Ημερολόγια καταστρώματος

Σημείωση: δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαβάσετε αυτό το post αν έχετε περιορισμένο χρόνο ή κάτι καλύτερο να κάνετε.

Κατάστρωμα πλοίου. Τέλη Μαΐου. Ο κόσμος δεν έχει αυτό το ιδιαίτερο που για κάποιο περίεργο λόγο περίμενα. Σίγουρα δεν είμαι περιτριγυρισμένη από ποιητές, ζωγράφους και καλλιτέχνες γενικότερα. Η κοπέλα στο πίσω διαγώνιο τραπέζι φοράει πλατφόρμες με 10ποντο πλαστικό διάφανο τακούνι. Έχει τα νύχια των ποδιών βαμμένα ροζ-barbie. Στα μακριά νύχια των χεριών έχει κάνει γαλλικό: μανικιούρ που γενικότερα μου αρέσει όχι όμως όταν το λευκό καλύπτει το μισό νύχι, δη όταν το νύχι έχει αρχίσει να γαμψιάζει (θα εισηγηθώ για την κατοχύρωση του όρου). Έχει μαύρα μακριά μαλλιά τιγκαρισμένα στον αφρό α λα wet style για να κρατάει η μπούκλα. Στο πρόσωπο είναι υπερβολικά βαμμένη. Eye liner πάνω, μολύβι κάτω, έντονη μάσκαρα, make up. Σκέφτομαι τι θα τραβάει κάθε βράδυ για να ξεβαφτεί και πώς άραγε να τα καταφέρνει. Έπειτα αναρωτιέμαι όταν ξαπλώνει με το αγόρι (έρχεται και η δική του η σειρά) αν άραγε ξεβάφεται. Αν κυκλοφορεί πάντα έτσι πώς είναι δυνατόν να τολμάει να παρουσιάζεται μπροστά του ξεβαμμένη; Τη λένε Μαρία. Άκουσα το φίλο της να τη φωνάζει κρατώντας ένα sac à voyage louis vuitton, με το χέρι από το μπράτσο μέχρι τον αγκώνα κολλημένο στο στέρνο και το υπόλοιπο στον αέρα έτσι ώστε να διαγράφεται το μπράτσο που σχηματιζόταν λόγω του βάρους. Χέρια φυσικά ξυρισμένα και στέρνο, το οποίο φαινόταν λόγω του V στο μπλουζάκι. Και στα δύο αυτιά δύο διαμάντια σε μέγεθος φασολιού (όχι μαυρομάτικου, γίγαντα). Φοράει τεράστια γυαλιά ηλίου που εξέχουν κατά πολύ από το πρόσωπό του. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι ωραίος. Θα μου πεις, υπό άλλες συνθήκες μπορεί και η Ελλάδα να μην έμπαινε στο ΔΝΤ.

Σκέφτομαι ότι πιθανότατα αυτοί οι δύο θα χωρίσουν αν η κοπέλα σταματήσει να βάφεται και το αγόρι να ξυρίζεται. Κάποιος θα μου αντιτείνει ότι αυτοί οι δύο μπορεί να έχουν μία πολύ βαθύτερη σχέση απ’ όσο εγώ φαντάζομαι και ότι εγώ είμαι μια κακιασμένη που κρίνω τους ανθρώπους από την εξωτερική εμφάνιση. Ίσως.

***

Στο διπλανό τραπέζι κάθονται δύο τουρίστριες με ένα 3χρονο παιδάκι με καταγάλανα μάτια και κατάξανθα μαλλιά. Το παιδάκι έχει ένα παιχνίδι-τσάντα-βιβλίο “Sophie la giraffe”.

Το γαλλικό του πράγματος δε μου κολλάει με την εμφάνιση των κυριών. Τελικά τις ακούω να μιλάνε αγγλικά και είμαι σίγουρη ότι είναι Αμερικανίδες χωρίς να έχω ακούσει την προφορά τους. Η μία σηκώνεται και επιστρέφει με ένα δίσκο goody ‘s (σωστά μαντέψατε, είμαι στο blue star). Το μικρό τρώει τηγανιτές πατάτες και μέσα σε δευτερόλεπτα η μούρη του γεμίζει goody ‘s σως. Σκέφτομαι ότι αν αποκτήσω ποτέ παδί δε θα του δίνω τίποτα από όλα αυτά να τρώει μέχρι να φτάσει στην ηλικία που θα αποφασίζει μόνο του τι θα φάει. Το παιδί μου θα είναι περιθωριακό. Όχι μόνο δε θα πηγαίνει στα goody ‘s αλλά κατά πάσα πιθανότητα δε θα έχει και τηλεόραση. Θα συζητάνε τα άλλα παιδάκια για τις σειρές και τα reality και αυτό δε θα έχει τι να πει. Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι επίσης πολύ συχνά ότι το να κάνεις παιδί είναι μια πράξη καθαρά εγωιστική και εγωκεντρική. Αν θες πραγματικά παιδί τουλάχιστον υιοθέτησε. Αλλά αυτό είναι μία άλλη μεγααααλη κουβέντα.

***

Πριν 4 χρόνια στη Δημητρούλα προς τον ίδιο προορισμό σου έβαζα να ακούσεις το: «Πάμε να φύγουμε απ’ αυτή την πόλη, πώς μας στρίμωξαν για τα καλά, απ’ το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά». 4 χρόνια μετά, η πόλη έγινε χώρα, σε λίγο η χώρα θα γίνει κόσμος. Τουλάχιστον είμαστε ακόμη μαζί.