Freeday is coming to Town...!

(κλικ για μεγέθυνση)

Πριν λίγες μέρες έγραφα σε ένα άρθρο ότι φέτος εύχομαι ο Άη Βασίλης να αφήσει τα ταρανδάκια του να ξεκουραστούν και να μοιράσει τα δώρα με το ποδήλατό του.
Ε, λοιπόν πρώτη φορά στη ζωή μου είδα την ευχή μου να πραγματοποιείται τόσο άμεσα.

Την Παρασκεύη, χιλιάδες ποδηλάτες φόρεσαν τα αηβασιλίτικά τους, πήραν τις τσάντες με τα δώρα τους και συγκεντρώθηκαν, όπως πάντα, στο Θησείο.
Εκεί, το πουλμανάκι από τα χωριά sos γέμισε μέχρι επάνω με φαγώσιμα, παιχνίδια, ρούχα και παπούτσια. Ήταν μια απόλαυση να παρακολουθείς πότε έναν Άη Βασίλη, πότε ένα ξωτικό, ακόιμη και μία γαλοπούλα αλλά και ένα αγγελάκι να παραδίδουν την τσάντα με τα δώρα τους στον οδηγό του πούλμαν. Άμεσα και απλά. Χωρίς διαμεσολαβητές. Αν μη τι άλλο, συγκινητικό.

Γι' άλλη μία φορά οι freeday με εξέπληξαν. Για το πως μία οργάνωση μη κατευθυνόμενη από κανενός είδους πολιτική διάθεσή ή κερδοσκοπικό κίνητρο μπορεί να δράσει τόσο οργανωμένα και να κινητοποιήσει τόσο κόσμο.

Μόνιμος σκοπός, φυσικά, η ποδηλατοβόλτα. Γιατί στόχος δεν ήταν η φιλανθρωπική πράξη. Αυτό αποτέλεσε μόνο ένα μέρος την προχτεσινής μέρας. Στόχος ήταν όπως πάντα η βόλτα, η χαλάρωση και η διασκέδαση. Σε χριστουγεννιάτικο κλίμα!

Πώς να μη σου φτιάξει αστραπιαία η διάθεση όταν αντικρίζεις το Θησείο πλημμυρισμένο με ποδήλατα, ντυμένα χριστουγεννιάτικα. Λαμπάκια, γιρλάντες, χριστουγεννιάτικα δέντρα περίτεχνα στερεωμένα και φυσικά όλοι με τουλάχιστον ένα καπέλο Άη Βασίλη. Οι μοναδικοί που δεν χαίρονται είναι οι οδηγοί των αυτοκινήτων. Τι να κάνουμε. Οι ποδηλάτες δεν χαίρονται όλες τις υπόλοιπες μέρες της εβδομαδας με τα αυτοκίνητα. Όποτε μία μέρα ας δυσαρεστήσουμε τους οδηγούς. Δεν έγινε και τίποτα.

Όσοι δεν έχετε ποδήλατο (ακούτε Μαιρούκο και Θοδωρή;) αξίζει να πάρετε μόνο και μόνο γι' αυτές τις Παρασκευές.

Τέλος, ας συνειδητοποιήσουν οι "επαγγελματίες"¨ποδήλάτες οτι τα freeday είναι Β Ο Λ Τ Ε Σ. Γι' αυτό ας σταματήσουν να γκρινιάζουν για τους αργούς ρυθμούς και τις αναγκαστικές συχνές στάσεις. Δεν τους υποχρεώνει άλλωστε κανείς να συμμετέχουν!

Η Ευτέρπη μετά από πολύ καιρό συμμετείχε πάλι και αυτή στο Freeday. Πήρε την τσάντα της του Άη-Βασίλη, στολίστηκε και συνάμενη κουνάμενη έκανε βόλτες σε όλο τον κέντρο, διέσχισε την Συγγρού, την λεωφόρο Αμφιθέας και άλλους δρόμους που δεν γνώριζε και γύρισε πάλι πίσω! =)

Μέσα στη θάλασσα

Καθένας είναι μια πληγή
κι ένα παράπονο κρυφό στάζει σαν βρύση
και περιμένει την στιγμή
που όρθιος θα σηκωθεί και θα το τραγουδήσει.

