Ένα ταξίδι μέσα στη χαρτούρα...

Έχει πλάκα να χάνεσαι μέσα σε ατέλειωτη παλιά χαρτούρα.
Μέσα σε προγράμματα κινηματγράφων, σε αποκομματα εισιτηρίων από συναυλίες, από εκθέσεις ζωγραφικής...
Ανακαλύπτεις γράμματα φίλων που πλέον κοντεύεις να ξεχάσεις μέχρι και το πρόσωπό τους και άλλων που ακόμη και τώρα τους βλέπεις καθημερινά...
Βρισκεις σημειώσεις, χάρτες, προσπέκτ από ξενοδοχεία...
Στη δική μου χαρτούρα των περασμένων καιρών μπορείς να βρεις από τον έλεγχο του σχολείου μέχρι και την ανάλυση του... "Ο Φόβος του Απείρου και το Καμπαρέ".
Ανάμεσα σε οοοοοοόλα αυτά λοιπόν ανακάλυψα και το παρακάτω. Πρέπει να έχει γραφτεί τουλάχιστον 6 χρόνια πριν...

Ταξίδι.
Ταξίδι ίσον πλοίο.
Πλοίο ίσον θάλασσα.
Θάλασσα ίσον νησί.
Ένα νησί χειμώνα-καλοκαίρι.
Κύμα και μοναξιά.
Η μοναξιά σαν κύμα.
Απόσταση.
Να αποστασιοποιηθώ απ' ο,τι δε με αφορά.
Πάντα έλεγα ότι ο άνεμος στα νησιά είναι διαφορετικός.
Πρώτα απ' όλα έχει άρωμα ο άνεμος στα νησιά.
Μη γελάτε!
Άρωμα νησιώτικο, θαλασσινό.
Τώρα ξέρω πραγματικά: Ο άνεμος στα νησιά είναι τραγούδι.
Ένα τραγούδι που γεννάει ελπίδες: "Θα σταματήσουν οι αγέρηδες να λυθεί το απογορευτικό;", "Θα φυσήξει λίγο πιο δυνατά αυτό το αεράκι να σηκωθεί το φόρεμα της απέναντι κυράς;"
Κι έτσι όπως φεύγει κι έρχεται ο άνεμος-μία παρών και μία απών, σαν ασυνεπής εραστής- φεύγουν κι έρχονται και οι σκέψεις.
Και αδειάζεις, και ζεις πραγματικά.
Κι αν τύχει και γίνεις μόνιμος κάτοικος του νησιού, με το πέρασμα των χρόνων θ' αρχίσεις κι εσύ να πιστεύεις στις γοργόνες....

*Τι σας λέω τώρα και 'γω στα πρόθυρα του χειμώνα, ε;
**Το επόμενο ποστ ίσως να είναι σταχυολογήσεις από ατάκες σε στυλ "Μάντεψε ποιος(το είπε)". Θα είναι πολύ αστείο, αλλά μόνο γι' αυτούς που ξέρουν. Ίσως πάλι να είναι και κάτι τελείως άσχετο...