Μικρά αποδημητικά πουλιά με μαύρη ράχη, άσπρη κοιλιά και με διχαλωτή ουρά, που η εμφάνισή τους σε έναν τόπο είναι προάγγελος της άνοιξης

Σκεφτόμουν ποιο τραγούδι να βάλω στο blog μου για να συνοδεύει τις παρακάτω φωτογραφίες.
Στην αρχή, το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν αυτό που έρχεται και στο δικό σας μόλις δείτε τις φώτο.
Αλλά αν έβαζα Πυξ Λαξ στο blog μου θα ήταν σα να γυρνούσα το χρόνο 13 χρόνια πίσω και υπήρχαν πολλοί λόγοι για να μην το κάνω:
1. Γρουσούζικο νούμερο για τους προληπτικούς
2. Περσινά ξυνά σταφύλια για τους λάτρεις των παραδοσιακών γνωμικών
3. Παραδοχή γεραμάτων για τους μοιρολατρικούς κ.ο.κ.

Το δεύτερο τραγούδι που σκέφτηκα ήταν το "Ένα το χελιδόνι". Αλλά μου έπεφτε κομματάκι βαρύ. Το "Αχ, χελιδόνι μου" μου θυμίζει κατευθείαν Νταλάρα οπότε το προσπερνάμε.
Το "τραγούδι του χελιδονιού" μου αρέσει πάρα πολύ σα τραγούδι αλλά καταλήγουμε στην Αλεξίου. (Σκέψη συντάκτριας (σ.σ): μήπως η ελληνική μουσική σκηνή πάσχει λιγουλάκι; είναι φυσιολογικό να γυρνάμε γύρω από τα ίδια ονόματα 50 χρόνια τώρα; Θα μου πεις, σίγα το θέμα εδώ στην πολιτική γυρνάμε γύρω από τα ίδια ονόματα 200 χρόνια τώρα...)->έκλεισε η παρένθεση.
Έτσι λοιπόν, κατοχυρώθηκαν οι Apurimac που και το τραγούδι μου άρεσε και οι στίχοι άγγιξαν την παρούσαν συναισθηματική μου κατάσταση... :)

Να μ' αγαπάς όπως ο αέρας φυσά...

Σας έπρηξα τόση ώρα μόνο και μόνο για να σας δείξω τις παρακάτω φωτογραφίες.

Τα συναντήσαμε πριν λίγες μέρες στη Χώρα και όλος ο κοσμος ήταν ξετρελαμένος μαζί τους. Μόλις τα εντόπιζαν έβγαζαν χαρούμενες κραυγές, τα έδειχναν ο ένας στον άλλον, χαμογελούσαν και γενικότερα έκαναν σαν παιδιά.
Αυτά, καθόντουσαν ήσυχα στη φωλιά τους και μας γύρναγαν τον ποπό μόνο όταν χρειαζόταν να αφήσουν τις κουτσουλιές έξω από τη φωλιά τους. Πάνω δηλαδή στον άτυχο που μπορεί να πέρναγε εκείνη τη στιγμή από κάτω. Δέχτηκαν να φωτογραφηθούν. Ανοίγαν δε διάπλατα το στόμα τους όταν άναβε το φλας. Οι μόνοι που ανησύχησαν ήταν οι γονείς τους, που στάθηκαν λίγο πιο μακριά περιμένοντας με αγωνία να τελειώσει η φωτογράφηση.





Όταν ήμουν μικρή, τα χελιδόνια είχαν φτιάξει μία φωλιά σε μια γωνία του σπιτιού. Πήγαινα κάθε μέρα και τα παρακολουθούσα με τις ώρες. Ήμουν ευτυχισμένη. Την επόμενη χρονιά η φωλιά έλειπε. Η γιαγιά μου μου είπε ότι τη χάλασε γιατί αλλιώς θα χάλαγε ο τοίχος. Τα χελιδόνια δεν ξανάρθαν, εγώ σταμάτησα να είμαι ευτυχισμένη και τη γιαγιά δεν την συγχώρεσα ποτέ.

Υ.Γ. Υπόσχομαι στο επόμενο ποστ μου να μιλάω για τη Χώρα και το Μάκη.