Καθένας είναι μια πηγή
που περιμένει να εκραγεί να βγει και να κυλήσει
κι από ψηλά μόλις την δει
την θάλασσα σαν εραστής διψάει να συναντήσει.

Κάποτε εγώ κι εσύ θα βγούμε δεν μπορεί
κάτω στη θάλασσα
θα διαλυθούμε μαζί όπως ορμάει η βροχή
μέσα στη θάλασσα

Δεν θα ’μαι εγώ το σφυρί δεν θα ’σαι εσύ η πληγή
θα ’μαστε η θάλασσα
Δεν θα ’μαι εγώ η πληγή δεν θα ’σαι εσύ το σφυρί
θα ’μαστε θάλασσα.

Ποίηση: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Νίκος Βελιώτης

Dans la solitude des champs de cotton

Μερικές φορές ένας τίτλος είναι αρκετός για να πει όλα όσα θες, χωρίς εσύ να χρειάζεσαι παραπάνω λόγια! =)

Stomp: where every sound is music!

Χρήσιμες πληροφορίες: Γεννήθηκαν το 1991 στο Brighton, από τους Βρετανούς Luke Cresswell και Steve McNicholas, και τους βάφτισαν STOMP, που σημαίνει χτυπάω δυνατά το πόδι.

Γιατί οι Stomp είναι καταπληκτικοί: γιατί είναι μουσικοί, χορευτές, ηθοποιοί, ζογκλέρ και ακροβάτες ταυτόχρονα. Και είναι και όλοι τους κουκλιά! Εκτός από κουκλιά είναι και παιδιά. Γιατί παίζουν επί σκηνής μπάσκετ και μπουγέλο και τολμάνε να βρέξουνε και τις κυρίες της πρώτης σειράς, που έχουν πληρώσει 65€ το εισιτήριο, χωρίς να φοβούνται μην φάνε ξύλο!

Θα μου πείτε: "καλά ήρθες εν έτει 2010 να μας μιλήσεις για τους Stomp; Να μας μίλαγες το 2000 να πούμε τι τρομερή ανακάλυψη!" Τι να κάνουμε ρε παιδιά! Εγώ το 2000 δεν ήξερα καν τι είναι το ίντερνετ! Άσε που από τότε τους έβλεπα σχεδόν κάθε χρόνο να έρχονται στην Ελλάδα και δεν είχα καταφέρει να πάω! Σήμερα όμως σαν από μηχανής θεός έπεσε στα χέρια μου μια προσκλησούλα και να 'μαι πάνω στην Ευτέρπη καρφί για το badminton!

Εντάξει. Δεν έχω λόγια. Περίμενα ότι θα κουραστώ. Περίμενα ότι από κάποιο σημείο και μετά θα γύριζε το κεφάλι μου από την πολύ φασαρία! Όχι! Κάθε κομμάτι ήταν καλύτερο από το προηγούμενο! Σκούπες, σπίρτα, αναπτήρες, κατσαρόλες, νεροχύτες, σκουπιδοντενεκέδες- σε μία σκηνή που από μόνη της είναι μία αισθητική απόλαυση- όλα παίζουν μουσική!

Όλα αυτά, στημένα σε πλαίσια μουσικοθεατρικής παράστασης, με το θεατή να γίνεται ενεργό μέλος. Θα πείτε πάλι ότι ναι, έχει γίνει κι αυτό τρελή μόδα με τη συμμετοχή του θεατή! Δεν είναι παντού τα πράγματα ίδια όμως! Όταν βλέπεις ένα ολόκληρο θέατρο, γεμάτο, να χειροκροτάει με πάθος, να ξεκαρδίζεται και να προσπαθεί να πιάσει, ενίοτε άπιαστους ρυθμούς, τότε κάτι διαφορετικό συμβαίνει!

Φώτα και σκηνικά απόλαυση! Η μουσική τους έκπληξη από την αρχή μέχρι το τέλος και η σκηνοθεσία πετυχημένη εκατό τα εκατό. Μέχρι και ο τρόπος που αντικαθιστούν όσα ... μουσικά όργανα καταστρέφονται κρύβει μία ολόκληρη φιλοσοφία που σε κάνει να το απολαμβανεις.

