι τόσο ρομαντική όσο σας την περιέγραψα. Η κούπα αλλάζει θέση με ταχύτατο ρυθμό και δεν είναι λίγες οι στιγμές που οι γυναίκες τείνουν να μαλλιοτραβηχτούν για το ποια θα χορέψει την κούπα. Το θέαμα γενικά πάντως είναι πολύ συγκινητικό αν είσαι τυχερός και δεν πετύχει το βλέμμα σου τον παπά μέσα σε κάποιο δωματιάκι να αδειάζει την κούπα και να μετράει τις εισπράξεις της βραδιάς.

2η Στάση: Κως

Η Κως δεν είναι το νησί το οποίο θα διάλεγα να πάω για διακοπές. Μιας όμως και ο θαλάσσιος δρόμος μου με πήγε προς τα κει (δεν αναγκάστηκα εδώ που τα λέμε, τα 'θελα και τα 'παθα) είπα να σας το αναφέρω.

Πέρα από την εντυπωσιακή χώρα με τους φοίνικες τα κάστρα, τις τάφρους και τους ποδηλατόδρομους (!!) η Κως είναι ένα τουριστικό έκτρωμα. Στρωμένη ξαπλώστρες, με γιαγιάδες, παππούδες, παιδάκια, Έλληνες και ξένους να σε κυνηγάνε, να σε πιάνουν σχεδόν από το χέρι και να στριγκλίζουν μέσα στο αθώο σου τυμπανάκι: free sunbeeeeedsssss!

Στα εστιατόρια μία από τα ίδια, να εκθειάζονται τα μεγέθη των χάμπουργκερς, οι φραπέδες με τις χιλιάδες γεύσεις και τα τεράστια ποτήρια μπύρας. Άπειρα τουριστάκια να ξεφυτρώνουν από παντού διψασμένα, ξελιγώμενα θα έλεγα, για κραιπάλες, αλκοόλ, σεξ και ό,τι άλλο προκύψει.

Παρόλ' αυτά, αν μέσα σου γνωρίζεις ότι είσαι εκεί περαστικός και μόνο, μπορείς να το απολαύσεις παρατηρώντας τις ταμπέλες στα μαγαζιά και τον κόσμο, είτε αυτός είναι τουρίστας είτε εργαζόμενος.

όχι, δεν πρόκειται για μαρκίζα χρεωκοπημένου παλιού εστιατορίου στην Κω. Πρόκειται για εν ενεργεία μαγαζί, εν έτη 2010.

και για όποιον δεν κατάλαβε, έχουμε και τη μετάφραση.

Θα μετανιώνω για πάντα: που δεν φωτογράφισα το bar-cafe: Ταρζάν που είχε για υποδοχή έναν ηλιοκαμένο, νταβραντισμένο, τύπο παρέα με την Τζέην. Για να μην περιγράφω την ενδυμασία τους ήταν ακριβώς όπως στην παρακάτω φώτο αλλά σε live edition.

Τα τραπεζομάντηλα στο εν λόγω μαγαζί ήταν φυσικά ασορτί λεοπάρ υφάσματα.

Τέλος, ο bob είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Τα βλέπει όλα και σαστίζει.

Υ.Γ. Η συναυλία του Σ.Μ. λόγω της οποίας έγινε και η στάση στο νησί ήταν πολύ καλή αν και για άλλη μια φορά υπήρχε θέμα με την ώρα (νισάφι) και 12.20 ήταν όλα μαζεμένα, τακτοποιημένα στις θήκες τους και σχεδον τοποθετημένα στο πουλμανάκι. Ο κόσμος άργησε πολύυυυ να πάρει μπρος αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά.

1η στάση: Πήλιο

Μέχρι να φτάσουμε στον Άη- Γιάννη κάναμε ολόκληρο το γύρο του Πηλίου. Αν δεν καθυστερούσαμε όμως τόσο δε θα πετυχαίναμε την εκπληκτική αυτή θέα του Βόλου την οποία θα μπορούσαμε να καθόμαστε να κοιτάμε όλο το βράδυ...

ούτε θα συναντάγαμε τόσες πολλές περίεργες αλεπουδίτσες να συζητάνε μεταξύ τους: "επισκέπτες στο χωριό" "προς τα πού πηγαίνουν άραγε;" κ.ο.κ.

Ένα από τα εκπληκτικά του Πηλίου είναι τα άπειρα μονοπάτια του. Από οπουδήποτε ξεκινάει και ένα και δεν έχεις παρά να το ακολουθήσεις. Βέβαια υπάρχει η πιθανότητα από κάποιο σημείο και μετά να αισθάνεσαι ότι κάπου εκεί θα αφήσεις τα κοκαλάκια σου, αλλά τελικά το ξεπερνάς και συνεχίζεις, συναντώντας διάφορες εκπλήξεις...

Εκπλήξεις όχι πάντα ευχάριστες. Όπως αυτό εδώ το ταπεινό σπιτάκι. Φυσικά και είναι νόμιμο. Δε θέλω να ακούω βλακείες!

Λίβα έλεγαν και έναν καθηγητή μου στο μεταπτυχιακό. Όποιος ξέρει τι σχέση μπορεί να έχει η παρακάτω βραχογραφία μαζί του, παρακαλώ να με ενημερώσει.

Φυσικά και όσες φορές, όσο κοντά και αν βρισκόμουν στον Κισσό, οι δρόμοι με οδηγούσαν μακριά απ' αυτόν. Πλέον έχω συμβιβαστεί με τη μοίρα μου, η οποία δεν μου το έχει να πάω σε αυτό το χωριό. Θα λάβει στο μυαλό μου διαστάσεις Ατλαντίδας και έτσι θα το σκέφτομαι. Τι να κάνουμε...