In Bruges

Κάποτε, πριν γυρίσω στην Ελλάδα και ο κόσμος (μου) γυρίσει ανάποδα, είχα πάει στην Brugge.
H Brugge είναι μία πόλη σκέτο παραμύθι. Πατάς το ποδαράκι σου στο σταθμό της και σε υποδέχεται το πρασίνο, το καταπράσινο, οι λίμνες και τα ποταμάκια με την κλασική εικόνα των ντόπιων και των τουριστών να κάνουν πικνικ στο γρασίσι πάνω από το ποτάμι.

Προχωράς προς το κέντρο και πέρνας ανάμεσα από σπίτια που θαρρείς ότι ξεπήδησαν από παραμύθι. Τα κοιτάς και λες: εδώ σίγουρα θα έμενα η Κοκκινοσκουφίτσα, εδώ ο Χάνσελ και η Γκρέτελ κ.ο.κ.

Στο δε κέντρο τα αυτοκίνητα είναι η μειοψηφία. Σαν στην Αθήνα καλήν ώρα (βλ. προηγούμενο ποστ). Κυριαρχούν τα ποδήλατα, οι άμαξες και κατι πράγματα που δεν ξέρω πως λέγονται με δύο ρόδες που ανεβαίνεις πάνω και σε πάνε. Σαν πατίνι με χερούλι φανταστείτε, όλο και κάπου θα τα έχετε δει.

Να μη μιλήσουμε για τις σοκολατερί. Κάθε δύο μαγαζιά και από μία. Περπατάς και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχεις γίνει μούσκεμα από τα σάλια. Θες να αγοράσεις τα πάντα και απορείς που δε βλέπεις γύρω σου ούτε έναν παχύσαρκο. Σκέφτεσαι ότι αν είχες γεννηθεί και ζήσει εκεί θα είχες πεθάνει από ζάχαρο στα 30 σου.

Υ.Γ. Κάποτε στην Κηφισιά είχε άμαξες. Το θυμάστε;;