Μοναδικό défaut (κατ' εμέ πάντα): το νούμερο με τις βηχοροχάλες (για μένα που και μόνο η σκέψη μου φέρνει αηδία) θα μπορούσε να λείπει χωρίς καθόλου να μου λείψει. Αλλά κάτι τέτοια είναι απλά για να υπενθυμίζουν ότι η απόλυτη τελειότητα δεν υπάρχει. Άσε που όταν ένα ολόκληρο θέατρο αρχίζει να βήχει συνειδητοποιείς ότι ο βήχας είναι σαν το χασμουρητό: μεταδοτικός.

Τα εισιτήρια ξεκινάνε από 25€: μη λες κουβέντα. Το εισιτήριο για τον Αλκίνοο στον passport που παίζει ΜΟΝΟΣ του κάνει 20€. Άλλωστε οι stomp έχουν καθημερινές απώλειες υλικών! Ξεκινάνε να παίζουν με μια σκούπα ενάμιση μέτρο και οταν τελειώνει το κομμάτι έχει μείνει 30 σαντιμέτρ! Τους προλαβαίνετε μέχρι την Κυριακή 5 Δεκέμβρη!

Περί χασαπικής

Ο Κούκος αγαπάει τον χασάπη μας. Όχι. Μην πάει ο νους σας σε διάφορα πονηρά.
Είναι καθαρά χασαπική αγάπη. Τον αγαπάει που είναι καλός, χαμογελαστός,
ευγενικός και εξυπηρετικός.
Αν και, μεταξύ μας, πιστεύω ότι αυτό που έχει παίξει καθοριστικό ρόλο είναι τα λουκάνικα που του κάνει δώρο κάθε φορά που πάει για να ψωνίσει.
Ο χασάπης μας -επειδή δεν είναι ένας όποιος κι όποιος χασάπης- έχει στο χασάπικό του τυπωμένες κόλλες Α4 που από τη μία πλευρά έχουν ένα αφιέρωμα που του έχει κάνει γνωστή free press εφημερίδα και από την άλλη συνταγές μαγειρικής. Συνταγές με κρέας φυσικά. Ο Κούκος επιμένει να έχουμε τη φωτογραφία του χασάπη μας στο ψυγείο.

Τι να κάνουμε. Στις σχέσεις πρέπει και οι δύο να κάνουν υποχωρήσεις.
Πριν από λίγο που πήγα να ανοίξω την κατάψυξη να πάρω παγάκια για ένα ποτό, το μάτι μου έπεσε στο καινούριο φυλλάδιο που προστέθηκε στην πόρτα της κατάψυξής μας:


Πόσο σουρεάλ ακόμη μπορεί να γίνει αυτό το σπίτι αναρωτήθηκα;

(παραθέτω εδώ την συνταγή μπας και φάνει χρήσιμη σε κανέναν γκουρμεδιάρη. Γιατί σε μας αποκλείεται!!)

Καροτissimo!

Αυτά είναι τα καρότα από ένα οικογενειακό ποταπό μποστανάκι:

Αυτά τα είναι τα καρότα που αγοράστηκαν από ένα συνοικιακό σουπερ μαρκετ.

Αισθάνεστε και εσείς ότι κάτι δεν πάει καλά;
(θα μου πείτε, σιγά το νέο. Εντάξει, είπα να το αναφέρω)

17Ν: Φέτος, χωρίς λόγια

με χρονολογική όμως σειρά...

Μην παίζεις με τα χώματα

Εγώ από θέατρο δεν ξέρω. Έτσι κάθε φορά που ξεκινάω να πάω (1-2 φορές το χρόνο) αναρωτιέμαι αν έχω διαλέξει την σωστή παράσταση ή αν θα χάσω απλά τον χρόνο μου, χωρίς να καταλάβω τίποτα απ' όσα συμβαίνουν στη σκηνή.

Την Στέλλα Βλαχογιάννη την "γνώρισα" μέσα από το Ιατρείο Ασμάτων, όπως μάλλον και πολύς άλλος κόσμος. Ήταν έρωτας κεραυνοβολος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι τα μεσάνυχτα κάθε Τετάρτης ήμουν καρφωμένη στο ραδιόφωνο για να ακούσω την εκπομπή της. Πήρα το βιβλίο της, με αποσπάσματα από την ραδιοφωνική εκπομπή και το διάβαζα σε δόσεις γιατί όλο μαζί δεν αντεχόταν. Από τη μία ήθελες να το ρουφήξεις και από την άλλη σε έπνιγε και έπρεπε οπωσδήποτε να κάνεις διάλειμμα. Άλλες φορές μικρό και άλλες μεγάλο, ανάλογα με την ψυχολογική σου κατάσταση.

Όταν άκουσα ότι στο studio Μαυρομιχάλη παίζεται το "Μην παίζεις με τα χώματα", βασισμένο στο Ιατρείον Ασμάτων, σκέφτηκα ότι θα πήγαινα ασυζητητί. Αν μη τι άλλο, αν η παράσταση ήταν μούφα, τουλάχιστον θα παρακολουθούσα κάμποση ώρα απαγγελία ποίησης, σκέφτηκα.

Για να διαβάζετε λοιπόν αυτό εδώ το ποστ, σημαίνει ότι αποζημιώθηκα και με το παραπάνω.

Οι τρεις ερμηνεύτριες (Θεοδώρα Σιάρκου, Ειρήνη Μουρελάτου, Σοφία Καραγιάννη) ήταν πραγματικά εκπληκτικές. Μπορεί η ελληνική τηλεόραση να πάσχει αλλά από θέατρο καλά πάμε, σκέφτεσαι. Οι επιλεγμένοι μονόλογοι ήταν καθαρός ποιητικός λόγος. Ήταν επίσης από τις λίγες φορές που παρατηρούσα τον ρόλο των αντικειμένων πάνω στη σκηνη. Λιτά και απέριττα. Συνειδητοποιούσες ότι αν κείμενο, ηθοποιοί και σκηνογράφος έχουν το χάρισμα, τότε άνετα μπορείς να παρακολουθείς ένα σακάκι να πηγαινοέρχεται στη σκηνή και να νομίζεις ότι είναι ένας άντρας που πάει πάνω κάτω.

"Δεν ξέρω αν είστε από τους ανθρώπους που θυμούνται σε ποιο μέρος άφησαν και από κάποιο μέλος του σώματός τους, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον αν μαθαίναμε έτσι την γεωγραφία..."

Ποίηση, αφαιρετικός λόγος, σουρεαλισμός, συμβολισμός, χιούμορ και η απώλεια σε όλο της το μεγαλείο να απλώνεται στον χώρο και να σε κατακλύζει. Αν είστε από τους ανθρώπους που όταν κλαίνε ή δακρύζουν σε δημόσιους χώρους εύχονται να ανοίξει η γη να τους καταπιεί, πιάστε μια γωνίτσα και μην ανησυχείτε καθόλου: όλοι θα είναι στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με σας!

Και να θυμάσαι: να μην παίζεις με τα χώματα. Γιατί τα χώματα είναι το πρωτογενές υλικό: αυτό απ' όπου προερχόμαστε, αυτό όμως και στο οποίο καταλήγουμε. Τα χώματα είναι η παιδική μας ηλικία είναι όμως και ο θάνατος. Μπορεί να είναι βρόμικα αλλά και καθαρά πολύ. Η όμορφη αλλά ταυτόχρονα και η άσχημη πλευρά της φύσης (μας).

Είδαμε φως και μπήκαμε!

Σήμερα το βράδυ οι atenistas μαζεύτηκαν στην πλατεία Κοτζιά για να διαμαρτυρηθούν με τον δικό τους τρόπο για την κατάσταση που επικρατεί στο κέντρο της πόλης...

Για να είμαι ειλικρινής εμένα προσωπικά, το σκηνικό δεν με είχε πείσει και πάρα πολύ να συμμετάσχω... Αν μην τι άλλο όμως, η εικόνα κάμποσων δεκάδων ανθρώπων με κεριά, έξω από το δημαρχείο θα ήταν ένα ενδιαφέρον θέαμα.


Για να καταφέρω να φτάσω μέχρι την Πλατεία Κοτζιά χρειάστηκε να προσπεράσω τουλάχιστον 3-4 άτομα που έτειναν τα γυμνά τους μπράτσα προς έναν άλλον που ετοίμαζε τις σύριγγες, να ανεβοκατέβω πολλές φορές τα πεζοδρόμια -με το ακόμη κουτσό μου πόδι- αφού οι ευσυνείδητοι οδηγοί δεν αποφάσιζαν αν θα αφήσουν όλατα αμάξια τουςπάνω στο πεζοδρόμιο ή όλα κάτω, να πηδήξω στοίβες με σκουπίδια παντός είδους που μου έκλειναν το δρόμο και να αντικρύσω τη βιτρίνα ενός καταστήματος μέσα στα αίματα. Ε, μετά από όλα αυτά, σκέφτηκα ότι όλη αυτή η διαμαρτυρία ίσως να είχε και κάποιο νόημα.
(Α! Ξέχασα να σας πω! Σε λίγες ώρες από τη στιγμή που τα γράφω όλα αυτά είναι εκλογές! Και ο νέος δήμαρχος θα λύσει στο άψε σβήσε αυτή την κατάσταση. Οπότε υπό αυτή την οπτική η σημερινή συγκέντρωση δεν είχε κανένα μα κανένα νόημα!)


Τέλος πάντων. Η ουσία είναι ότι Σάββατο βράδυ η πλατεία Κοτζιά ήταν γεμάτη, ο κόσμος χαρούμενος και το θέαμα με τα κεριά πολύ όμορφο αν και η όλη ατμόσφαιρα που είχε φτιαχτεί θύμιζε λίγο Μεγάλη Παρασκευή!


Διάλογοι:

- Σκέψου κάτι καλό να πούμε σε κανέναν τουρίστα άμα ρωτήσει γιατί γίνεται όλο αυτό εδώ σήμερα!
- Θα πούμε ότι πέθανε ο δήμαρχος και ότι όλοι αυτοί εδώ είναι φίλοι, γνωστοί του και ψηφοφόροι του!
♣ ♣ ♣

- Κλαίτε και 'σεις; Ήταν συγγενής σας;
- Ήταν καλός ο μακαρίτης.
- Εμένα μου άφησε και κάτι.
♣ ♣ ♣
- Σαν Μεγάλη Παρασκευή είναι.
- Δηλαδή μεθαύριο ψήνουμε;
♣ ♣ ♣
- Είναι όντως σαν Μεγάλη Παρασκευή. Στην πορεία όλοι σκορπάνε. (για την πορεία που θα πήγαινε μέχρι Πλ. Βάθης).

Το 'να πόδι νίβει τ' άλλο

Είναι μερφικώς αποδεδειγμένο ότι όταν θα έχεις χτυπήσει το ποδάρι σου και δεν θα μπορείς να κουνηθείς, σχεδόν ούτε καν να αυτοεξυπηρετηθείς, θα είναι η περίοδος που θα έχεις τις περισσότερες δουλειές, τις περισσότερες κοινωνικές εκδηλώσεις, τα περισσότερα ταξίδια, τα πιο δύσκολα μαθήματα στα ισπανικά που ΔΕΝ πρέπει να χάσεις, τα γενέθλιά σου και ταυτόχρονα θα σου έρχεται μία ιδέα ανά δευτερόλεπτο για κάτι έξυπνο, όμορφο και δημιουργικό που όμως θα έχει να κάνει με... κίνηση, θα απαιτεί δύο πόδια, γενικά θα είναι κάτι που θα πρέπει να μπει στα προσεχώς γιατί δεν θα μπορεί να υλοποιηθεί αυτή την περίοδο...

Δεν έχεις παρά μόνο μία επιλογή: να αποδεχτείς την κατάσταση, να κάτσεις στα αυγά σου και να βάλεις ένα μεγάλο Χ σε αυτή την εβδομάδα του ημερολογίου, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Γενικότερα, σε αυτή την περίπτωση, η mot-clé που μαθαίναμε και στα γαλλικά είναι η ΥΠΟΜΟΝΗ. Την σκέφτεσαι συνέχεια και στην επαναλαμβάνουν όλοι σε διάφορους τόνους: συμπονετικούς, προστακτικούς, προσποιητούς, σπαρακτικούς κ.ο.κ.

Για να περάσει η ώρα βάζεις το υγιές πόδι να κανακεύει το κουτσό: να το χαϊδεύει, να το παρηγορεί, να του λέει ότι θα γίνει γρήγορα καλά και ότι γρήγορα θα μοιάζουνε ξανά και ότι δεν θα παραμείνει για πάντα μαύρο και στρουμπουλό σαν μπαλόνι.

Το μοναδικό καλό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να έχεις έναν τέλειο Κούκο να σε φροντίζει και τέλειους φίλους να σου φέρνουν χαρούμενα μπισκοτάκια για να σου φτιάξουν τη διάθεση!

Η φυλή των happy few

Η φυλή των happy few

Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης
Εκδόσεις Ηλέκτρα

Διαβάζεις την πρώτη σελίδα και μετά μένεις με ένα χαμόγελο στα χείλη να νοσταλγείς, να σκέφτεσαι, να φαντάζεσαι, να θυμάσαι, να συγκινείσαι, να πολλά... =)

Οι σιαμαίες χήνες =Ρ

Κάθε φορά που μου τυχαίνουν τόσο ωραία χρώματα και τόσο ωραία ζωάκια καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που δεν έχω αξιωθεί ακόμη να πάρω μια φωτογραφική μηχανή της προκοπής...πού θα μου πάει...

Η ντομάτα που κάνει την πάπια

Σήμερα, όπως και κάθε Σάββατο, πήγαμε στην λαϊκή της Καλλιδρομίου. Η λαϊκή της Καλλιδρομίου είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο θα κάνουμε αφιέρωμα σε κάποιο άλλο ποστ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δίνει μία άλλη διαφορετική χροιά στα Σάββατα, ειδικά όταν συνοδεύεται από τον κλασικό πλέον καφέ, τσιπουροκατανύξεις και άλλα ωραία ευτράπελα μέχρι να φτάσει η στιγμή που εμείς οι "Αταίριαστοι" θα συναντήσουμε το κισμέτ μας και θα αποσυρθούμε κοντά σε κάποιες θάλασσες...

Όσοι παρακολουθείτε ετούτο εδώ το blog με προσήλωση και μανία θα έχετε ήδη παρατηρήσει ότι έχουμε μία ιδιαίτερη αδυναμία στις ντομάτες (βλ. ΕΔΩ).

Σήμερα λοιπόν, ανάμεσα στις πολλές ντομάτες του Ναξιώτη ανακαλύψαμε ΤΗΝ ντομάτα. Την ντομάτα που δεν μπορείς να αντισταθείς και να μην την βάλεις στη σακούλα με τα ψώνια σου. Την ντομάτα που είναι σα να σου λέει: "θα με πάρεις σπίτι σου αλλά το αν τελικά θα με φας είναι άγνωστο". (Μην δίνετε και πολλή σημασία. Το ποστ αυτό το κάνω Σάββατο απόγευμα μετά τα προαναφερθέντα τσίπουρα).

Στην αρχή νομίσαμε ότι επρόκετιο απλά για μια ντομάτα με τσουλούφι.



Μόνο όταν την τοποθέτησα πάνω στο γραφείο κατάλαβα ότι πρόκειται για μια ντομάτα που κάνει την πάπια.

2 Ελληνίδες στη Γρενόβλη (Μέρος Β')

Καταλήξαμε στο εκ πρώτης όψεως παρακμιακό αλλά κατα τ' άλλα φτηνό και καθαρό "Ηοtel Montepellier" (βλ. φώτο για να καταλάβεις).

Εννοείται ότι δεν θυμόμουν ποια στάση του μετρό ήταν πιο κοντά στο ξενοδοχείο, εννοείται ότι κατεβήκαμε στην λάθος και ότι περπατάγαμε, εννοείται ότι με το που πατήσαμε το πόδι μας στο ξενοδοχείο κάναμε τη μία ζημιά και μετά την άλλη και κάναμε το δωμάτιο π#$%*&#^. Εννοείται ότι αφού κάναμε τα βασικά πέσαμε να ξεραθούμε και Ε Ν Ν Ο Ε Ι Τ Α Ι ότι ακόμη μετανοιώνω (ακόμη και για πάντα) για την βόλτα που ποτέ δεν έκανα στην Μονμάρτρη, μόλις 2 βήματα από το ξενοδοχείο.... =(

Ξυπνώντας στις 06:30 καταφέραμε στις 8 παρά 10 να είμαστε στο Porte des Sevres. Εννοείται ότι δεν βρήκαμε ούτε μία boulangerie για να βάλουμε κάτι στο στόμα μας. Όσο ο Denis δεν εμφανιζόταν, τόσο η αγωνία για το τι θα αντικρίζαμε (και το αν τελικά θα το αντικρίζαμε) αυξανόταν. Παρά λίγο να το βάλουμε στα πόδια όταν είδαμε ενα μαύρο citroen picasso να σταματά λίγο πιο μπροστά από μας. Ένας νταβραντισμένος ψηλός και αγριευτικός τύπος βγήκε και άρχισε να γυρνάει γύρω γύρω το κεφάλι του σαν τηλεσκόπιο. "Την κάτσαμε", σκεφτήκαμε. Ο τύπος τελικά πήγε μέχρι την είσοδο του μετρό, πήρε τις πρωινές εφημερίδες και έφυγε.

Με τα πολλά, ένα κλασικό μικροκαμωμένο γαλλάκι μας πλησίασε. Αποδείκτηκε ότι η κοπέλα που στεκόταν τόση ώρα δίπλα μας με το ΤΕΡΑΣΤΙΟ μπακπακ ήταν μία από τις συνεπιβάτισσες μας. Φορτωθήκαμε 5 άτομα με 4 βαλίτσες σε ένα fiat pundo και το road trip ξεκίνησε.

7 ώρες και 550 περίπου χιλιόμετρα μετά, αφού είχαμε προσπελάσει όλη τη γαλλική βιομηχανία,

φτάναμε στην auberge de jeunesse της Grenoble!!

Ίσα που κάναμε ένα μπάνιο και βγήκαμε να προλάβουμε να δούμε τίποτα από την πόλη. Σε 5 ώρες ήταν η συναυλία. Η Νατ αφού μετά από όλα αυτά είχε διαγράψει από το μυαλό της τις βόλτες στις Άλπεις, τα δώρα που θέλαμε να αγοράσουμε, την ξεκούραση αλλά και όλα όσα μπορεί να φανταζόταν, σε ένα μόνο πράγμα είχε εναποθέσει τις ελπίδες της. Στο "La Fondue".
Στο La Fondue που είχε μάθει ότι έχει το καλύτερο φοντί σε ολόκληρη τη Γαλλία.

Ξελιγωμένες καθώς ήμασταν, το επισκεφτήκαμε αμέσως αλλά εννοείται ότι εκείνη την ώρα ήταν κλειστό. Φάγαμε κάτι στο χέρι και το αναβάλαμε για την άλλη μέρα. Μία μία οι απολαύσεις. Όχι όλες μαζί και μας πέσουν βαριές. Σήμερα ο Λεό και αύριο το φοντί.

Μετά από έναν καφέ πήραμε το δρόμο για το Palais des Sports. Ρωτούσαμε στο δρόμο για το πως θα φτάσουμε ως εκεί αλλά κανείς δεν ήξερε να μας πει. Ώσπου η Νατ πέταξε την μαγική ατάκα: "Ρε, όλοι αυτοί που ρωτάμε δεν είναι το target group του Cohen. Γι' αυτό δεν ξέρουν πού είναι η συναυλία. Κανά παππού πρέπει να ρωτήσουμε".

Και ρωτήσαμε. Και πέσαμε πάνω σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που πήγαιναν και αυτοί στο Palais des Sports. Και ενθουσιάστηκαν που πηγαίναμε και εμείς. Όταν δε, τους είπαμε ότι είχαμε έρθει από την Ελλάδα γι' αυτή τη συναυλία μας πέρασαν για θεότρελλες. Απομακρύνθηκαν λίγο από κοντά μας για να είναι σε απόσταση ασφαλείας και σε όλη τη διαδρομή ο παππούς ανά διαστήματα μονολογούσε κάτι για Grece, για concert και για incroyable." Όταν δε, ακούσανε και όλα όσα μας είχαν συμβεί, είμαι σίγουρη ότι μπήκανε στο Palais και ότι ξεκινήσανε τα ουίσκια.

Όταν εμείς φτάσαμε απ' έξω, μόνο τα κλάματα που δεν βάλαμε. Τελικώς η συναυλία έγινε. Ούτε τα εισιτήρια μας είχαν χαθεί, ούτε ο Κοέν έπαθε καριδιακή προσβολή, ούτε το θέατρο κατέρρευσε από σεισμό. Μόνο η μπύρα μου χύθηκε στην καρέκλα μου, με τον που την ακούμπησα αλλά αυτό ήταν πια μια λεπτομέρεια.

(ναι, από κει πάνω είδαμε τη συναυλία. Και να μην ακούσω το παραμικρό σχόλιο. 51€ πληρώσαμε για το εισιτήριο. Όχι 200. Στο encore όμως έσουρα τη Νατ και επί μισή ώρα βρισκόμασταν ΚΑΤΩ ΑΚΡΙΒΩΣ από τη σκηνή. ΜΠΡΟΣΤΑ από ΟΛΟΥΣ.)

Ο Λεό ήταν εκπληκτικός. Έπαιξε 3μιση ώρες (ακούς Σωκράτη;), έβγαζε το καπέλο του και υποκλινόταν για να ευχαριστήσει, τραγουδούσε γονατιστός κανοντάς σε απλά να θες να πας να τον πάρεις αγκαλιά, μιλούσε γαλλικά κανοντάς σε απλά να θες να πας και να τον φιλήσεις, βγήκε άλλες 3 φορές μετά το πρώτο αντίο, και γενικότερα έπαιξε όλα τα τραγούδια του που έχεις αγαπήσει και όχι μόνο...

Ούτως ή άλλως από μόνο του το γεγονός ότι έβλεπες έναν άνθρωπο 76 χρόνων να βγαίνει στη σκηνή και να τραγουδάει ΑΥΤΑ τα τραγούδια, με ΑΥΤΟΝ τον τρόπο και ΑΥΤΗ τη φωνή ήταν αρκετό. Άσε που στα video walls είχε και γαλλικούς υπότιτλους για να μην έχουν το παραμικρό παράπονο οι φίλοι μας οι Γάλλοι.

Ε, μετά από αυτή τη συναυλία τα λόγια είναι περιττά. Αρκεστείτε στο ότι συνέχισαν όλα να μας πηγαίνουν στραβά κι ανάποδα. Την άλλη μέρα που υπολογίζαμε να κάνουμε μία βόλτα στο βουνό, έβρεχε. Ανεβήκαμε με το τελεφερίκ στην Bastille αλλά το μοναδικό πράγμα που ήταν ανοικτό την ώρα που φτάσαμε ήταν το μουσείο για την ιστορία του τελεφερίκ (πράγμα άκρως ενδιαφέρον για τις 9 το πρωί). Το "La Fondue" ήταν εκτάκτως κλειστο, τα μακαρόν έκαναν 59€ το κιλό και το τρένο της επιστροφής είχε 3 τέταρτα καθυστέρηση με αποτέλεσμα να χάσουμε το μοναδικό ποτό που υπολογίζαμε να πιούμε σε παριζιάνικο έδαφος. Αν αντί για 3 τέταρτα είχε 1 ώρα καθυστέρηση θα παίρναμε τα λεφτά μας πίσω. Αλλά όοοοοοοχι, δεν είχε 1 ώρα. Είχε 45 λεπτά.

Απολογσιμός; Από τις 64 ώρες που κράτησε το ταξίδι μας τις 34 τις ξοδέψαμε σε μέσα μεταφοράς. Αλλά είδαμε live τον Leonard Cohen. Κατα τ' άλλα, αυτό το ταξίδι είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Οι 2 φίλες χάρηκαν που έκαναν αυτό το ταξίδι μαζί αλλά υποσχέθηκαν η μία στην άλλη ότι ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.